سرویس فرهنگی مشرق - شب گذشته خبر درگذشت رئیس جمهور ونزوئلا که حدود 2 سال با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می کرد به صورت گسترده در رسانه ها منتشر شد. خبر مرگ هوگو چاوز، تاثر و نارحتی مردم کشورش را به همراه داشت و از آنجا که او سیاستمداری منصف و خوش قلب بود، چشمان زیادی برایش گریه کردند.
رئیس جمهور کشورمان جزو اولین کسانی بود که پس از وقوع این اتفاق پیام تسلیت خود را فرستاد و چاوز را شهید راه خدمت به مردم ونزوئلا خواند. ارسال چنین پیامی قبل از حتی برخی مقامات رسمی ونزوئلا برای فردی که سیاست های ضد امریکایی و استکباری ارزشمندی داشت، ستودنی است. اما محمود احمدی نژاد به همین پیام بسنده نکرد و در جلسه امروز، هیئت دولت تصمیم گرفت چهارشنبه را عزای عمومی اعلام کند که این مسئله نیز تا حدود زیادی قابل توجیه است.
اما سوالی که برای ما پیش می آید این است که آیا ارزش و اعتبار مردی مثل چاوز نزد مردم ایران بالاتر است یا بزرگانی چون آیت الله خوشوقت و حاج آقا مجتبی تهرانی؟
بزرگانی که در همین سال جاری به دیار باقی شتافتند اما هرگز برای آنها عزای سراسری اعلام نشد و گویا در نظر دولتمردان امروز ایران، اعتبار یک رئیس جمهور غریبه بیشتر از بزرگان دینی کشورمان است.
