به گزارش سرویس فرهنگی مشرق، قرار است این گاوچران رباتیک به فضا فرستاده شده و با انداختن حلقه طناب دور سیارکی کوچک، آن را به سمت نقطه ای نزدیک ماه بکشد.
وقتی سیارک به قدر کافی نزدیک ماه قرار گرفت، گاوچران های واقعی (فضانوردان) از راه می رسند و به بررسی و اکتشاف آن صخره خواهند پرداخت. این پیشنهاد دستمایه بسیار جالبی برای ساخت یک فیلم سینمایی است، اما طرح داستان اندکی ضعیف به نظر می رسد.
بیل نلسون، سناتوراهل فلوریدا این موضوع را تائید کرد و گفت می توان طرح های فعلی ناسا را برای فرود آمدن روی سیارک طی چهار سال آینده عملیاتی کرد. به بیانی دیگر به جای این که فضانوردان را به سمت سیارکی که صدها میلیون کیلومتر با زمین فاصله دارند، بفرستند، رباتی سیارک مورد نظر را به نزدیکی زمین و مداری به دور ماه خواهد آورد تا با یک ماموریت چند روزه بتوان سفری اکتشافی بر سطح خرده سیارک انجام داد.
فکر این که یک سفینه فضایی رباتی بتواند یک سیارک 500 هزار تنی در حال حرکت روی مداری به گرد خورشید را بگیرد و با تغییر مدار، آن را به نزدیکی زمین بکشد، خیالبافی به نظر می رسد، اما ناسا می خواهد تا شش سال آینده این ایده ماجراجویانه را عملی کند.
در قدم اول و در سال آینده قرار است ماموریت بلندپروازانه سفر به خرده سیارک ها، صد میلیون دلار خرج روی دست ناسا بگذارد.
احتمالا این پول صرف پیداکردن سیارکی کوچک و مناسب خواهد شد. گرچه به نظر می رسد این همه پول برای پیداکردن یک صخره سرگردان که مناسب بکسل به مدار ماه باشد، هزینه زیادی است، اما افرادی که مسئول این پروژه هستند این کار را هوشمندانه می دانند.
راستش را بخواهید وقتی این مبلغ را با بدهکاری 17 تریلیونی ناسا مقایسه کنید، مبلغ بسیار ناچیزی به نظر می آید. در مجموع این اولین باری است که انسان قصد دارد یک صخره فضایی با این حد و اندازه را گیر انداخته و بررسی کند.
به قول معروف به جای این که به کوه برویم، چرا کوه را پیش خود نیاوریم؟
اما پرسش مهم این است که اگر پیدا کردن یک صخره فضایی صد میلیون دلار هزینه دارد، حرکت دادن آن چقدر پول خواهد بلعید؟
البته سوال دیگر این که طنابی که قرار است سیارک را بکشد از چه ماده ای ساخته خواهد شد؟
در ظاهر هزاران صخره سرگردان نزدیک زمین ـ NEO ـ وجود دارد که ممکن است مناسب پروژه خیالپردازانه ناسا باشد، اما پیدا کردن یکی از آنها که از کنار زمین عبور کند، مستلزم دانستن زمان دقیق برای گرفتن آن است که این کار آسانی نیست.
با این حال زمانی که یک شیء مناسب پیدا شد، ر بات، توری را که شبیه یک کیف بنددار است به دور سیارک پرت می کند.
به گفته دونالد یئومان، مدیر برنامه NEO ناسا وقتی سیارک مناسب پیدا شد، مدول موشکی به سمت آن فرستاده و به آن متصل می شود و آن را از حرکت به دور خورشید بازمی دارد و سپس صخره به دام افتاده به جایی که لازم است منتقل می شود البته گیر انداختن یک صخره 500 هزار تنی که با سرعتی زیاد به دور خودش و خورشید می چرخد به وسیله یک فضاپیمای چند صد کیلوگرمی و سپس کم کردن سرعت آن به حدی که گرفتار میدان جاذبه زمین نشود، کار بسیار مشکلی است.
واضح است که سفینه فضایی مزبور باید به فناوری های جدید و کارآمدی مجهز باشد که بتواند صخره ای را گرفته و بیاورد.
اکنون این پرسش پیش می آید که اگر بتوانیم ر باتی بسازیم تا بتواند یک سیارک را برایمان بیاورد چرا ر بات را فقط برای عملیات اکتشافی نفرستیم تا نمونه ای مناسب برای ناسا بیاورد؟ آیا کار دوم عقلانی تر نیست؟
منبع: spacedaily
وقتی سیارک به قدر کافی نزدیک ماه قرار گرفت، گاوچران های واقعی (فضانوردان) از راه می رسند و به بررسی و اکتشاف آن صخره خواهند پرداخت. این پیشنهاد دستمایه بسیار جالبی برای ساخت یک فیلم سینمایی است، اما طرح داستان اندکی ضعیف به نظر می رسد.
بیل نلسون، سناتوراهل فلوریدا این موضوع را تائید کرد و گفت می توان طرح های فعلی ناسا را برای فرود آمدن روی سیارک طی چهار سال آینده عملیاتی کرد. به بیانی دیگر به جای این که فضانوردان را به سمت سیارکی که صدها میلیون کیلومتر با زمین فاصله دارند، بفرستند، رباتی سیارک مورد نظر را به نزدیکی زمین و مداری به دور ماه خواهد آورد تا با یک ماموریت چند روزه بتوان سفری اکتشافی بر سطح خرده سیارک انجام داد.
فکر این که یک سفینه فضایی رباتی بتواند یک سیارک 500 هزار تنی در حال حرکت روی مداری به گرد خورشید را بگیرد و با تغییر مدار، آن را به نزدیکی زمین بکشد، خیالبافی به نظر می رسد، اما ناسا می خواهد تا شش سال آینده این ایده ماجراجویانه را عملی کند.
در قدم اول و در سال آینده قرار است ماموریت بلندپروازانه سفر به خرده سیارک ها، صد میلیون دلار خرج روی دست ناسا بگذارد.
احتمالا این پول صرف پیداکردن سیارکی کوچک و مناسب خواهد شد. گرچه به نظر می رسد این همه پول برای پیداکردن یک صخره سرگردان که مناسب بکسل به مدار ماه باشد، هزینه زیادی است، اما افرادی که مسئول این پروژه هستند این کار را هوشمندانه می دانند.
راستش را بخواهید وقتی این مبلغ را با بدهکاری 17 تریلیونی ناسا مقایسه کنید، مبلغ بسیار ناچیزی به نظر می آید. در مجموع این اولین باری است که انسان قصد دارد یک صخره فضایی با این حد و اندازه را گیر انداخته و بررسی کند.
به قول معروف به جای این که به کوه برویم، چرا کوه را پیش خود نیاوریم؟
اما پرسش مهم این است که اگر پیدا کردن یک صخره فضایی صد میلیون دلار هزینه دارد، حرکت دادن آن چقدر پول خواهد بلعید؟
البته سوال دیگر این که طنابی که قرار است سیارک را بکشد از چه ماده ای ساخته خواهد شد؟
در ظاهر هزاران صخره سرگردان نزدیک زمین ـ NEO ـ وجود دارد که ممکن است مناسب پروژه خیالپردازانه ناسا باشد، اما پیدا کردن یکی از آنها که از کنار زمین عبور کند، مستلزم دانستن زمان دقیق برای گرفتن آن است که این کار آسانی نیست.
با این حال زمانی که یک شیء مناسب پیدا شد، ر بات، توری را که شبیه یک کیف بنددار است به دور سیارک پرت می کند.
به گفته دونالد یئومان، مدیر برنامه NEO ناسا وقتی سیارک مناسب پیدا شد، مدول موشکی به سمت آن فرستاده و به آن متصل می شود و آن را از حرکت به دور خورشید بازمی دارد و سپس صخره به دام افتاده به جایی که لازم است منتقل می شود البته گیر انداختن یک صخره 500 هزار تنی که با سرعتی زیاد به دور خودش و خورشید می چرخد به وسیله یک فضاپیمای چند صد کیلوگرمی و سپس کم کردن سرعت آن به حدی که گرفتار میدان جاذبه زمین نشود، کار بسیار مشکلی است.
واضح است که سفینه فضایی مزبور باید به فناوری های جدید و کارآمدی مجهز باشد که بتواند صخره ای را گرفته و بیاورد.
اکنون این پرسش پیش می آید که اگر بتوانیم ر باتی بسازیم تا بتواند یک سیارک را برایمان بیاورد چرا ر بات را فقط برای عملیات اکتشافی نفرستیم تا نمونه ای مناسب برای ناسا بیاورد؟ آیا کار دوم عقلانی تر نیست؟
منبع: spacedaily
