سرویس فرهنگ و هنر مشرق - در جامعه سینمایی ایران معمولا انتخاب بازیگران به غیر از نقش‌های اول و مکمل بر عهده «دستیار کارگردان» است.

این موضوع بیش از چند دهه در تولید آثار نمایشی یک امر کاملا معمول است که در حوزه دامنه انتخاب بازیگران حتی نقش‌های اصلی، دستیار کارگردان فرد تعیین کننده‌ای است. به همین دلیل است جمعیت آنان در سینما دارای یک صنف مستقل است.

در این بین دستیار کارگردان می‌توانند با استفاده این قدرت، در لایه‌های دوم و سوم سینما اثر وضعی فراوانی داشته باشد و بسیاری از علاقه‌مندان و مشتاقان بازیگری یا حتی بازیگران شناخته شده، همواره طرف بستانکار دستیاران سینمایی هستند.

دستیار کارگردان‌ها در پروژه‌های مهم در حال تولید چند سال اخیر نقش تعیین کننده‌ای داشته‌اند و از طرفی تاثیر شگرفی حتی در جهت‌دهی عقیدتی در فضای سینمای دارند.

یکی ازمهمترین دستیاران سال‌های اخیر سینمای ایران که در انتخاب بسیاری بازیگران در پروژه های مهم نقش اساسی ایفا کرده روزبه سجادی حسینی است.

او هم اکنون در پروژه «جادوی سفید» به کارگردانی آیدا پناهنده مشغول به کار است و در پروژه قبلی این کارگردان با عنوان «در انتهاب شب» همکاری داشت.

از فیلم‌ها و سریال‌های مهمی که او در آن نقش جدی ایفا کرده می‌توان به پروژه های جاده قدیم، نفس، شبی که ماه کامل شد، دهلیز، شکستن همزمان بیست استخوان، خانه امن است و سال‌های دور از خانه اشاره کرد.

روزبه سجادی حسینی روز گذشته در صفحه اینستاگرامش استوری منتشر کرد که با رنگ‌بندی مشابه پرچم ایران تزئین شده بود و به بهانه سقوط دولت بشار اسد با رنگ سبز نوشت : دیکتاتور می‌رود، زمانش که برسد

او با رنگ سفید نوشت: انتظار به سرآمد وقت آن است که انجامش دهیم

در سطر پایانی او با رنگ قرمز نوشت: طغیان، طاعون، طاغوت دیکتاتور است و خیابان چشم انتظار

منظور سجادی حسینی از به کار گیری "خیابان چشم انتظار"، احتمالا خیابان‌های نیوریورک، لندن، پاریس، برلین نیست و اشاره به خیابان‌های تهران در این متن، محتمل است.

منظور از او دیکتاتور هم نمی‌تواند اشاره به دونالد ترامپ، امانوئل مکرون، کر استرامر، روسای جمهور آمریکا و فرانسه و نخست وزیر انگلستان باشد. هیچ نشانه‌ای دال بر اشاره به اولاف شولتس صدراعظم آلمان هم در متن وجود ندارد.

آیا صدور فرمان طغیان و راهنمایی توده‌های فرهنگی به سوی خیابان و تکثیر این ذهنیت و پیچیدن این نسخه، منافع اهالی سینمای ایران که عمدتا از دستمزدهای چند هزاردلاری بهره‌مند هستند را تامین می‌کند؟

سینماگرانی که شنیده‌های حاکی از آن است که قراردهای خود براساس دلار و تتر دریافت می‌کنند.

با نگاهی به صفحه روزبه سجادی حسینی که با «شماتیک» سیاه و سفید تزئین شده، آیا او قصد دارد روزگار جامعه ایران را سفید و سیاه نشان دهد به کلیدواژه‌های تازه‌ای می‌توان دست یافت.

در یکی از پست‌ها او می‌نویسد: ما را از هم جدا می کنند چون از اتحاد ما می‌ترسند نمونه دیگری است که می‌توان تفسیرهای آشکاری را برای آن قلمداد کرد.

او در یکی از پست‌های قدیمی خود می‌نویسد: قامت خمیده مردم کشور زیر نعلین‌های تو و پوتین‌های او.

امید می‌رود این دستیار کارگردان که اغلب در پروژه‌هایی با حمایت نهادهای حاکمیتی فعالیت دارد و بابت این فعالیت‌ها دستمزدهای قابل اعتنایی دریافت می‌کند، منظور احتمالی‌اش نعلین روحانیت و پوتین سربازان مدافع وطن نباشد.

در بسیاری پروژه‌هایی سجادی حسینی حضور داشته، بودجه آثار را ارگان‌های وابسته به نهادهای نعلین و پوتین تامین کرده‌اند و امید می‌رود این نهادها افرادی را در روند فعالیت‌های فرهنگی خود شریک کنند که منکر این وابستگی ارگانی نباشند.

این دوگانگی بهره‌برداری از بارنداز فیلم‌های حاکمیتی و احساس برانداز بودن را در کاراکتر اقشار فعال سینماگران تقویت می‌کند.