وی افزود: ایرانشهر سعی دارد تعداد بیشتری از کارگردان‌ها را در طول سال برای اجرا بپذیرد اما مشکلی که دارد این است که تنها می‌تواند 30 اجرا داشته باشد و اینکه سالن استاد سمندریان ‌دارای صندلی‌های کمی است.

جزء اولین کسانی بودیم که با گیشه تئاتر کار کردیم

کارگردان نمایش «کرگدن» با بیان اینکه گروه ما جزء اولین کسانی بود که در تئاتر شهر با گیشه می‌رفت، گفت: ما در تئاتر شهر با گیشه اجرا می‌رفتیم و تکیه بر پشتیبانی مرکز هنرهای نمایشی نمی‌کردیم، زیرا معتقدیم که تئاتر باید هم به صورت دولتی و هم خصوصی حمایت شود تا شرایطی برای رشد تئاتر ایجاد شود. چندین بار سودهای خوبی داشتیم و به طبع ضرر مالی هم داشتیم اما به پای آن ایستادیم؛ به طوری که مدیران گذشته گاهی اوقات دل‌شان برای ما به رحم می‌آمد و می‌گفتند که بیایید و از حمایت ما بهره‌مند شوید اما بیشتر اجراهای ما در سالن اصلی تئاتر شهر با 600 صندلی بود که با گیشه به راحتی می‌توانستیم حسابی مانور بدهیم.

اجرا در ایرانشهر آگاهانه نبود/ اشتباه کردم

این نویسنده، کارگردان و بازیگر تئاتر در خصوص اجرای نمایش «کلمه، سکوت،‌ کلمه» بیان داشت: ما آگاهانه به ایرانشهر نیامدیم و نمی‌دانستیم که این سالن فقط 100 صندلی برای تماشاگر دارد. بعد از 2- 3 سال دوری، ناگهان فهمیدیم اگر با سالن پر هم اجرا برویم، باز هم حدود 50 - 60 میلیون تومان کم می‌آوریم اما به دلیل اینکه نمی‌خواستیم بازیگران و گروه را درگیر این موضوع کنیم، مسئولیت آن را به عهده گرفتیم و گفتیم که اشتباهی کردیم که باید ضرر آن را هم بپردازیم.

از کارکرد 20 سال گذشته تئاتر ناراضی نیستم

وی اجرا در ایرانشهر را اشتباه خود خواند و گفت: اشتباه کردیم، نباید برای اجرا به این سالن کوچک در تماشاخانه ایرانشهر می‌آمدیم. اصولا از کارکرد تئاتر ایران در 20 سال گذشته خیلی ناراضی نیستم. من فکر می‌کنم خیلی ضعف‌ها داریم اما به نظر من در 15 سال گذشته با تمام کمی‌ها و کاستی، تئاتر ما در حال رشد بوده که هم به مسائل تاریخی، سیاسی، اجتماعی کشور و فعالیت مدیران برمی‌گردد، هم به خلاقیت هنرمندان تئاتر مربوط می‌‌شود.

با وجود ضرر 60 میلیونی، با همه عوامل تسویه حساب می‌کنیم

این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون تصریح کرد: ما در نمایش «کلمه، سکوت، کلمه» حدود 60 - 50 میلیون تومان کم داریم ولی قبل از آخرین اجرا با تمام عوامل تسویه حساب خواهیم کرد و با ضرر بیرون خواهیم رفت. قاعدتا من دیگر این اشتباه را تکرار نخواهم کرد. اگر سمت و سوی تئاتر به شکلی باشد که یک آدم تصمیم بگیرد که نیاید، آن زمان وضعیت خطرناک می‌شود.

آدم دلگیر می‌شود که نمی‌تواند کار کند

آئیش ادامه داد: این زنگ خطری است که باید به گوش مدیران برسد، آدم دلگیر می‌شود که نمی‌تواند کار کند. کارهای مختلفی می‌آید که به آن مجوز اجرا نمی‌دهند، یا حمایتی صورت نمی‌گیرد و افراد ضرر می‌کنند؛ بنابراین به تدریج کسی دیگر کار نمی‌کند. ما تازه وارد عرصه تئاتر خصوصی شدیم و نمی‌توانیم همانند غربی‌ها عمل کنیم.

فاصله‌ام از تئاتر به خاطر تنبلی خودم است

کارگردان «هفت شب با مهمانی ناخوانده» درباره دوری چند ساله خود از تئاتر گفت: دوری دو سه ساله‌ من از تئاتر بیشتر به خاطر تنبلی خودم بود. آقای پارسایی مدیر وقت بنیاد رودکی مذاکراتی را با من برای اجرای یکی از آثار شکسپیر با نگاه خودم کرد، ولی بیشتر من معطل کردم. من کار نکرده‌ام را گردن تئاتر نمی‌اندازم. ما بیشتر مشکلات مالی داشتیم و مجبور به فعالیت بیشتر در سینما و تلویزیون برای گذران زندگی‌مان بودیم؛ البته این به معنای نبود مشکلات در تئاتر ایران نیست.

ماشین را فروختیم و خرج نمایش کردیم

آئیش بیان داشت: امسال واقعا کمبود و دوری از تئاتر را در گوشت و پوست و خون خودمان احساس می‌کردیم و زمانی که پیش‌تولید نمایش را آغاز کردیم، احتمال ضرر مالی این‌چنینی را دادیم اما آن‌قدر نیاز به کار کردن در تئاتر را از نظر روحی داشتیم و آن‌قدر خلأ آن در زندگی‌مان احساس می‌شد که گفتیم ما یک ماشین داریم، می‌فروشیم و خرج نمایش را می‌دهیم.