گروه جهاد و مقاومت مشرق- بیستم شهریور سال ۱۳۶۱ بود، اطلاع بودند که بچه های طبقه ی بالا را می خواهند به آسایشگاه ما بیاورند. از شنیدن این خبر خیلی خوشحال شدیم، زیرا دوستان خلبان مان را از نزدیک می دیدیم. وقتی بچه ها از طبقه ی بالا به پایین آمدند، دوست خلبانم داوود سلمان را دیدم. پس از روبوسی و احوالپرسی به من گفت:
ـ ما در جمع مان رادیو داریم و می توانیم اخبار ایران را گوش کنیم.
با شنیدن این خبر از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدم. شب که شد جناب سرگرد محمودی که فرماندهی ما را به عهده داشت، همه را جمع کرد و با قسم دادن بچه ها، موضوع رادیو را مطرح کرد. قرار شد پس از اینکه آخر شب در بسته شد، اخبار گرفته شود و فردا صبح مسئولان گروه ها، بچه ها را در جریان اخبار قرار دهند.
همه تا صبح لحظه شماری می کردند. انگار ضربان قلب مان تندتر شده بود. هیچ کس حق نداشت حتی یک کلمه از مسئول رادیو درباره ی اخبار گرفته شده سئوالی کند. ایشان هم اجازه نداشت حتی به نزدیک ترین دوست اش کلمه ای در این باره حرفی بزند ـ و این مسئله جداً عمل می شد ـ مگر اینکه اخبار بسیار مهمی از اوضاع ایران یا جبهه ها بود که در این صورت مسئول به فرمانده ی آسایشگاه اطلاع می داد و او نیز با تدبیر خود، خبر را ـ به شرط سکوت و بدون هرگونه سر و صدایی ـ به ما می رساند.
مسئول رادیو شب ها زیر پتو می رفت و با میخ یا خودکاری که جوهرش تمام شده بود روی کاغذ سلفون سیگار که اثرش بر روی آن باقی می ماند، اخبار را می نوشت و روز در جلو نور برای بچه ها می خواند.
رادیو را اصطلاحاً «عمو» نام گذاشته بودیم. زیرا می ترسیدیم که ناخودآگاه کلمه ی رادیو از دهان بچه ها بیرون بیاید و باعث گرفتاری و از دست رفتن آن بشود. رادیو وسیله ی خوب شده بود برای خنثی کردن جنگ روانی که عراقی ها به وسیله ی روزنامه های بغداد راه انداخته بودند. توسط رادیو اخبار روز ایران را می گرفتیم و این ارتباط باعث شده بود تا روحیه پیدا کنند.
بخشی از خاطرات خلبان آزاده تیمسار محمدیوسف احمدبیگی
*سایت جامع آزادگان
مسئول رادیو شب ها زیر پتو می رفت و با میخ یا خودکاری که جوهرش تمام شده بود روی کاغذ سلفون سیگار که اثرش بر روی آن باقی می ماند، اخبار را می نوشت و روز در جلو نور برای بچه ها می خواند.
