گروه فرهنگی مشرق - امیر ابیلی: ساخته‌های قبلی ایدا پناهنده، به‌ویژه تله‌فیلم‌هایی مثل «آبروی از دست رفته‌ی آقای صادقی» که از استاندارترین فیلم‌های تلویزیونی سال‌های اخیر تلویزیون بودند، پیش از دیدن «ناهید» امیدوارمان کرده بودند که با یکی از امیدهای اصلی فیلم‌اولی‌های امسال طرفیم. با کارگردان جوانی که پیش از این و در ساخت فیلم مستند و کوتاه و تله‌فیلم امتحانش را پس داده و حالا با تجربه‌ای بالا اولین فیلم حرفه‌ای سینمایی‌ش را ساخته است.


اما «ناهید» اولین فیلم جشنواره سی‌وسوم بود که خلاف پیش‌بینی‌مان درآمد. فیلمی که حتی شاید بتوان آن را ضعیف‌تر از تله‌فیلم‌هایی مانند «ابروی از دست رفته اقای صادقی» نامید و یک پسرفت برای پناهنده به حساب اوردش.
«ناهید» البته از مشکلی رنج می‌برد که تمام فیلم‌های روز اول جشنواره از آن رنج می‌بردند و شاید این مشکل در روزهای آینده هم ادامه داشته باشد. فیلم اول پناهنده نه‌تنها دارای ایده‌ای تکراری و به شدت نخ‌نما و کلیشه‌ایست، بلکه حتی سعی نکرده است همین ایده‌ی یک خطی تکراری را تبدیل به قصه‌ای با فراز و فرودها و پیچ و خم‌های جذاب‌تری نسبت به ساخته‌های قبل بکند و در همان مرحله‌ی ایده متوقف مانده است.
زنی تنها و پسر نوجوانش به سختی امورات خود را می‌گذارنند. با اجاره‌ی عقب‌افتاده و مقدار زیادی قرض و بدهی. شوهرِ سابق زن معتاد است و الواط. زن اما خواستگار پولداری دارد که از ترس از دست دادن حضانت فرزندش و همچنین دردسرهای شوهر سابق امکان ازدواج با او را ندارد و.......
می‌بینید که با قصه‌ای طرفیم که از فرط تکرار در سریال‌ها و تله‌فیلم‌های تلویزیونی چیز جدیدی برای عرضه و جذب مخاطب ندارد. اما همین ایده را هم نویسنده‌ی خوش‌ذوق می‌تواند به قصه‌ای با چرخش‌های داستانی جدید و بکر و جذاب تبدیل کند. اتفاقی که در «ناهید» نیفتاده است و مشکل اصلی فیلم هم هست. مشکل اصلی‌تر اما این است که در «ناهید» حتی با همان قصه‌ی قدیمی و تکراری هم طرف نیستیم و فیلم 90 دقیقه در همان ایده‌ی اولیه‌ی خود درجا می‌زند و شخصیت‌های فیلم در انتهای فیلم هم دقیقا در همان وضعیتی هستند که در ابتدای فیلم بودند، نه تحولی می‌بینیم، نه تغییر وضعیتی، نه حتی یک درگیری جذاب، هیچ.


طبعا اولین و بدیهی‌ترین انتظار از فیلمی با چنین قصه‌ای این است که به ما روند درگیری زن با شوهر سابق و خواستگار فعلی را نشان دهد و وارد چالش‌های بین آن‌ها شود. زن برای گرفتن حضانت فرزندش شروع به پیگیری در دادگاه کند و شوهر معتاد سابق با دردسرهایش اتفاقاتی را رقم بزند و باعث به وجود آمدن گروه‌هایی در داستان شود. اما در «ناهید» شاهد هیچکدام از این اتفاقات نیستیم. فیلم بیش از نود دقیقه‌ دور موقعیت اولیه‌یخود دور می‌زند و به همین دلیل در بسیاری از لحظات کشدار است و خواب‌اور. فیلمی که حتی در ساختار فنی و تکنیکی هم در حد یک تله‌فیلم خوش‌ساخت است نه یک فیلم سینمایی و همین هم باعث می‌شود نه به جایزه گرفتن «ناهید» از جشنواره امیدوار باشیم، نه به اکران موفقش در سال سینمایی آینده.