مشرق-
برایم خيلي مهم نیست که کارلوس کی رش می ماند یا نه! او را یک مربی بزرگ می دانم که روزهای بزرگی برای فوتبال ایران رقم زد. او درس های بزرگی به فوتبال ایران داد. او به ما نشان داد که در لایه های نهفته فوتبال خود چه پتانسیلی داریم. او به ما ثابت کرد که ما شناخت درستی از فوتبال خود نداریم و بی جهت سر فوتبال خود سرکوفت می زنیم که کار گروهی بلد نیست. بازیکنانش تاکتیک پذیر نیستند و ...
 
او به ما یادآوری کرد که نقش مربی در فوتبال چیزی فراتر از کسی است که کنار زمین می ایستد و به عالم و آدم اعتراض می کند. او به ما نشان داد پایبندی به اصول منافاتی با موفق بودن ندارد و می توان ستارگان را انتخاب نکرد و برایشان جانشین ساخت. او به ما یاد داد که تمرین کردن و خوب تمرین کردن چه اندازه در فوتبال اهمیت دارد و ما با مقایسه عملکرد بازیکنانمان در لیگ و تیم ملی دانستیم که بازیکنان در لیگ خوب تمرین نمی کنند.

دوست دارم که کارلوس کرش بماند؛ او پروژه ای دارد که باید تکمیل شود. فوتبال ایران هنوز با نسل خود کارها دارد. کی روش از هر مربی دیگری اکنون برای ما مفیدتر است چرا که اکنون فوتبال ایران را به اندازه کف دستش می شناسد. ولی با وجود این برایم مهم نیست که می رود یا می ماند! قرار نیست که کرش تا همیشه سرمربی ایران باشد. یک روز باید با او خداحافظی کنیم و به او بگوییم که بابت همه چیز از تو ممنونیم و همیشه نامت را با احترام ذکر خواهیم کرد ...

کی روش بماند خیلی خوب است؛ اما اگر او به هر دلیل نماند چه؟ ... مهم تر و بسیار مهم تر از ماندن یا رفتن کی روش «آینده فوتبال ایران » است. ما از اکنون باید برای چهار سال بعد آماده شویم؛ چهار سالی که دیگر سقف آرزویمان حضور در جام جهانی نیست. اکنون خوب می دانیم که فکر کردن به «صعود» به هیچ وجه سقف کاذب نیست. ما می توانیم و باید بتوانیم که درسال 2018 کاستاریکاری جام باشیم و برای این که ثانیه به ثانیه این چهار سال برایمان اهمیت دارد.

کی روش ماند که چه بهتر اما اگر نماند آن وقت بزرگترین دغدغه ما این خواهد بود که چه کسی قرار است، جانشین او شود؟ چه کسی قرار است که «راه بلد» ما برای ادامه این مسیر باشد؟ ... اکنون وزن نیمکت تیم ملی ایران مشخص شده، نفر بعدی که قرار است روی نیمکت تیم ملی ایران بنشیند، باید سابقه و نامش کمتر از کارلوس کی روش نباشد. اگر کی روش رفت و جانشینش به عنوان مثال «پراندلی» مربی مستعفی ایتالیا باشد، آن وقت ما در این معادله به طور حتم بازنده نیستیم. باخت زمانی است که جام جهانی 2014 را یک اتفاق بدانیم و 4 سال بعد هم منتظر یک اتفاق دیگر بمانیم. بزرگترین میراث کی روش برای فوتبال ایران نه مساوی مقابل نیجریه و نه بازی آبرومندانه مقابل آرژانتین، هیچ از اینها نیست. ما امروز دقیقا می دانیم که در کجای جهان ایستاده ایم و باخت به بوسنی به ما نشان داد که اگر لحظه ای دست از تلاش برداریم، چه اتفاقی می افتد. برای همین است که نشاندن گزینه ای کوچک تر از «کی روش» روی نیمکت تیم ملی ایران دیگر عملا ممکن نیست.

افشین خماند (روزنامه نگار)