به گزارش مشرق به نقل از شرق، سبیل های مردان تهرانی درگذشته مانند ریش و مو انواع مختلفی داشت. سبیل خان ها، حاکمان، فراشباشی ها، مشدی ها، لوطی باشی ها، امینه ها، راهزنان و یاغیان به صورت دو دسته جار و چزه (خار مخصوص) بود که از دو طرف بینی شان کشیده شده گاهی سرازیر و گاهی سربالامی کردند که به این سبیل ها، سبیل فراشی می گفتند.
    دوم، سبیل های پیر شاهزاده ها، حضرت والاها، خان نواب ها و رییس الوزرا ها بود که با موهای دو طرفه چانه به همان سبیل نوع اول افزوده می شد. این سبیل در واقع از ریش پیوند سبیل می شد و به آن سبیل پیوندی می گفتند.
    سوم، سبیل داش مشدی ها، کهنه ورزشکارها و پهلوانان زورخانه بود که تمام پشت لب را تا چاک دهن گرفته می شد و اندکی از سبیل به طرف پایین و روی لب بالاآویخته می شد.
    چهارم، سبیل دراویش بود که علامت شان آویختگی شان بود، یعنی تمام لب بالاتا چاک دهان و قسمتی از لب پایین را می پوشاند.
    پنجم، سبیل جوجه مشدی ها بود که نازک تر از سبیل داش مشدی ها به چشم می آمد و نوک آنها تیز و تابیده بود.
    ششم، سبیل بچه اعیان ها، بچه تاجرها و پسر حاجی ها بود که دو طرف سبیل را کوتاه و باریک می کردند و به آن شکل های مدادی و ابرویی می دادند.
    هفتم، سبیل فکلی و قرتی ها بود که به اسم قیطانی نامیده می شد و نازک و باریک بود.
    هشتم، سبیل اداری ها و پشت میز نشین ها بود که روی لب پر، اما از دو طرف کوتاه بود.
    نهم، سبیل های مدرنی که با اتحاد لباس و کلاه پهلوی مد شده بود که از دو طرف پشت لب به تدریج کم و کوتاه می شد تا به اندازه ناخنی در زیر بینی در فرو رفتگی لب بالاقرار می گرفت.
    اما مهم ترین نکته اینکه نوع سبیل برای مردان تهرانی، نقش حیاتی داشت و برای هر ضمانت و تعهدی یک تار آن گرو گذاشته می شد.