اهل تصوف این کشور که اکثرا از نظر فقهی، حنفی مذهب هستند در طول دهه اول محرم هم نوا با سایر محبان اهل‌بیت(ع)، واقعه کربلا را بزرگ می‌دارند و طی آداب و رسومی خاص به اقامه مراسم این ایام می‌پردازند. اگر چه در بین برخی اهل سنت تبریک گویی اول محرم به عنوان روز آغاز سال جدید قمری مرسوم است اما دراویش در این ایام بجای تهنیت به یکدیگر ابراز تسلیت و غم می‌کنند.

دراویش اهل سنت بوسنی دهه اول محرم را روزه مستحبی می‌گیرند و هر شب در تکیه بعد از دعا و ماتم خوانی افطار می‌نمایند. در این ایام راحتی و آسایش خود را کم می کنند. به عنوان نمونه مصرف آب را به حداقل می‌رسانند و به جای آن چای تلخ می‌نوشند. در غذاهایشان کمتر از گوشت استفاده می‌نمایند. رختخواب سفت و ناملایمی را برمی‌گزینند و از آنها کسانی که تقیدات مذهبی بیشتری دارند  سیاه پوش می‌شوند و حالت حزن به خود می‌گیرند.

آن‌ها معتقدند که با این کارها تا حدودی خود را با مصیبت کربلا همگون می‌سازند. برای دراویش بوسنی روز عاشورا خصوصا از اهمیت خاصی برخوردار است. در اکثر تکایا ماتم خوانی برگزار می‌شود و شیوخ برخی طریقت‌ها از جمله نقشبندیه در این روز عمامه یا کلاهی قرمز رنگ به سر می‌کنند و آن را  به خون شهدای کربلا ارتباط می‌دهند.

 وجه تمایز روز دهم با سایر روزهای محرم در تهیه غذایی به نام "عاشورا"ست به صورتی که این غذا در بین عموم مردم بوسنی اعم از مسلمان و غیرمسلمان هم معروف و شناخته شده است. نکته قابل توجه در این غذا تعداد موادی است که در تهیه آن مصرف می‌شود که معمولا متشکل است از 73 نوع خوراکی به نیت تعداد شهدای کربلا (امام حسین و یارانش)، 61 اشاره به سال قمری که واقعه کربلا در آن اتفاق افتاد ، 12 به نیت دوازده امام از نسل پیامبر خاتم(ص) یا 10 نوع خوراکی که نماد ده روز واقعه کربلا است. در  طبخ این غذا که نوعی کمپوت است از انواع حبوبات، میوه های خشک، ادویه و عرقیجات معطر استفاده می‌شود  و در حین آماده سازی آن آداب ویژه ای باید رعایت گردد که از آن جمله دعاخوانی و ترتیب اضافه کردن و هم زدن مواد است. همه اهالی تکیه در تهیه غذای عاشورا شریک می شوند و بعد از پایان مراسم در بسته بندی هایی  به عنوان تبرک به فامیل ، همسایه و دوستان هدیه داده می‌شود.

انجام همین آداب و رسوم خاص در بوسنی و سایر کشورهای صوفی نشین حوزه بالکان باعث شده است تا علیرغم همه دشمنی‌های بنی امیه گونه، شیوخ دراویش و پیروانشان در حد بضاعت و فهم خود از معارف دینی که میراث گذشتگان آنهاست، سهم و نقشی در زنده نگه داشته شدن یاد و نام کربلا در  این منطقه داشته باشند.