به گزارش مشرق، این روزها در شهرهای بزرگ که لیست های انتخاباتی در حال تنظیم شدن است، این سخن زیاد شنیده می شود که اگر همه افراد یک لیست را نمی شناسید، به کسانی که این لیست را معرفی کرده اند اعتماد کنید و به همه افراد لیست رای بدهید. در هر دوره از انتخابات، هنگامی که مردم می خواهند براساس آموزه های امام راحل و رهبر انقلاب به تکلیف خود عمل کرده و نمایندگان شان را برای مجلس شورای اسلامی، خبرگان رهبری یا شوراهای اسلامی شهر و روستا گزینش کنند، کار سختی را پیش رو دارند؛ چراکه امکان شناخت تمامی افراد برای اغلب مردم دشوار است. از این رو، هربار در هنگام رأی دادن این سؤال مطرح می شود که: چگونه از تمام حق رأی دادن خود استفاده کنند، درحالی که تمام افراد را نمی شناسند؟
دو سال پیش بود که رهبر معظم انقلاب هنگام رأی دادن در چهارمین دوره انتخابات شوراها فرمودند: «من به 31 نفر برای شورای شهر رأی دادم. البتّه بعضی از این حضرات را از نزدیک می شناختم، بعضی را هم نمی شناختم، لکن اعتماد کردم به همین فهرست هایی که پیشنهاد می کنند و می دهند.» این اولین باری بود که ایشان، راه درست برای استفاده از تمام حق رأی را، «اعتماد به فهرست» اعلام کردند.
حالا تا انتخابات هفتم اسفند ماه نزدیک به دو هفته مانده است؛ انتخاباتی که رهبر فرزانه انقلاب نسبت به انتخاب شدن افراد غیرانقلابی در مراکز مهم ریل گذاری در کشور هشدار دادند و «نفوذ» آن ها را مانند «موریانه»ای دانستند که از داخل، نظام را پوک می کند. اما مردم چطور از تمام حق شان برای انتخابات استفاده کنند که مطمئن شوند با انتخاب درست، جدول نفوذ دشمن را کامل نمی کنند؟ رهبر حکیم انقلاب نزدیک به دو ماه مانده به انتخابات، راه حل را بیان کرده و در دو دیدار با کلام های متفاوتی آن را تبیین کرده اند: «رأی دادن و اعتماد به فهرستی که از سوی افراد متدین، مؤمن، انقلابی و در خط امام معرفی شده باشد.»
اول؛ «انتخاب درست» یک وظیفه و یک حق الناس بر عهده مردم ایران است. این تذکری است که رهبر معظم انقلاب در دیدار ائمه جمعه خطاب به مردم دادند. «یک بُعد دیگر حق الناس این است که مردمی که می خواهند رأی بدهند، اعتماد کنند به آن مجموعه هایی که واقعاًً قابل اعتمادند؛ بعضی ها هستند که قابل اعتماد نیستند؛ «کَالَّذِی استَهوَتهُ الشیطان»؛ گاهی این جور نیست که از روی صفا و واقعیت و علاقه مندی به انقلاب باشد اساس کار، انقلاب است و از روی علاقه مندی به انقلاب بیایند یک فهرست پیشنهادی را بدهند؛ نه، روی مقاصد دیگر گاهی اوقات مقاصد فاسد پیشنهادهایی می دهند... واقعاً این به این معنا، حقّ النّاس است.»
دوم؛ ایشان در دیدار مردم قم، به مسأله «درست انتخاب» کردن اشاره کردند. مردم چطور به نامزدها برای انتخابات اعتماد کنند درحالی که همه آن ها را نمی شناسند: «به نظر بنده این جور می رسد که چون یکایک افراد را ممکن است نشناسیم، خود بنده هم وقتی این فهرست ها را می آورند که بیایم رأی بدهم، بعضی از آدم های این فهرست ها را نمی شناسم، امّا اعتماد می کنم به آن کسانی که این ها را معرّفی کرده اند و نگاه می کنم ببینم آن کسانی که این فهرست را معرّفی کرده اند چه کسانی هستند؛ اگر دیدم این ها آدم های متدیّن و مؤمن و انقلابی ای هستند، به حرف شان اعتماد می کنم و به فهرست آن ها رأی می دهم؛ اگر دیدم نه، کسانی که این فهرست را داده اند کسانی هستند که به مسائل انقلاب، به مسائل دین، به مسائل استقلال کشور خیلی اهمّیّتی نمی دهند، دل شان دنبال حرف آمریکا و غیرآمریکا است، به حرف شان اعتماد نمی کنم...» حتی با وجود آن که «ممکن است سعی ما به نتیجه نرسد و غلط انتخاب کنیم، عیبی ندارد؛ خدای متعال از ما قبول خواهد کرد، چون کار خودمان را کرده ایم، تلاش خودمان را کرده ایم.»
با توجه به فراز فوق، به نظر می رسد که ایشان قائل به این هستند که چون در مورد افراد و نامزدها، همیشه نمی توان به شناخت کافی و لازم جهت انتخاب رسید و چه بسا برخی به دلیل عدم شناخت تک تک نامزدها از وظیفه شرکت در انتخابات شانه خالی کنند، پس در بسیاری از موارد، بهترین و مطمئن ترین روش جهت انتخاب، رجوع به جریان ها و طیف هایی است که آن فهرست ها را معرفی کرده اند؛ به تعبیر دیگر، اگر به جای انتخاب تک به تک افراد، انتخاب ها منطبق با نگاه و مواضع جریان های معرفی کننده و متولی فهرست ها صورت گیرد، نتیجه، اطمینان بخش تر و کم اشتباه تر خواهد بود.
اگرچه ممکن است حتی در این انتخاب ها و رجوع به فهرست ها و رای دادن و پر کردن برگه های اخذ رای، انتخاب های غیردقیقی نیز رقم بخورد، اما این انتخاب ولو بعضا غیردقیق، از مقتضیات مشارکت سیاسی در هر کشوری است که انتخابات آزاد (دموکراتیک) دارد؛ حتی در جمهوری اسلامی ایران که جنس مشارکت، بسیار بیش از دیگر کشورها، مبتنی بر جهان بینی دینی (از نوع اسلام) و مکتبی (از نوع ارزش های انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی ایران) است هم می توان درصدی خطا در انتخاب مردم قائل شد و از ترس انتخاب های بعضا غیردقیق، معقول و منطقی نیست که اصل رایدادن های منبعث از فهرست های انتخاباتی، تخطئه و غلط انگاشته شود.
آیا این حرف به آن معنا است که ما می توانیم تحقیق نکرده و فقط به حرف بزرگان تکیه نماییم؟
در عالم سیاست هرچند هم که خبره و فعال باشید، تنها می توانید تعدادی از کاندیداهای مجلس را در شهرهای بزرگ بشناسید و کمتر کسی در ایران وجود دارد که مثلاً در شهر تهران، تمامی کاندیداها را بشناسد و بتواند بین آن ها بهترین ها را انتخاب کند، البته این بدان معنا نیست که رأی دهنده هیچ تلاشی برای شناخت کاندیداها نکند. به نظر می رسد که هر فردی باید در ابتدا تلاش کند تا کاندیداهای اصلح را تشخیص دهد و اگر نتوانست، بایستی به فهرست هایی که از سوی افراد مؤمن و انقلابی منتشر شده است، اعتماد کند.
حضرت امام در همین باره می فرمایند: احدی شرعاً نمی تواند به کسی کورکورانه و بدون تحقیق رأی بدهد و اگر در صلاحیت شخص یا اشخاصی تمام افراد و گروه ها نظر موافق داشتند، ولی رأی دهنده تشخیصش برخلاف همه آن ها بود، تبعیت از آن ها صحیح نیست و نزد خداوند مسؤولیت دارد و اگر گروه یا اشخاص صلاحیت فرد یا افرادی را تشخیص دادند و از این تأیید برای رأی دهنده اطمینان حاصل شد، می تواند به آن ها رأی دهد.
از این عبارات حضرت امام می توان برداشت کرد که اگر رأی دهنده مطمئن بود که فردی صلاحیت ندارد، نمی تواند به آن فرد رأی دهد، اما اگر شناختی نسبت به آن فرد نداشت و به کسانی که لیست را منتشر کرده اند، اطمینان داشت، می تواند به فرد مورد تأیید در لیست رأی دهد.
حضرت امام خمینی مردم را به چه تشکل هایی ارجاع می دادند؟ آیا مستندی در این باره داریم؟
بحث مهمی که وجود دارد این است که حضرت امام(ره) در بیانات خود برخی از گروه های سیاسی را به عنوان گروه های مرجع به جوانان معرفی می کنند. مثلاً، ایشان طی بیانیه ای به طلاب جوان هشدار می دهند که باید مرجعیت جامعه مدرسین حوزه علمیه قم را حفاظت کنند، چراکه در غیر این صورت گرفتار کسانی خواهند شد که مروجان اسلام آمریکایی هستند. امام خمینی(ره) بنیان گذار انقلاب اسلامی نگاه ویژه ای به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم داشتند و توصیه های مهمی نسبت به ویژگی ها و صفات این نهاید روحانی ابراز کرده اند. امام راحل در نامه مورخ 7/2/1368 خطاب به آیت الله مشکینی تصریح کرده بودند: «اگر آنان (فرزندان انقلابی ام) جذب آقایان محترم مدرسین نشوند، در آینده گرفتار کسانی خواهند شد که مروج اسلام آمریکایی اند. »
هم چنین امام خمینی(ره) درباره نقش برجسته جامعه مدرسین در منشور روحانیت هم بر همان موضوع تأکید داشتند: «اگر روحانیون طرفدار اسلام ناب و انقلاب دیر بجنبند، ابرقدرت ها و نوکرانشان مسائل را به نفع خود خاتمه می دهند. جامعه مدرسین باید طلاب عزیز انقلابی و زحمت کشیده و کتک خورده و جبهه رفته را از خود بدانند. حتماً با آنان جلسه بگذارند و از طرح ها و نظریات آنان استقبال نمایند و طلاب انقلابی هم مدرسین عزیز طرفدار انقلاب را محترم بشمارند و با دیده احترام به آنان بنگرند و در مقابل طیف بی عرضه و فرصت طلب و نق زن، ید واحده باشند و خود را برای ایثار و شهادت در راه هدایت مردم آماده تر کنند، حال جامعه و مردم، طالب حقیقت باشند مثل زمان ما که حقاً مردم بیشتر از آنچه که ما فکر می کنیم، وفادار به روحانیت بوده و خواهند بود، یا نباشند مثل زمان معصومین- علیهم السلام.
در این بین شاید افرادی باشند که به هر دلیل به لیست رأی ندهند اما اگر بر اساس اولویت، مصلحت و نگاه انقلابی به صحنه نگاه کنیم، واقعیت آن است که در فضای فعلی داخلی، خارجی و منطقه، ایران اسلامی به معنای واقعی کلمه در برهه حساسی قرارگرفته و ضدانقلاب داخلی و خارجی با تمام توانش در مقابل نظام اسلامی لشکرکشی کرده است، لذا برای ورود یکایک نمایندگان به داخل مجلس باید بر اساس منطق و تدبیر عمل کرد و اگر امر دایر باشد به این که نماینده حامی فتنه های آمریکایی وارد مجلس شود یا فرد ناشناس که در داخل لیست نهادهای مورد اعتماد است، عقل حکم می کند به فرد ناشناس در لیست رأی بدهیم و با تسامح عقلانی و لازم، به سابقه نهاد انقلابی اعتماد کنیم.
شناخت گروه های مرجع چگونه حاصل می شود؟
همان طور که اشاره شد، به طور طبیعی وظیفه دشوار شناخت نامزدها و انتخاب از میان آن ها و ارائه به مردم بر عهده گروه های مرجع است. بدون شک ابزار این گروه ها برای رابطه با مردم رسانه ها و تریبون های عمومی هستند. یکی از اصلی ترین تأکیدات رهبری، قابل اعتماد بودن این گروه های مرجع است و قطعاً گروه هایی که نظرشان به عنوان مثال از بلندگوی بی.بی.سی پخش می شود، اصلاً قابل اعتماد نیستند. بنابراین قابل اعتماد بودن گروه های مرجع منوط به بررسی سوابق آن هاست. نزدیک ترین بزنگاه و البته پرخطرترین آن ها در سال 88 رخ داد. مسأله ای که رهبری انقلاب درباره ابعاد آن در دیدار با مردم قم فرمودند؛ «آمریکایی ها در سال 88 به دنبال آن بودند که تجربه موفق خود در چند کشور را به بهانه انتخابات در ایران نیز اجرا کنند و با برجسته سازی اقلیتی که رأی نیاورده بود و با حمایت مالی و سیاسی از آن ها، نتیجه انتخابات را به هم بزنند، اما انقلاب و کودتای رنگی آن ها در ایران با حضور مردم، شکست خورد.»
گروه ها و افراد متنفذی که از آزمون خطیر فتنه 88 نتوانستند سربلند خارج شوند، بدون شک صلاحیت لازم برای مرجعیت انتخاباتی جامعه را ندارند. در مقابل، باید از گروه ها و جریاناتی نام برد که در فتنه های گذشته و فتنه 88، امتحان خود را پس دادند؛ جریانات اصیلی مانند جامعه مدرسین و جامعه روحانیت که سال هاست در دفاع از آرمان های انقلاب اسلامی پیشگام هستند.
رهبر معظم انقلاب نیز جایگاه جامعه مدرسین را ذاتی دانسته و بیان کرده اند که این جایگاه را کسی به جامعه مدرسین اعطا نکرده است. ایشان هم چنین جامعه مدرسین را «مغز متفکر، چشم بینا و وجدان سالم و حساسی برای دستگاه اداره کننده کشور و مجموعه ای امین با نیم قرن تجربه سیاسی و انقلابی» دانسته و بیان کرده اند: «جامعه مدرسین حوزه علمیه قم باید با حفظ همان هویت مستحکم خود به عنوان یک خط شاخص برای فضای عمومی کشور باقی بماند.»
دو سال پیش بود که رهبر معظم انقلاب هنگام رأی دادن در چهارمین دوره انتخابات شوراها فرمودند: «من به 31 نفر برای شورای شهر رأی دادم. البتّه بعضی از این حضرات را از نزدیک می شناختم، بعضی را هم نمی شناختم، لکن اعتماد کردم به همین فهرست هایی که پیشنهاد می کنند و می دهند.» این اولین باری بود که ایشان، راه درست برای استفاده از تمام حق رأی را، «اعتماد به فهرست» اعلام کردند.
حالا تا انتخابات هفتم اسفند ماه نزدیک به دو هفته مانده است؛ انتخاباتی که رهبر فرزانه انقلاب نسبت به انتخاب شدن افراد غیرانقلابی در مراکز مهم ریل گذاری در کشور هشدار دادند و «نفوذ» آن ها را مانند «موریانه»ای دانستند که از داخل، نظام را پوک می کند. اما مردم چطور از تمام حق شان برای انتخابات استفاده کنند که مطمئن شوند با انتخاب درست، جدول نفوذ دشمن را کامل نمی کنند؟ رهبر حکیم انقلاب نزدیک به دو ماه مانده به انتخابات، راه حل را بیان کرده و در دو دیدار با کلام های متفاوتی آن را تبیین کرده اند: «رأی دادن و اعتماد به فهرستی که از سوی افراد متدین، مؤمن، انقلابی و در خط امام معرفی شده باشد.»
اول؛ «انتخاب درست» یک وظیفه و یک حق الناس بر عهده مردم ایران است. این تذکری است که رهبر معظم انقلاب در دیدار ائمه جمعه خطاب به مردم دادند. «یک بُعد دیگر حق الناس این است که مردمی که می خواهند رأی بدهند، اعتماد کنند به آن مجموعه هایی که واقعاًً قابل اعتمادند؛ بعضی ها هستند که قابل اعتماد نیستند؛ «کَالَّذِی استَهوَتهُ الشیطان»؛ گاهی این جور نیست که از روی صفا و واقعیت و علاقه مندی به انقلاب باشد اساس کار، انقلاب است و از روی علاقه مندی به انقلاب بیایند یک فهرست پیشنهادی را بدهند؛ نه، روی مقاصد دیگر گاهی اوقات مقاصد فاسد پیشنهادهایی می دهند... واقعاً این به این معنا، حقّ النّاس است.»
دوم؛ ایشان در دیدار مردم قم، به مسأله «درست انتخاب» کردن اشاره کردند. مردم چطور به نامزدها برای انتخابات اعتماد کنند درحالی که همه آن ها را نمی شناسند: «به نظر بنده این جور می رسد که چون یکایک افراد را ممکن است نشناسیم، خود بنده هم وقتی این فهرست ها را می آورند که بیایم رأی بدهم، بعضی از آدم های این فهرست ها را نمی شناسم، امّا اعتماد می کنم به آن کسانی که این ها را معرّفی کرده اند و نگاه می کنم ببینم آن کسانی که این فهرست را معرّفی کرده اند چه کسانی هستند؛ اگر دیدم این ها آدم های متدیّن و مؤمن و انقلابی ای هستند، به حرف شان اعتماد می کنم و به فهرست آن ها رأی می دهم؛ اگر دیدم نه، کسانی که این فهرست را داده اند کسانی هستند که به مسائل انقلاب، به مسائل دین، به مسائل استقلال کشور خیلی اهمّیّتی نمی دهند، دل شان دنبال حرف آمریکا و غیرآمریکا است، به حرف شان اعتماد نمی کنم...» حتی با وجود آن که «ممکن است سعی ما به نتیجه نرسد و غلط انتخاب کنیم، عیبی ندارد؛ خدای متعال از ما قبول خواهد کرد، چون کار خودمان را کرده ایم، تلاش خودمان را کرده ایم.»
با توجه به فراز فوق، به نظر می رسد که ایشان قائل به این هستند که چون در مورد افراد و نامزدها، همیشه نمی توان به شناخت کافی و لازم جهت انتخاب رسید و چه بسا برخی به دلیل عدم شناخت تک تک نامزدها از وظیفه شرکت در انتخابات شانه خالی کنند، پس در بسیاری از موارد، بهترین و مطمئن ترین روش جهت انتخاب، رجوع به جریان ها و طیف هایی است که آن فهرست ها را معرفی کرده اند؛ به تعبیر دیگر، اگر به جای انتخاب تک به تک افراد، انتخاب ها منطبق با نگاه و مواضع جریان های معرفی کننده و متولی فهرست ها صورت گیرد، نتیجه، اطمینان بخش تر و کم اشتباه تر خواهد بود.
اگرچه ممکن است حتی در این انتخاب ها و رجوع به فهرست ها و رای دادن و پر کردن برگه های اخذ رای، انتخاب های غیردقیقی نیز رقم بخورد، اما این انتخاب ولو بعضا غیردقیق، از مقتضیات مشارکت سیاسی در هر کشوری است که انتخابات آزاد (دموکراتیک) دارد؛ حتی در جمهوری اسلامی ایران که جنس مشارکت، بسیار بیش از دیگر کشورها، مبتنی بر جهان بینی دینی (از نوع اسلام) و مکتبی (از نوع ارزش های انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی ایران) است هم می توان درصدی خطا در انتخاب مردم قائل شد و از ترس انتخاب های بعضا غیردقیق، معقول و منطقی نیست که اصل رایدادن های منبعث از فهرست های انتخاباتی، تخطئه و غلط انگاشته شود.
آیا این حرف به آن معنا است که ما می توانیم تحقیق نکرده و فقط به حرف بزرگان تکیه نماییم؟
در عالم سیاست هرچند هم که خبره و فعال باشید، تنها می توانید تعدادی از کاندیداهای مجلس را در شهرهای بزرگ بشناسید و کمتر کسی در ایران وجود دارد که مثلاً در شهر تهران، تمامی کاندیداها را بشناسد و بتواند بین آن ها بهترین ها را انتخاب کند، البته این بدان معنا نیست که رأی دهنده هیچ تلاشی برای شناخت کاندیداها نکند. به نظر می رسد که هر فردی باید در ابتدا تلاش کند تا کاندیداهای اصلح را تشخیص دهد و اگر نتوانست، بایستی به فهرست هایی که از سوی افراد مؤمن و انقلابی منتشر شده است، اعتماد کند.
حضرت امام در همین باره می فرمایند: احدی شرعاً نمی تواند به کسی کورکورانه و بدون تحقیق رأی بدهد و اگر در صلاحیت شخص یا اشخاصی تمام افراد و گروه ها نظر موافق داشتند، ولی رأی دهنده تشخیصش برخلاف همه آن ها بود، تبعیت از آن ها صحیح نیست و نزد خداوند مسؤولیت دارد و اگر گروه یا اشخاص صلاحیت فرد یا افرادی را تشخیص دادند و از این تأیید برای رأی دهنده اطمینان حاصل شد، می تواند به آن ها رأی دهد.
از این عبارات حضرت امام می توان برداشت کرد که اگر رأی دهنده مطمئن بود که فردی صلاحیت ندارد، نمی تواند به آن فرد رأی دهد، اما اگر شناختی نسبت به آن فرد نداشت و به کسانی که لیست را منتشر کرده اند، اطمینان داشت، می تواند به فرد مورد تأیید در لیست رأی دهد.
حضرت امام خمینی مردم را به چه تشکل هایی ارجاع می دادند؟ آیا مستندی در این باره داریم؟
بحث مهمی که وجود دارد این است که حضرت امام(ره) در بیانات خود برخی از گروه های سیاسی را به عنوان گروه های مرجع به جوانان معرفی می کنند. مثلاً، ایشان طی بیانیه ای به طلاب جوان هشدار می دهند که باید مرجعیت جامعه مدرسین حوزه علمیه قم را حفاظت کنند، چراکه در غیر این صورت گرفتار کسانی خواهند شد که مروجان اسلام آمریکایی هستند. امام خمینی(ره) بنیان گذار انقلاب اسلامی نگاه ویژه ای به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم داشتند و توصیه های مهمی نسبت به ویژگی ها و صفات این نهاید روحانی ابراز کرده اند. امام راحل در نامه مورخ 7/2/1368 خطاب به آیت الله مشکینی تصریح کرده بودند: «اگر آنان (فرزندان انقلابی ام) جذب آقایان محترم مدرسین نشوند، در آینده گرفتار کسانی خواهند شد که مروج اسلام آمریکایی اند. »
هم چنین امام خمینی(ره) درباره نقش برجسته جامعه مدرسین در منشور روحانیت هم بر همان موضوع تأکید داشتند: «اگر روحانیون طرفدار اسلام ناب و انقلاب دیر بجنبند، ابرقدرت ها و نوکرانشان مسائل را به نفع خود خاتمه می دهند. جامعه مدرسین باید طلاب عزیز انقلابی و زحمت کشیده و کتک خورده و جبهه رفته را از خود بدانند. حتماً با آنان جلسه بگذارند و از طرح ها و نظریات آنان استقبال نمایند و طلاب انقلابی هم مدرسین عزیز طرفدار انقلاب را محترم بشمارند و با دیده احترام به آنان بنگرند و در مقابل طیف بی عرضه و فرصت طلب و نق زن، ید واحده باشند و خود را برای ایثار و شهادت در راه هدایت مردم آماده تر کنند، حال جامعه و مردم، طالب حقیقت باشند مثل زمان ما که حقاً مردم بیشتر از آنچه که ما فکر می کنیم، وفادار به روحانیت بوده و خواهند بود، یا نباشند مثل زمان معصومین- علیهم السلام.
در این بین شاید افرادی باشند که به هر دلیل به لیست رأی ندهند اما اگر بر اساس اولویت، مصلحت و نگاه انقلابی به صحنه نگاه کنیم، واقعیت آن است که در فضای فعلی داخلی، خارجی و منطقه، ایران اسلامی به معنای واقعی کلمه در برهه حساسی قرارگرفته و ضدانقلاب داخلی و خارجی با تمام توانش در مقابل نظام اسلامی لشکرکشی کرده است، لذا برای ورود یکایک نمایندگان به داخل مجلس باید بر اساس منطق و تدبیر عمل کرد و اگر امر دایر باشد به این که نماینده حامی فتنه های آمریکایی وارد مجلس شود یا فرد ناشناس که در داخل لیست نهادهای مورد اعتماد است، عقل حکم می کند به فرد ناشناس در لیست رأی بدهیم و با تسامح عقلانی و لازم، به سابقه نهاد انقلابی اعتماد کنیم.
شناخت گروه های مرجع چگونه حاصل می شود؟
همان طور که اشاره شد، به طور طبیعی وظیفه دشوار شناخت نامزدها و انتخاب از میان آن ها و ارائه به مردم بر عهده گروه های مرجع است. بدون شک ابزار این گروه ها برای رابطه با مردم رسانه ها و تریبون های عمومی هستند. یکی از اصلی ترین تأکیدات رهبری، قابل اعتماد بودن این گروه های مرجع است و قطعاً گروه هایی که نظرشان به عنوان مثال از بلندگوی بی.بی.سی پخش می شود، اصلاً قابل اعتماد نیستند. بنابراین قابل اعتماد بودن گروه های مرجع منوط به بررسی سوابق آن هاست. نزدیک ترین بزنگاه و البته پرخطرترین آن ها در سال 88 رخ داد. مسأله ای که رهبری انقلاب درباره ابعاد آن در دیدار با مردم قم فرمودند؛ «آمریکایی ها در سال 88 به دنبال آن بودند که تجربه موفق خود در چند کشور را به بهانه انتخابات در ایران نیز اجرا کنند و با برجسته سازی اقلیتی که رأی نیاورده بود و با حمایت مالی و سیاسی از آن ها، نتیجه انتخابات را به هم بزنند، اما انقلاب و کودتای رنگی آن ها در ایران با حضور مردم، شکست خورد.»
گروه ها و افراد متنفذی که از آزمون خطیر فتنه 88 نتوانستند سربلند خارج شوند، بدون شک صلاحیت لازم برای مرجعیت انتخاباتی جامعه را ندارند. در مقابل، باید از گروه ها و جریاناتی نام برد که در فتنه های گذشته و فتنه 88، امتحان خود را پس دادند؛ جریانات اصیلی مانند جامعه مدرسین و جامعه روحانیت که سال هاست در دفاع از آرمان های انقلاب اسلامی پیشگام هستند.
رهبر معظم انقلاب نیز جایگاه جامعه مدرسین را ذاتی دانسته و بیان کرده اند که این جایگاه را کسی به جامعه مدرسین اعطا نکرده است. ایشان هم چنین جامعه مدرسین را «مغز متفکر، چشم بینا و وجدان سالم و حساسی برای دستگاه اداره کننده کشور و مجموعه ای امین با نیم قرن تجربه سیاسی و انقلابی» دانسته و بیان کرده اند: «جامعه مدرسین حوزه علمیه قم باید با حفظ همان هویت مستحکم خود به عنوان یک خط شاخص برای فضای عمومی کشور باقی بماند.»
