به گزارش سرویس ورزشی مشرق، فوتبال در تمام دنیا طرفداران پروپاقرص خود را دارد. کمتر جامعه ای را می توان یافت که از تب و هیجان این ساخته بشر در امان باشد. جدا از هیجان، فوتبال در دنیای امروزی به یک صنعت و تجارت بزرگ تبدیل شده و پولهای کلانی در آن رد و بدل می شود.
به گفته کارشناسان بین الملل، فشار اقتصادی در اروپا به اوج خود رسیده و بسیاری از مردم از بیکاری رنج برده و در مضیقه هستند؛ اما گویا داستان این رشته از این قضیه تأثیر چندانی نگرفته و همچنان طرفداران خود را حفظ کرده است. جادوی فوتبال و توپ گرد کاری کرده که همچنان ورزشگاه ها را مملو از جمعیت می بینیم.

با ورود به سایت اینترنتی تیم های بزرگ فوتبال در جهان مشاهده می کنیم این باشگاه ها برای هواداران خود از هیچ امکانات نرم افزاری و سخت افزاری دریغ نکرده و از قِبَلِ این هواداران درآمدزایی نیز می کنند و به قولی هوای هواداران خود را اساسی دارند.
در هیچ جای اروپا (به طور خاص) شاهد خوابیدن تماشاگران شب قبل از بازی جلوی ورزشگاه نیستیم. هوادار برای دیدن 2 ساعت فوتبال یک یا 2 روز از زندگی خود نمی گذرد و بدون دریافت کمترین امکانات رفاهی که کمترین حق اوست، با اعصابی خورد راهی منزل نمی شود. در استادیوم ها هر نقطه ورزشگاه قیمت خاص خود را دارد و تماشاگر به معنای واقعی از حضور در ورزشگاه لذت می برد.

 در ابتدا به نکات قابل تأملی درخصوص ورزشگاه های ایران و مسئولین پرمدعا در حرف زدن و عمل نکردن می پردازیم:

** در آغاز فصل جاری لیگ برتر شاهد گرانی بلیت بودیم. در بسياری از كشورهای جهان، تماشاگران و طرفداران، اتحاديه‌ها و كانون‌های مستقلی دارند كه در اين مواقع از حقوق آنها دفاع مي‌كند و حتی به افزايش يك يورويی قيمت بليت‌ها هم واكنش نشان می‌دهد. در ايران اما، از اين خبرها نيست و تنها عكس‌العملی كه هواداران بی‌پناه می‌توانند نشان بدهند، ترك عادت رفتن به ورزشگاه است.
دو فصل قبل و در هفته‌های آغازين ليگ دهم حرفه‌ای، مشكلی مشابه گريبان تماشاگران را گرفت و آنها را وادار كرد مسابقات را از خانه تماشا كنند. آن روزها فدراسيون برابر فشارهای سازمان تربيت‌بدنی تسليم شد و اوضاع را به حالت قبلی برگرداند اما امسال ...

** در مقابل همه انتقادهايي كه وجود دارد، استدلال اصلی مبتكران و موافقان طرح افزايش قيمت بليت‌ها، اين است كه باشگاه‌ها محل درآمد ديگری ندارند و البته بهای ورود به ورزشگاه‌ها در اروپا بسيار بالاتر از كشور ماست! اين هر دو دليل اما، كاملا دور از منطق و غيرقابل استناد به نظر می‌رسد. اگر باشگاه‌هاي ايرانی نمی‌توانند از ساده‌ترين و رايج‌ترين محل‌های كسب درآمد بهره ببرند و ارتزاق كنند، لازم است كم‌توانی‌ و بي‌كفايتی‌ خودشان را پوشش بدهند؛ نه اينكه يك راست به جيب مردم چشم بدوزند و بخواهند همه كم و كاست‌های‌شان را از اين طريق جبران كنند. از سوي ديگر، مقايسه ايران با استاديوم‌های اروپايی و اتكا به ورودي های بالاي اين اماكن نيز كاملا بيراه به نظر می‌رسد. كجای جامعه و فوتبال ما شبيه به اين كشورهاست كه بخواهيم به بهانه بليت‌های چند ده يورويی ورزشگاه‌های آنان، هزينه حضور در استاديوم‌های ايران را بالا ببريم؟

** اولين و سرراست‌ترين تفاوتی كه فرآيند الگو قرار دادن استاديوم‌های اروپايی براي تعيين قيمت در ايران را باطل می‌كند، توجه به اختلاف فاحش رقم درآمد مردمان اين سرزمين‌هاست. در اروپا، هوادارانی كه حاضرند 20 تا 100 يورو و حتی گاهی بيشتر پول بدهند و بازی تيم محبوب‌شان را ببينند، در مقابل درآمدهای قابل توجهي هم دارند.
آنها كه به يورو خرج مي‌كنند، به يورو هم پول درمی‌آورند و در اين زمينه نگرانی چنداني ندارند. شاید بیشتر آن ها از سهام مربوط به باشگاه محبوب خود هم سهمی داشته باشند. می‌توان وضعيت آنها را مثلا با جامعه اغلب كارگری ايران مقايسه كرد كه اتفاقا عمده‌ترين سهامدار سكوها هم هستند؟ وسايل حمل و نقل عمومی هم از ديگر تفاوت‌های بزرگ است. دسترسی به استاديوم در ايران هم به اندازه كشورهای مدرن، آسان و ارزان است؟ آيا در اروپا هم ممكن است تماشاچيان فوتبال گاهی تا يكی، دو ساعت بعد از پايان مسابقه در فضای بيرون ورزشگاه سرگردان باشند و راه نجات نيابند؟


 ** يكی از مهم‌ترين وجوه افتراق اما، ماجرای «كيفيت» مسابقات است. بي‌ترديد بهای هر كالايی با مطلوبيت آن رابطه مستقيم دارد. با توجه به اين نكته بديهی، در استاديوم‌های ايران چه نوع دیدارهای با چه كيفيتی برگزار می‌شوند كه ناگهان تصميم مي‌گيريم بهای تماشای آنها را صددرصد افزايش بدهيم؟ پيش‌ فروش بليت‌های سوپر جام رفت اسپانيا در سال جاری با حداقل قيمت 30 يورو آغاز شد. آيا واقعا يك‌هزارم درصد احتمال دارد بتوان جنس ال‌كلاسيكوی اسپانيايی را با بهترين مسابقات داخلی قياس گرفت؟ گل سرسبد رقابت‌های باشگاهی در ايران، داربی تهران است. انصافا چقدر ممكن است مسابقه‌ای در اين سطح، در يك كشور صاحب فوتبال اروپايی، برای 6 نوبت متوالی با يك نتيجه مشابه به تساوی كشيده شود؛ آن هم با اين كيفيت اسفبار؟ در يكی از آخرين ال‌کلاسیکوهای اسپانيا، مجموع قيمت بازيكنان اصلي حاضر در زمين، نزديك به 2000 ميليارد تومان تخمين زده شد. وقتی مسابقه‌ای با حضور يك بازيكن 90 ميليون يورويي برگزار می‌شود و همه دنيا هم دريافت چنين دستمزدی را كمترين حق او می‌دانند، طبيعی است كه بتوان سر كيسه را شل كرد و برای تماشای او و دیگر همبازیانش چند ده يورو پول داد. آيا در ايران هم اوضاع به همين ترتيب است؟

** به همه اينها بايد امكانات سخت‌افزاری و نوع برخورد با تماشاگران را نيز اضافه كرد. چطور می‌توان به تماشاگرانی كه بخش قابل توجهی از زمان حضورشان در ورزشگاه را در صف‌های طويل سرويس‌های بهداشتی می‌گذرانند و از بدو ورود به استاديوم، به آنها به چشم مجرمان بالقوه نگاه مي‌شود، اين همه سخت گرفت؟

** به جای مانع‌تراشی در مسير حضور مردم در ورزشگاه‌ها و دشوار كردن كار بر آنها، اتفاقا متوليان و سياستگذاران حوزه‌های اجتماعی در ايران بايد تمام تلاش‌شان را بكنند تا جوانان را به حضور در اماكن ورزشی سوق بدهند. حتی اگر لازم باشد، دولت بايد به مردم سوبسيد بدهد تا راحت‌تر به ورزشگاه بروند، وقت‌شان را در مسيری صحيح و مطلوب بگذرانند و انرژی و هيجان‌شان را تخليه كنند. پول اندكی كه امروز در اين مسير خرج مي‌شود، دولتمردان را از هزينه كردن مبالغي ده‌ها برابر بيشتر برای اصلاح و تاديب بزهكاران و بازگرداندن آنها به دامان جامعه معاف مي‌كند. گذشته از اين، اگر 50 هزار هوادار براي تماشای يک مسابقه راهی ورزشگاه شوند، حداقل 200 هزار نفر – ساعت سرگرمی سالم و سودمند در جامعه توليد شده است. دولت كه رسما وظيفه دارد چنين امكانی را برای شهروندانش فراهم كند، به چه شكل ديگری مي‌تواند از چنين سرمايه اندكی، اين بازدهی بالا را بگيرد؟ مسلما اگر قدری آينده‌نگری بيشتر نزد مسوولان مربوطه وجود داشت، دوستان همه تلاش‌شان را به كار می‌گرفتند تا مردم و به‌خصوص جوان‌ترها خيلي راحت‌تر به استاديوم‌ها برسند، اما افسوس كه اينجا غالبا كسي جلوتر از نوك بيني‌اش را نمي‌بيند.


** در ایام گرانی مرغ برخي مسئولان و صاحب‌ منصبان توصيه كردند تلويزيون از پخش تصاوير مرغ خوردن بازيگران جلوگيری كند و مانع از خدشه‌دار شدن احساسات كسانی شود كه قدرت خريد آن را ندارند. با اين رويه، احتمالا به‌ زودی بايد شاهد منع پخش تصاوير افراد حاضر در استاديوم‌ها هم باشيم؛ چه اينكه با نرخ‌های جديد، حضور در ورزشگاه با تحمل برخی هزينه‌های جانبی مثل اياب و ذهاب و تهيه يك ميان وعده سبك، حداقل از 10 هزار تومان تجاوز می‌كند و باعث می‌شود استاديوم رفتن هم تبديل به يك كار لوكس و تجملاتی (!) شود؛ به ويژه برای قشر ضعيف جامعه كه بيشترين هواداران را تشكيل می‌دهند.

در گزارش زیر، نگاهی داشته ایم به ورزشگاه ها و قیمت بلیت چند باشگاه معتبر اروپایی و به هیچ وجه قصد مقایسه با ایران را نداریم زیرا  فکر قیاس امکانات سخت افزاری و نرم افزاری ایران با کشورهای اروپایی از بیخ و بن غلط است. هر چند دوستان برای گران کردن بلیت ورزشگاه ها، فوتبال ایران را با اروپا مقایسه می کنند و استدلال خود را اینگونه بیان می کنند: «در تمام کشورهای اروپایی قیمت بلیت فوتبال گران است.» آقایان در حالی اینگونه استدلال می کنند و می گویند که در اروپا تماشای مسابقات هزینه‌بر است و هر تماشاگر برای یک دیدار باید چیزی حدود 30 تا 40 یورو بدهد که به این موضوع توجه نمی‌کنند که درآمدها در اروپا چند برابر ایران است؛ غافل از اینکه مردم در اروپا بابت پولی که می پردازند خدمات دریافت کرده و صد البته فوتبالی زیبا را می بینند؛ البته چیزی که در همه ورزشگاه ها به چشم می خورد نظم و جایگاه مشخص هر کسی در ورزشگاه است چیزی که در ایران کیمیاست و قیمت ها در بزرگترین ورزشگاه ایران 3 قیمت بیشتر ندارد و فقط تفاوت طبقه ها و جایگاه ویژه مبنای تفاوت قیمت هاست. به نظر نمی رسد تا سال های متمادی چشم ما به جمال این نظم و فناوری ها و البته احترام به هواداران روشن شود.

** ترتیب ورزشگاه های زیر تصادفی بوده و ملاک مشخصیی برای تمایز و ترتیب آنها وجود ندارد.

کمپ نو (Camp Nou )؛ بارسلونا

کمپ نو («میدان جدید») که غالباً به طور اشتباه «نوکمپ» خوانده می‌شود (هم در انگلیسی و هم در اسپانیایی)، ورزشگاه فوتبالی است که در شهر بارسلون در اسپانیا قرار دارد. این ورزشگاه از زمان احداثش در سال 1957، محل انجام بازی‌های خانگی بارسلونا است.


این ورزشگاه جزو 5 ستاره یوفا بوده و تاکنون میزبان مسابقات بسیاری در رده‌های بالای بین‌المللی و فینال‌های لیگ قهرمانان اروپا، که آخرینش به سال 1999 مربوط است، بوده‌. گنجایش این ورزشگاه 99354 نفر است که آن را تبدیل به بزرگترین ورزشگاه اروپا و یازدهمین ورزشگاه بزرگ دنیا می‌کند. اسم رسمی آن، «استادی دل اف سی بارسلونا» (ورزشگاه باشگاه فوتبال بارسلونا) بود که در سال 2000 با رای اعضای باشگاه مبنی بر تغییر نام آن به لقب محبوب کمپ نو، این نام به عنوان نام رسمی ورزشگاه انتخاب شد.

قیمت بلیت بازی های بارسلونا در ورزشگاه کمپ نو بسته به درجه آن از نظر کیفیت متفاوت است. درجه بندی بازی ها را در جداول زیر می توانید مشاهده کنید:

تخفیف برای کاربران
در تمام مسابقات این فصل، به غیر از بازی با رئال مادرید و مسابقات احتمالی دور نهایی جام حذفی و اروپایی، دریافت 20٪ تخفیف در هزینه بلیت اولیه ممکن است. برای دیدارهای بعدی، تبلیغات می تواند از این هم بهتر باشد.