به گزارش مشرق به نقل از ایسنا، پاسخ تمام این سوالات را می‌توان با قرار دادن کوله‌پشتی‌های نجات‌بخش بر پشت پرندگان پیدا کرد.

این کوله پشتی‌ها مملو از حسگرهایی هستند که می‌توانند تمامی حرکات پرندگان را ثبت کرده و اطلاعات دریافتی را به محققان ارسال نمایند و با این ویژگی شرایط مساعدی را برای حمایت از پرندگان و نجات جان آنها در شرایط سخت آب‌وهوایی فراهم سازند.

اما واقعا چه حجمی از آزمایشگاه‌های سیار را می‌توان بر پشت پرندگان یا حتی عقاب‌ها سوار کرد؟

محققان و مهندسان آزمایشگاه‌های مختلف به اتفاق براین باورند که قادر به انجام این کار هستند و داده‌های دریافتی حاصل از این روش می‌تواند تصورات ما را از این حیوانات پردار دوست‌داشتنی دگرگون کند.

«اندرو فارنس وورث»، پرنده‌شناس لابراتوار سیستم‌های هوشمند ماشینی دانشگاه کارنل دراین‌باره می‌گوید: استفاده از این شیوه بسیار سودمند خواهد بود چرا که پرندگان رفتارهای بسیار خاصی را بروز می‌دهند که ما هرگز تصور انجام این رفتارها را از سوی آنها نداشته‌ایم.

در حال حاضر حسگرهای جمع‌آوری اطلاعات و نیز فرستنده‌های کوچک ارسال و دریافت اطلاعات به آزمایشگاه، همگی آماده هستند اما مشکل اصلی تامین انرژی مورد نیاز این دستگاه‌ها است چون پرنده‌ها نمی‌توانند یک باطری 9 ولتی را حمل کنند.

در نتیجه محققان تصمیم گرفتند از خود پرندگان برای تامین انرژی این تجهیزات استفاده کنند که این انرژی از طریق بال زدن پرنده‌ها تامین می‌شود. بنابراین کبوترها به تجهیزات پیزوالکتریک مجهز شدند که می‌توانند انرژی مکانیکی را به انرژی الکتریکی تبدیل کنند.

به گزارش ایسنا به نقل از شبکه ای‌بی‌سی، حسگرهای بکار رفته در پایش پرندگان به دلیل سادگی از نظر مصرف انرژی بسیار پربازده هستند. این حسگرها به راحتی قادرند با تشخیص طول روز از طلوع آفتاب تا غروب آن، موقعیت جغرافیایی پرندگان را تشخیص دهند.

بیشترین میزان صرف انرژی در هنگام ارسال اطلاعات به آزمایشگاه‌ها است اما راه‌هایی نیز برای محدود کردن آن وجود دارد. این حسگرها در کسری از ثانیه قادرند حجم بالایی از اطلاعات را ارسال کنند.

فارمن وورث معتقد است استفاده از این تجهیزات بویژه در زمان‌هایی که تغییرات جوی مشکلات جدی برای پرندگان مهاجر ایجاد می‌کنند به کمک این حیوانات بیایند و جان آنها را به موقع نجات دهند.