دو باشگاه موناکو و پاری سن ژرمن فرانسه مثال های خوبی برای اثبات مسری بودن ویروس "قطر" هستند. دو باشگاهی که ثروتمند شده و به افتخارات مقطعی نیز دست یافته اند؛ اما به تازگی مشخص شده پول شویی، عدم پرداخت مالیات، خیانت در امانت در بخش بنیاد خیریه هر دو باشگاه، قاچاق انسان به بهانه استعدادیابی در آکادمی از الجزایر به فرانسه و فساد اخلاقی، هر دو را تا مرز نابودی پیش خواهد برد.

کسانی که اخبار فوتبال را حرفه ای دنبال می کنند، به خوبی مراسم قرعه کشی و انتخاب دو میزبان جام جهانی 2022 و 2018 را به یاد می آورند. پیش از آن مراسم، گفته شده بود دو میزبان، طبق رای کارشناسان فیفا، مربیان معتمد، بازیکنان کلیدی کشورهای مختلف و رای و نمره بازرسان فیفا انتخاب شده اند. اتفاقی که هرگز رخ نداد و جهان فوتبال را در بهت و حیرت فرو برد.

در شرایطی که برای اعطای امتیاز میزبانی فاکتورهای مختلفی از قبیل امکانات پیشرفته، سیستم دقیق حمل و نقل، امنیت، حقوق بشر و به طور کلی استانداردهای جهانی مد نظر بود، کشوری انتخاب شد که شاید بدون اغراق در هیچ موردی صلاحیت میزبانی نداشت و شعار مضحک اما قابل تاملش این که همه مشکلات را با پول حل خواهد کرد. همین نیز موجب شد تا بسیاری با ابهام به این روند توجه کنند و آن را مورد ارزیابی قرار دهند.

قطر و روسیه به عنوان دو میزبان جام جهانی انتخاب شدند. این در حالی بود که هر دو کشور در زمینه های مختلف از سوی جامعه جهانی تخت فشار بوده و هستند.

هلند و بلژیک نیز شبیه همین سوالات را مطرح کردند؟ آیا انتخاب میزبان جام جهانی باید بین قاره ها به صورت نوبتی پخش شود و ویژگی های میزبان برای فیفا اهمیتی ندارد؟ انگلیس، فرانسه، آلمان، آمریکا و چند کشور مدعی دیگر برای میزبانی از جام جهانی نیز چنین سوالاتی را مطرح کردند اما پاسخ آقای رئیس مثل همیشه لبخند بود و لبخند.
مدت ها گذشت تا اینکه این همه رقیب در سایه باج دادن قطر آرام گرفتند. آلمان آب معدنی فروخت. فرانسه اپراتور رسمی تلفن همراه جام جهانی شد. انگلیس اتوبوس های مانده در گمرک پکن را حراج کرد و آمریکا امنیت قطر را بر عهده گرفت.
اما با انتشار اسناد رسمی از سوی ساندی تایمز این ماجرا وارد فرایند پیچیده و تازه ای شد. این سوال جدید بر سر زبان مخالفان افتاد: چرا میزبانی قطر لغو نمی شود؟

کارشناسان اروپایی در رسانه های مستقل یا لااقل نیمه مستقل در این قاره بر این باورند که فیفا با قطر و نحوه برخورد جدی با این کشور مشکلی ندارد. مشکل اصلی فیفا با صاحبان واقعی جام جهانی 2022 است!
نیازی به یادآوری و تورق کتاب فوتبال نیست تا این نکته به تصریح خوانندگان نیز برسد که فیفا سازمانی مستقل و غیر سیاسی نیست. مدیران و مقامات این مرکز مهم حتی اگر بخواهند توان ایستادگی و حفظ استقلال برابر اراده جهانی و مدیریت سیاسی کره زمین را ندارند.
فوتبال مستقل در نظر صاحب نظران بزرگ و معتبر اروپایی، آسیایی و آمریکای جنوبی یک طنز تلخ است. البته شاید در برخی رسانه های آفریقایی یا آمریکای شمالی بتوانید مقالاتی درباره روزهای خوشی که قرار است سر برسند یا فوتبال پاک پیدا کنید.

سپ بلاتر، رئیس پیر و با تجربه فیفا، کسی که ساختمان شیشه ای خود را با پرچم های نصب شده در کوچه مقابلش با سازمان ملل متحد قیاس می کند، این روزها بابت افشاگری ساندی تایمز و فشار کشورهای انگلیس، آمریکا، ایتالیا، آلمان، شاید روسیه و ژاپن به شدت دچار مشکل شده و خوب می داند اذهان عمومی نیز منتظر تصمیم گیری قاطعانه او و همراهانش درباره میزبانی قطر در جام جهانی 2022 است.

این رسوایی تا حدی واضح و روشن در رسانه ها منتشر و ثابت شده که مقامات قطری در بهترین حالت تنها به تکذیب شفاهی بسنده و سکوت اختیار کرده اند. مدارکی در اختیار خبرنگار ساندی تایمز لندن است که ثابت می کند قطری ها رای های کارشناسان و مقامات فدراسیون های مختلف را خریداری کرده و در مجموع تا مرز 40 میلیون دلار برای جلب رضایت رای دهندگان هزینه کرده اند. هر چند مقامات قطری این مورد را در اعطای هدایای ارزنده برای دوستان قطر خلاصه می کنند؛ اما مشخص است هدف از این رشوه دادن ها و رشوه گرفتن ها چه بوده است.

اپراتور تلفن همراه فرانسه، آب معدنی آلمان، بیش از 50 شرکت معماری انگلیسی و دانمارکی، تاسیسات تهویه ایتالیا، آسانسورها و بالابرهای دو کمپانی غول پیکر ایتالیایی و اسپانیایی، بیش از 500 اتوبوس چینی مستقر در گمرک پکن، کولر و چیلرهای کمپانی قدرتمند و مافیایی ژاپن و ده ها مثال دیگر از این دست به عنوان مالکان واقعی جام جهانی 2022 هرگز دوست ندارند این میزبانی از قطر گرفته شود. اگر به جای قطر، کشورهایی چون انگلیس یا آلمان میزان جام جهانی شوند، اتوبوس های چین را چه منبعی خریداری خواهد کرد؟ اپراتور تلفن همراه و اینترنت فرانسه در کدام استادیوم آلمان یا بریتانیا نصب شود؟ رستوران های زنجیره ای آمریکایی با عدم فروش نجومی خود چه کنند؟ این است که بلاتر برای ادب کردن قطر تردید دارد و مقابل تندیس عدالت در فوتبال به لبخندی معنی دار بسنده می کند.