به گزارش مشرق، محسن مهدیان طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت:

دستمریزاد به آقای رئیسی و سردار سلامی و کشتی گیر باغیرت حسن یزدانی در تکریم نام آور ملی مان فرزاد بادپا.

و اما چند نکته در اینباره که آموزنده است.

یکم. فرهنگ قدردانی

بالا بردن دست فرزاد بادپا ارج نهادن به فرهنگ قدردانی است. گوهری که در فرهنگ اجتماعی و رسانه ای ما عجیب خاک می خورد و غائب است.

در بهترین حالت نقد را در برجسته کردن نقاط منفی می بینیم و درآن از هم سبقت می گیریم اما در فرهنگ تقدیر و تکریم کسری داریم.

حال آنکه اخلاق حکمرانی رهبری دقیقا برعکس است. از تجلیل از خانواده های شهدا و ایثارگران تا تجلیل از دولتمردان و ورزشگاران و نهادهای انقلابی و غیره. آنهم نه به صورت کلی بلکه مصداقی و متعین.

دوم. قهرمان سازی

شهرت با سلبریتی فرق می کند. ادم مشهور فردی است که به هر دلیلی معروف شده و مهمترین تفاوتش با شهرت مذموم یا همون سلبریتی اینست که برای ماندن در شهرت حق و ناحق نمی کند.

اما یکبار بیایید ماجرا را اینطور ببینیم. چه می شود که شهرت مذموم شکل می گیرد؟ بی شک من و شما هم سهم داریم. به خودمان رجوع کنیم ببینیم برای فهم حق و باطل چه میزان به لایک و ممبر توجه می کنیم؟ سلبریتی در ذهن ما به پیام اعتبار میدهد.

اگر از سلبریتی زدگی رها شویم، قهرمان های گمنام را پیرامون مان می یابیم. نمونه های فرزاد بادپا ها و علی لندی ها و آرمان ها و عجمیان ها و ...

سوم. الگوسازی

یک اصل مهم در تبلیغ و ترویج قهرمانان گمنام این است که بتوانیم اندیشه‌های اسلامی را تنزیل دهیم تا قابل درک باشد و اثر قلبی در مخاطب داشته باشد. وقتی اندیشه تا ساحت عمل تنزیل و به یک سبک زندگی تبدیل می‌شود هم قدرت نفوذ و تأثیرگذاری بیشتری پیدا می‌کند و هم توان جریان سازی می‌یابد.

مهم‌ترین نوع یادگیری انسان، یادگیری مشاهده‌ای است و لذا کارشناسان تربیتی معتقدند الگوسازی مؤثرترین و سهل‌ترین و عینی‌ترین و سریع‌ترین راه رشد تربیتی انسانی است.

چهارم. جامعه سازی

یکی از عوامل اصلی در بروز گناه و عصیان در جامعه، تلقی افراد از انحطاط جامعه است. برداشت منفی جامعه از پیرامون خود، عامل اساسی در بروز زشتی‌ها و کج روی‌هاست. کسی که احساس کند همه مردم اهل پلشتی‌اند، احتمال انحرافش بیش از کسی است که برآیند جامعه را، سالم و رو به تکامل می‌پندارد.

ترویج زندگی خوبان گمنام شهر، موجب می‌شود احساس «شهر عصیان» اصلاح و فهم اینکه هیچ‌گاه شهر مشحون از خوبان گمنام است اسان شود.

ترویج سبک زندگی خوبان شهر کمک می‌کند احساس غالب بودن نفس اماره اجتماعی از بین رفته و جامعه دچار سیاه بینی و خدای ناکرده ناامیدی از اصلاح و رشد و کمال نشود.