به گزارش مشرق، امروزه پیشکسوتان و قهرمانان زیادی هستند که در گوشه و کنار این شهر در خلوتی نشسته اند و دیگر کسی جویای حال آنان نیست. به سراغ کسی رفتم که توانست از زیر زمین های مجموعه ورزشی ملکنیای سنندج (امین) مشت زنی را با کمترین امکانات شروع کند و به قهرمانی ایران برسد.

فرهاد زندی در سال 1340 در محله قدیمی چهارباغ شهرستان سنندج به دنیا آمده و دو بار ازدواج کرده و در حال حاضر یک پسر دارد که در ورزش بسکتبال فعالیت می کند.

در ذیل گفت و گوی ایسنای کردستان را با این مرد خوش اخلاق و پیشکسوت ورزش که متاسفانه به دلیل عارضه‌های مغزی که در دوران مشت زنیش و بعد از آن، برایش به وجود آمد و تا حدودی حافظه‌اش برای سوالات ما یاری نمی کرد را می خوانید:

از چه سالی و چگونه به رشته بوکس روی آوردید؟

بنده با توجه به علاقه فراوانی که به قهرمان سنگین وزن دنیا محمد علی کلی داشتم و همیشه رقابت هایش را از تلویزیون می دیدم عاشق بوکس شدم و بوکس را در سال 1354 زیر نظر استاد حاج رسولی آغاز کردم و بعد از چند سال توقف رشته ورزش بوکس به دلایل اوضاع آن سال‌های کردستان دوباره با ارسال نامه از سوی هیأت بوکس کردستان به تهران دوباره ورزش بوکس در کردستان از سر گرفته شد و به تمرینات خود ادامه دادم.

اولین رقابتی که در آن شرکت کردید به یاد دارید؟

بله تا حدودی اما درست سالش یادم نیست ولی سال 56 یا 57 بود که در رقابت های انتخابی استان در میدان امین توانستم مقام اول را کسب کنم و در رقابت های کشوری به عنوان نماینده استان حضور پیدا کنم، پس از آن توانستم در سال های 59، 60 تا 68 قهرمانی استان را کسب کنم ولی فقط سه بار در رقابت های کشوری شرکت کردم که توانستم عنوان قهرمانی ایران را نیز در سبک وزن به دست آورم.

تا به حال به تیم ملی دعوت شده‌اید؟

بله، در رقابت‌های بین المللی که در تهران برگزار شد به همراه تیم کردستان به مربیگری استاد حاج رسولی به این رقابت ها اعزام شدیم و در آنجا توانستم مقام اول کسب کنم و به تیم ملی دعوت شدم ولی متاسفانه نمی‌دانم چه چیزی پیش آمد که نفر دوم را به جای من به رقابت‌هایی آسیایی فرستادند و همین امر باعث شد که بوکس را ترک کنم و دیگر در رقابت ها شرکت نکنم.

عوامل موفقیت خود را در چه چیزی می بینید؟

اولین عاملی که در موفقیت من تأثیر گذار بود، علاقه شدیدی بود که به رشته ام داشتم پس از آن همیشه دوست داشتم اسم کردستان را در محافل ورزشی سر بلند کنم و به همین دلایل به شدت تمرین می کردم تا موفقیتی برای شهرم کسب کنم.

آخرین رقابت حرفه ای که در آن شرکت کرده‌اید؟

تاریخش را به یاد ندارم ولی در رقابت های قهرمانی کشور در تهران، قرار بود بوکسورهای جدیدی را به تیم ملی دعوت کنند که بنده متأسفانه به دلیل عارضه مغزی که برایم به وجود آمد نتواستم به این اردو دعوت شوم.

چرا پسرتان بوکس را انتخاب نکرد؟

البته خودم در حال حاضر گاهی با پسرم در خانه تمرین می کنم ولی دوست نداشتم راه پدرش را ادامه بدهد چون خودم واقعا از همه لحاظ از این رشته ضربه خوردم.

ویژگی های یک بوکسور خوب چیست؟

یک بوکسور خوب باید در بالای رینگ مسابقه یک مبارز جنگنده و در خارج از رینگ سر به زیر و افتاده باشد.

تلخ ترین و شیرین ترین خاطره ورزشی تان؟

شیرین ترین خاطره ورزشی که به یاد دارم این بود که تازه تمرینات را در زیر پله‌های میدان امین شروع کرده بودیم و با هم باشگاهی هایمان دست هایمان را از پشت می بستیم و با مشت به صورت و شکم هم می‌زدیم تا برای رقابت آماده باشیم البته این کار درستی نبود ولی در آن بی امکاناتی برای من شیرین بود.

تلخ ترین خاطره ای که بعد از این همه مشکلات فراموش نمی کنم زمانی بود که در رقابت های قهرمانی کشور در حال رقابت بودم، حریفم را بر روی زمین انداختم در همان لحظه از سوی داوران وقت مسابقه تمام شده بود ولی من در آن موقع متوجه اتمام بازی نشدم و یک ضربه دیگر به حریفم وارد کردم.

آیا تا به حال کسی از سازمان ورزش و جوانان جویای حال شما شده است؟

خیر، متاسفانه مسوولان از افرادی چون ما که از ورزش دور افتاده ایم خبری نمی پرسند؛ ولی یک بار به دلیل بضاعت مالی، پیش مدیرکل سابق اداره کل ورزش و جوانان رفتم گویا که بنده را نشناختند و خودم را معرفی کردم و از آنان تقاضای کمک کردم که متاسفانه دست رد بر سینه‌ام گذاشتن و دیگر به خود اجازه ندادم که غرور و خود را بشکنم و دوباره از ایشان تقاضای کمک کنم و فکر نکنم هیچ جا اینطور با پیشکسوتان‌شان رفتار کنند.

در حال حاضر به چه کاری مشغولین؟

بنده در حال حاضر در خیابان اردلان شهر سنندج مشغول به پرنده فروشی هستم و بعضی وقت ها هم به یاد جوانی هایم در خانه تمرین بوکسم می کنم.

چه حرفی برای مسئولان اداره کل ورزش و جوانان دارید؟

حرف خاصی ندارم فقط از آنان می خواهم که امکانات خوبی در اختیار جوانان این شهر بگذارند چون واقعا «پتانسیل» های خوبی در این شهر وجود دارد، به این جوانان بهای بیشتری بدهند تا بتوانند در رقابت‌های بین المللی نام کردستان را سربلند کنند.

به عنوان پیشکسوت در این رشته چه حرفی برای جوانانی دارید که می خواهند راه شما را ادامه دهند؟

حرف من به جوانان عزیزی که می‌خواهند واقعا در این رشته فعالیت و برای شهرشان افتخار کسب کنند این است که تا آنجای که می‌توانند تمرین کنند و از تمرینات خسته نشوند چون بوکس رشته طاقت فرسایی است و با دقت به حرف مربیان‌شان گوش کنند و هیچ و قت از تکنیک های که در بوکس کسب کرده اند برای اهداف غیر از مسابقه استفاده نکنند.