به گزارش مشرق، همه روزه با مروری بر فعالیتهای برخی از سینماگران مشهور جهان می توان
دریافت که بخشی از برنامه سالیانه آنها به رویکردهای بشردوستانه اختصاص
پیدا می کند و هنرمند غربی با این کار که البته استفاده تبلیغاتی زیادی هم
به نفع فرهنگ غربی از آن صورت می گیرد توجهات افکار عمومی جهانی را به
مسائل مبتلا به بشری جلب می کند.
به عنوان نمونه آنجلینا جولی، هنرپیشه شناخته شده هالیوود،اخیرا با حضور در سوریه از قدرت‌های جهانی درخواست کرد تا به وضعیت میلیون‌ها پناه جوی سوری توجه کنند و از انفعال اعضای شورای امنیت به دلیل اختلاف نظرشان در مورد جنگ سوریه به شدت انتقاد کرد.
آنجلینا جولی در بخشی از سخنان خود گفت: «به سوریه که نگاه میکنیم می‌بینیم که معضل اصلی در برخورد با این فاجعه بزرگ انسانی ناتوانی جهان در تصمیم‌گیری است.
گرچه چنین ژستهایی از نگاه آزادیخواهان جهان به نوعی بیشتر به یک نمایش مضحک و پارادوکس خنده آور شبیه است اما رسانه های غربی می کوشند به فعالیتهایی از این دست رنگ و لعابی خودجوشانه بزنند و آنچه اهمیت دارد این است که حضور یکی از بازیگران مطرح هالیوود به عنوان نماینده سیستم فرهنگی و هنری تمدن غرب در چنین مکانهایی دارای بار مفهومی زیاد و پیام روشنی به افکار عمومی جهان است.
آنجلینا جولی بر فرض اینکه با اراده و انگیزه فردی؛ راغب به چنین نمایشهای بشردوستانه ای شده باشد اما به عنوان نماینده فرهنگی کشوری در میان کودکان رنج کشیده سوریه حاضر می شود و در جلوی دوربین رسانه ها اشک تمساح می ریزد که اصلی ترین نقش را در ویرانی و آوارگی ملت ستمدیده سوریه ایفا کرده است.
ایران به نسبت امریکا به کشور سوریه نزدیک تر است و با چشم پوشی بر قرابتهای فرهنگی و مذهبی و تاریخی میان دو ملت و فقط با نظر بر نگاه انسانی و بشردوستانه اگر به مسئله نگاه کنیم به عمق بی اعتنایی و کم کاری جامعه هنری و فرهنگی کشور در مواجهه با فاجعه ای که در نزدیکی مرزهای ایران و داخل منطقه غرب آسیا اتفاق می افتد پی می بریم.
خانم جولی که از زمان آغاز جنگ در سال ۲۰۱۱ تاکنون یازده بار از اردوگاه‌های آوارگان سوری دیدار کرده است، از اعضای شورای امنیت مصرانه خواست تا از اردوگاه‌های آوارگان سوری دیدار کرده و شرایط آنها را به چشم خود ببینند.
آنجلینا جولی همچنین به طور خلاصه به بحران مهاجران در آب‌های دریای مدیترانه اشاره کرد که طی هفته‌های اخیر بیش از هزار و سیصد نفر از پناهجویانی که از سوریه و کشورهای دیگر می‌گریختند جان خود را از دست داده‌اند.
انتظاری نباید داشت که هنرپیشه مطرح امریکایی کارکردی جز این برای نظام فرهنگی و البته سیاسی کشور متبوعش بازی کند اما آیا به عنوان یک ایرانی نباید از خیل عظیم هنرمندان ایرانی که در داخل کشور فعالیت می کنند انتظار داشت تا نسبت به حوادث انسانی که بغل گوش آنها اتفاق می افتد بی اعتنا نباشند و از ظرفیتهای بالقوه خود استفاده های بهتری بنمایند.
آیا جنبش حمایت از سگها و حیوانات که اخیرا به واسطه خبر کشته شدن تعدادی سگ در شیراز از سوی برخی از مطرح ترین هنرمندان کشور حمایت شد برای ادای دین به جامعه کافی است ؟
ستاره سینما در کشور مدعی دین و معنویت با انتشار عکس و متن در صفحه اینستاگرام به واقعه سگ کشی به روش غیرانسانی در شیراز واکنش نشان داد و نوشت:«تزریق کن ، با افتخار اسید را در ستون فقرات سگها تزریق کن، به ضجه ها و ناله هایشان رحم نکن، خداى من و خداى تو و خداى آن سگها یکى ست، حسابت را به او واگذار میکنیم.»
چه چیزی باعث می شود که هنرمند ایرانی در کشوری با سابقه تمدنی هزاران ساله و فرهنگ شیعی و علوی نه تنها نسبت به بسیاری از فجایع انسانی دور و نزدیک بی اعتنا باشد بلکه برای کشته شدن سگها (که البته رعایت حقوق آنها نیز اهمیت دارد) اشک بریزد و فغان سر دهد.
بی تردید توقع اینکه هنرمند ایرانی جهانی فکر کند و جهانی واکنش نشان دهد انتظار زیادی است وقتی او هنوز یاد نگرفته نسبت به فجایع ملی چون هجوم ریزگردها به نیمی از استانهای کشور با هم وطنانش فقط ابراز همدردی کند و به شکلی به آنها بگوید که من شما را می بینم و به شمایی که من را به عنوان نخبه فرهنگی کشور قبول دارید و روی دستهای شما بالا رفته ام احساس هم دردی می کنم و از دینی که جامعه بر گردن من دارد آگاهم و به خدا همین واکنش و بودن در میان مردم خودش ارزش بسیاری دارد.
ستاره ها در ایران نسبت به دینی که جامعه بر گردن آنها دارد بی توجه اند و شاید احساس می کنند مزیتی آسمانی سبب شده تا آنها بدل به عنوان چهره هایی مشهور شوند و مردم همیشه در قبال آنها وظیفه تکریم دارند بدون اینکه تکلیفی دوسویه نسبت به جامعه احساس کنند.
قبول کنیم که فردیت در کشور ما بیداد می کند و این فردیت افسارگسیخته در بین هنرمندان و ستاره های ما شدیدتر از اقشار دیگر رخنه کرده و این برای ملتی با سابقه ما چیز خوبی نیست.
نقش رسانه و متصدیان پر ادعای فرهنگی نیز در این ماجرا غیرقابل انکار است.
چرا باید همواره ببینیم و بشنویم که برخی ستاره های سینمای هالیوود که ادعای رویکرد الهی در هنر را هم ندارند خود را مقید بدانند که حضوری مستمر در میان ملیتهای مختلف و مردمانی که بنابه حادثه در شرایط سختی به سر می برند داشته باشند اما هنرمند ایرانی کمتر از ظرفیت محبوبیت خود برای تحت تاثیرقرار دادن رسانه ها و مسئولان به نفع هموطنانی که دچار معضل شده اند استفاده می کند.
برای مثال سالهاست به واسطه هجوم ریزگردها برای مردم نجیب و محروم خوزستان و استانهای غربی کشور مشکلاتی ایجاد شده و صدای مظلومیت این مردم به سختی به گوش مسئولان می رسد.
آیا دست و پنجه نرم کردن هم وطنان خوزستانی با گرد و غبار که در مقاطعی از سال نعمت تنفس راحت را از آنان سلب کرده و سالهاست که فقط با واکنشهای منفعلانه مسئولان مواجه می شود نباید سبب شود چهره هایی که تصویر آنها همواره روی جلد نشریات رنگارنگ با ژستهای مختلف نقش می بندد به صرافت بیافتند تا برای جلب توجه افکار عمومی از فجایعی از این دست قدری از وقتشان را به همنشینی و همدردی با هم وطنان درگیر اختصاص دهند؟
انتظار زیادی نیست چنین فعالیتهای نوع دوستانه ای به شکلی خودجوش از سوی هنرمندان شاخص و مقبول جامعه در کشوری داعیه دار معنویت ترویج شود و از این ظرفیت به عنوان وزنه ای به سود مردم استفاده شود.
جا دارد به اشکهای ابراهیم حاتمی کیا برای مظلومیت شهدای افغانی حاضر در کشور سوریه و اعتراض به نادیده گرفتن چنین مضامینی در بطن و متن سینمای کشور به عنوان یکی از استثنائات در عالم هنر این سرزمین هم یاد کنیم تا به مسئولیت شناسی برخی ستاره های سینما هم اشاره کرده باشیم. حاتمی کیا نشان داد که این رزوها بر خلاف بسیاری از شبهه هنرمندان مدعی انسان دوستی زاویه نگاهش فراتر از مرزها و ملیتها را می بیند و بدون اینکه ادعایی داشته باشد در قامت یک هنرمند ایرانی که به شکلی جهانی به وقایع نگاه می کند خود را عرضه می کند.
به عنوان نمونه آنجلینا جولی، هنرپیشه شناخته شده هالیوود،اخیرا با حضور در سوریه از قدرت‌های جهانی درخواست کرد تا به وضعیت میلیون‌ها پناه جوی سوری توجه کنند و از انفعال اعضای شورای امنیت به دلیل اختلاف نظرشان در مورد جنگ سوریه به شدت انتقاد کرد.
آنجلینا جولی در بخشی از سخنان خود گفت: «به سوریه که نگاه میکنیم می‌بینیم که معضل اصلی در برخورد با این فاجعه بزرگ انسانی ناتوانی جهان در تصمیم‌گیری است.
گرچه چنین ژستهایی از نگاه آزادیخواهان جهان به نوعی بیشتر به یک نمایش مضحک و پارادوکس خنده آور شبیه است اما رسانه های غربی می کوشند به فعالیتهایی از این دست رنگ و لعابی خودجوشانه بزنند و آنچه اهمیت دارد این است که حضور یکی از بازیگران مطرح هالیوود به عنوان نماینده سیستم فرهنگی و هنری تمدن غرب در چنین مکانهایی دارای بار مفهومی زیاد و پیام روشنی به افکار عمومی جهان است.
آنجلینا جولی بر فرض اینکه با اراده و انگیزه فردی؛ راغب به چنین نمایشهای بشردوستانه ای شده باشد اما به عنوان نماینده فرهنگی کشوری در میان کودکان رنج کشیده سوریه حاضر می شود و در جلوی دوربین رسانه ها اشک تمساح می ریزد که اصلی ترین نقش را در ویرانی و آوارگی ملت ستمدیده سوریه ایفا کرده است.
ایران به نسبت امریکا به کشور سوریه نزدیک تر است و با چشم پوشی بر قرابتهای فرهنگی و مذهبی و تاریخی میان دو ملت و فقط با نظر بر نگاه انسانی و بشردوستانه اگر به مسئله نگاه کنیم به عمق بی اعتنایی و کم کاری جامعه هنری و فرهنگی کشور در مواجهه با فاجعه ای که در نزدیکی مرزهای ایران و داخل منطقه غرب آسیا اتفاق می افتد پی می بریم.
خانم جولی که از زمان آغاز جنگ در سال ۲۰۱۱ تاکنون یازده بار از اردوگاه‌های آوارگان سوری دیدار کرده است، از اعضای شورای امنیت مصرانه خواست تا از اردوگاه‌های آوارگان سوری دیدار کرده و شرایط آنها را به چشم خود ببینند.
آنجلینا جولی همچنین به طور خلاصه به بحران مهاجران در آب‌های دریای مدیترانه اشاره کرد که طی هفته‌های اخیر بیش از هزار و سیصد نفر از پناهجویانی که از سوریه و کشورهای دیگر می‌گریختند جان خود را از دست داده‌اند.
انتظاری نباید داشت که هنرپیشه مطرح امریکایی کارکردی جز این برای نظام فرهنگی و البته سیاسی کشور متبوعش بازی کند اما آیا به عنوان یک ایرانی نباید از خیل عظیم هنرمندان ایرانی که در داخل کشور فعالیت می کنند انتظار داشت تا نسبت به حوادث انسانی که بغل گوش آنها اتفاق می افتد بی اعتنا نباشند و از ظرفیتهای بالقوه خود استفاده های بهتری بنمایند.
آیا جنبش حمایت از سگها و حیوانات که اخیرا به واسطه خبر کشته شدن تعدادی سگ در شیراز از سوی برخی از مطرح ترین هنرمندان کشور حمایت شد برای ادای دین به جامعه کافی است ؟
ستاره سینما در کشور مدعی دین و معنویت با انتشار عکس و متن در صفحه اینستاگرام به واقعه سگ کشی به روش غیرانسانی در شیراز واکنش نشان داد و نوشت:«تزریق کن ، با افتخار اسید را در ستون فقرات سگها تزریق کن، به ضجه ها و ناله هایشان رحم نکن، خداى من و خداى تو و خداى آن سگها یکى ست، حسابت را به او واگذار میکنیم.»
چه چیزی باعث می شود که هنرمند ایرانی در کشوری با سابقه تمدنی هزاران ساله و فرهنگ شیعی و علوی نه تنها نسبت به بسیاری از فجایع انسانی دور و نزدیک بی اعتنا باشد بلکه برای کشته شدن سگها (که البته رعایت حقوق آنها نیز اهمیت دارد) اشک بریزد و فغان سر دهد.
بی تردید توقع اینکه هنرمند ایرانی جهانی فکر کند و جهانی واکنش نشان دهد انتظار زیادی است وقتی او هنوز یاد نگرفته نسبت به فجایع ملی چون هجوم ریزگردها به نیمی از استانهای کشور با هم وطنانش فقط ابراز همدردی کند و به شکلی به آنها بگوید که من شما را می بینم و به شمایی که من را به عنوان نخبه فرهنگی کشور قبول دارید و روی دستهای شما بالا رفته ام احساس هم دردی می کنم و از دینی که جامعه بر گردن من دارد آگاهم و به خدا همین واکنش و بودن در میان مردم خودش ارزش بسیاری دارد.
ستاره ها در ایران نسبت به دینی که جامعه بر گردن آنها دارد بی توجه اند و شاید احساس می کنند مزیتی آسمانی سبب شده تا آنها بدل به عنوان چهره هایی مشهور شوند و مردم همیشه در قبال آنها وظیفه تکریم دارند بدون اینکه تکلیفی دوسویه نسبت به جامعه احساس کنند.
قبول کنیم که فردیت در کشور ما بیداد می کند و این فردیت افسارگسیخته در بین هنرمندان و ستاره های ما شدیدتر از اقشار دیگر رخنه کرده و این برای ملتی با سابقه ما چیز خوبی نیست.
نقش رسانه و متصدیان پر ادعای فرهنگی نیز در این ماجرا غیرقابل انکار است.
چرا باید همواره ببینیم و بشنویم که برخی ستاره های سینمای هالیوود که ادعای رویکرد الهی در هنر را هم ندارند خود را مقید بدانند که حضوری مستمر در میان ملیتهای مختلف و مردمانی که بنابه حادثه در شرایط سختی به سر می برند داشته باشند اما هنرمند ایرانی کمتر از ظرفیت محبوبیت خود برای تحت تاثیرقرار دادن رسانه ها و مسئولان به نفع هموطنانی که دچار معضل شده اند استفاده می کند.
برای مثال سالهاست به واسطه هجوم ریزگردها برای مردم نجیب و محروم خوزستان و استانهای غربی کشور مشکلاتی ایجاد شده و صدای مظلومیت این مردم به سختی به گوش مسئولان می رسد.
آیا دست و پنجه نرم کردن هم وطنان خوزستانی با گرد و غبار که در مقاطعی از سال نعمت تنفس راحت را از آنان سلب کرده و سالهاست که فقط با واکنشهای منفعلانه مسئولان مواجه می شود نباید سبب شود چهره هایی که تصویر آنها همواره روی جلد نشریات رنگارنگ با ژستهای مختلف نقش می بندد به صرافت بیافتند تا برای جلب توجه افکار عمومی از فجایعی از این دست قدری از وقتشان را به همنشینی و همدردی با هم وطنان درگیر اختصاص دهند؟
انتظار زیادی نیست چنین فعالیتهای نوع دوستانه ای به شکلی خودجوش از سوی هنرمندان شاخص و مقبول جامعه در کشوری داعیه دار معنویت ترویج شود و از این ظرفیت به عنوان وزنه ای به سود مردم استفاده شود.
جا دارد به اشکهای ابراهیم حاتمی کیا برای مظلومیت شهدای افغانی حاضر در کشور سوریه و اعتراض به نادیده گرفتن چنین مضامینی در بطن و متن سینمای کشور به عنوان یکی از استثنائات در عالم هنر این سرزمین هم یاد کنیم تا به مسئولیت شناسی برخی ستاره های سینما هم اشاره کرده باشیم. حاتمی کیا نشان داد که این رزوها بر خلاف بسیاری از شبهه هنرمندان مدعی انسان دوستی زاویه نگاهش فراتر از مرزها و ملیتها را می بیند و بدون اینکه ادعایی داشته باشد در قامت یک هنرمند ایرانی که به شکلی جهانی به وقایع نگاه می کند خود را عرضه می کند.
