وی درادامه درباره احساسش درباره نامه کودکان محک به وی گفت: آن‌ها با دل کوچک خود برایم نامه نوشتند و من هنگام خواندن آن نامه اشک شوق می‌ریختم. خیلی خوشحال شدم که توانستم بار دیگر به اینجا بیایم و به قولم عمل کنم. امروز یک روز به یاد ماندنی برای من بود.

وی ادامه داد: همیشه کمک‌ها نباید برابر دوربین‌ها باشد. امروز هم دوست نداشتم که در برابر این همه رسانه‌ به اینجا بیایم. همیشه سعی می‌کنم به عنوان ورزشکار در رویدادهای اینچنینی پیشقدم شوم.

نکونام ادامه داد: اولین باری که به اینجا آمدم حس خوبی داشتم و دوست داشتم که برای بچه‌های اینجا کاری کنم. امروز خوشحالم که توانستم آن‌ها را خوشحال کنم. وقتی ناراحتی خانواده‌های کودکان را دیدم از ته دل دعا کردم که هرچه زودتر خوب شوند و به کانون گرم خانواده‌هایشان بازگردند. شرایط بعضی از این بچه‌ها طوری است که اگر امروز به آن‌ها کمک کنیم برایشان بهتر است.

وی همچنین درباره کاپیتانی او در بازی امروز گفت: با اینکه در تیم محک خیلی‌ها پیشکسوت‌تر از من بودند، بازوبند را به من دادند. بازوبند هم آبی بود و هم قرمز و این یعنی از طرف همه مردم ایران بود. من این بازوبند را مانند بازوبند تیم ملی در کره جنوبی که صعودمان به جام جهانی مسجل شد، به یادگار نگه می‌دارم.

نکونام در ادامه حاضر نشد درباره ماندن یا نماندنش در استقلال حرفی بزند ولی گفت: دست تک تک هواداران استقلال و هواداران تیم ملی را می‌بوسم. استقلالی‌ها در سال گذشته ما را حمایت کردند و هواداران تیم ملی هم استقلالی، پرسپولیسی و طرفداران همه تیم‌های ایران بودند.

نکونام پس از گفت‌وگو با خبرنگاران و عکس یادگاری با کودکان محک، به طبقات موسسه رفت تا به همراه مدیر موسسه با کودکان حاضر در این موسسه دیدار کند.