در بخش ایدئولوژی و مرام نامه می شود ردپای سوسیالیسم، جناح چپ و سوسیال دموکرات را رویت کرد؛ اما مانند برخی کشورهای اروپایی اولویت، حداقل روی کاغذ با منافع کارگری است و ایدئولوژی تاثیر درجه دوم دارد.
مرکز این حزب تقریبا قدیمی در بخش سائوپائولو است و خط قرمزش برای اعتراض و صدور بیانیه، به خطر افتادن اتحادیه های کارگری و ایجاد مشکلات اقتصادی برای این قشر از جامعه محسوب می شود.
با آغاز جام جهانی 2014 این حزب بدون تردید در هر فرصتی اقدام به تبلیغ علیه دشمنان خود خواهد کرد. البته نیروهای امنیتی در طول برگزاری از اصطکاک اعضای این حزب با گردشگران و خبرنگاران تا حد امکان جلوگیری خواهند کرد.
دیلما روسف، رئیس جمهوری برزیل در همین حزب تولد سیاسی داشته و موفقیت در انتخابات را مدیون این قشر است. او علیه این حزب قدمی بر نداشته؛ اما چرا این روزها در میان معترضان جدی خیابانی، حزب کارگران نیز حضور جدی دارد؟
این حزب در سال 2006 سخت ترین زمان در حیات خود را تجربه و از لحاظ مالی روزهای سخت و تلخی را سپری کرد. مقامات این حزب معتقدند جام جهانی 2014 تنها جیب اروپاییان و دوستان آنها در برزیل را پر کرده و خواهد کرد و مردم سهمی از این رویداد بزرگ فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و البته ورزشی ندارند.
در یکی از بیانیه های مشهور جزب کارگران برزیل آمده است: "مردم برزیل در بهترین حالت، تماشاگر جام جهانی هستند؛ هر چند برای خرید بلیت بازی ها نیز مشکل دارند. اما این حداقل ها نیز حق آنها نیست. کارگان برزیلی رنگ مصالح ساختمانی لازم برای نوسازی و احداث استادیوم ها را هم ندیدند و جایگزین آنها با حقوق کمتر و بدون حق بیمه از کشورهای آسیایی و آفریقایی وارد برزیل شدند."
مقامات برزیل هر چند در شعارهای خود ادعای همراهی با حزب کارگران را داشته اند اما اعضای این حزب طاقت تماشای ضیافت شام این رهبران سیاسی را با بوش و اوباما ندارند؛ آنهم در شرایطی که برزیل به رغم ادعای اداره جهانی آمار مبنی بر رشد روزافزون اقتصادی، شاهد افزایش میزان شکاف میان مردم و حکومت است و نظام طبقاتی روز به روز نمود بیشتری در این کشور خواهد داشت.
