به گزارش مشرق، مهدی محمدی در روزنامه وطن امروز نوشت:
اکنون در موقعیتی قرار داریم که داوری درباره نتایج انتخابات 7 اسفند را می توان بر داده های واقعی استوار کرد. ادعای غالب پس از انتخابات 7 اسفند این بود که اصلاح طلبان و حامیان دولت انتخابات را با قاطیت و در سراسر کشور برده اند. اصولگرایان از همان آغاز تاکید کردند این ادعا در انتخابات رییس و هیئت رییسه مجلس به آزمون گذاشته خواهد شد. جریان چپ رادیکال -که خود عملیات روانی خویش را باور کرده بود- با کاندیدا کردن محمدرضا عارف برای ریاست مجلس و حمایت تمام قد هاشمی و خاتمی از وی، همه چیز برای ترتیب دادن این آزمون بزرگ مهیا کرد. نهایتا و در روز رقابت روشن شد که عارف به عنوان نماد رادیکالیسم دوم خردادی و در شرایط قطبی شدن فضا میان این تفکر و اصولگرایان، بیش از 103 رای در مجلس ندارد. دیروز همچنین معلوم شد که اگر شخصیت عارف را فاکتور بگیریم و صرفا تفکر چپ ملاک انتخاب باشد، ممکن است این آرا به 11 نفر (رای کواکبیان) نیز تقلیل پیدا کند. از این جهت، مهم ترین پرسش درباره انتخابات 7 اسفند پاسخی غیر قابل بحث پیدا کرده است: آیا اصلاح طلبان برنده انتخابات بوده اند: قطعا خیر.
با این حال نتایج دو انتخابات 9و 11 اسفند هیئت رییس مجلس نشان دهنده پیچیدگی های مهمی است.
چند نکته تعیین کننده در این باره اینهاست:
1- مجلس دارای اکثریتی سیال است که بسته به موضوع تغییر می کند. رای صلب اصولگرایان و اصلاح طلبان را با اندکی خطا می توان به اندازه رای عارف در در روز یکشنبه (103 رای)، و رای محمد دهقان در روز سه شنبه (118 رای) محاسبه کرد. الباقی نمایندگان، افرادی لابی پذیر محسوب می شوند که بنا به مورد و تحت تاثیر ملاحظات فراوان شخصی، سیاسی و ... تصمیم خواهند گرفت که موقعیت خود را چگونه تعریف کنند.
2- آقای لاریجانی همچنان تعیین کننده ترین فرد از حیث تعیین جهت گیری های کلی مجلس است. با این حال، بر خلاف مجلس گذشته لاریجانی دیگر یک قدرت فائقه نیست و درهر مورد برای پیش برد دیدگاه خود، نیازمند لابی های گسترده خواهد بود. اگر علی لاریجانی بتواند میان رای اصولگرایان و اکثریت کسانی که به طور مستقل انتخاب شده اند یک ائتلاف نصفه و نیمه ایجاد کند، در موقعیتی خواهد بود که در مسائل کلیدی رای صلب فراکسیون امید را نادیده بگیرد. این اتفاق کم و بیش شبیه وضعیتی است که فراکسیون اصولگرایان در مجلس پیشین گاهی با آن مواجه می شد.
3- اکنون روشن شده است که لیست امید در مجلس لزوما مساوی فراکسیون امید نیست. عضویت در لیست امید در انتخابات 7 اسفند بیشتر یک روش برای رای آوری بوده تا اینکه شاخصی باشد از گرایش های سیاسی واقعی انتخاب شوندگان. به این نتیجه گیری، یک مطلب دیگر را هم می توان اضافه کرد و آن اینکه فراکسیون امید هم لزوما مساوی اصلاح طلبی خالص نیست. شکاف میان اولویت ها، مواضع و تحلیل های سیاسی محمدرضا عارف با سران اصلاحات در بیرون مجلس امری نیست که کسی بتواند آن را انکار کند. اصلاحات طلبی دوم خردادی، حتی در معنای هفت اسفندی آن دیگر یک جریان جمهوری خواه یا حتی مشروطه خواه نیست بلکه در بدترین حالت، در سیاست ورزی روزمره سلائقی متفاوت از اصولگرایان دارد. بنابراین، در این باره که تشکیل این فراکسیون به معنای پیشرفت یا حتی احیای پروژه اصلاح طلبی در ایران باشد تردید جدی وجود دارد. اصلاحات در سال 88 تعریفی کاملا اپوزیسیونی از خود ارائه داد و در 7 اسفند –یا شاید هم پیش از آن، زمانی که عارف در انتخابات 92 با نفی مشی فتنه گران کاندیدا شد (وبرخی ممکن است بگویند حتی پیش تر؛ زمانی که محمد خاتمی در انتخابات مجلس پیشین را یداد) آن تعریف را پس گرفت. این اما به معنی پایان بحران اصلاحات نخواهد بود. اینکه اصلاح طلبان تعریفی ظاهرا متفاوت از خود ارائه کنند لزوما به این معنا نیست که نظام هم این تعریف را از آنها پذیرفته است. مسیر اعتمادسازی جریان اصلاحات با نظام پیچیده تر و دشوارتر از آن است که به این سادگی ها قابل پیمودن باشد. اگر فرض کنیم، تیپ عارف در حال تبدیل شدن به تیپ استاندارد در میان اصلاح طلبان است، آن وقت نتیجه این خواهد بود که این سران اصلاحات در بیرون مجلس هستند که باید خود را با مشی عارف هماهنگ کنند نه برعکس و رد نتیجه پروژه اصلاحات دوم خردادی در حال پس رفت است نه پیشرفت.
4- برخی چهره های تندروی اصلاح طلب همچون غلامحسین کرباسچی پس از رویارو شدن با شکست های پی در پی که راهی برای توجیه آنها وجود نداشته، ادعا کرده اند هدف اصلی آنها در انتخابات اساسا نه تشکیل اکثریت و تعیین رییس مجلس بلکه جلوگیری از انتخاب برخی چهره های انقلابی مجلس پیشین بوده و به این هدف هم دست یافته اند. این ادعایی است که نباید آن را جدی گرفت. اگر از تیم آقای لاریجانی صرف نظر کنیم، اصولگرایان حداقل 118 رای قطعی در این مجلس دارند و این نسبت به تعداد اعضای فراکسیون اصولگرایان در مجلس پیشین اگر بیشتر نباشد کمتر نشده است.
5- آخرین نکته ای که باید به آن توجه کرد این است که دولت مسلما به میزانی که توقع داشت از مجلس نصیب نبرده است. تا امروز، دولت هایی که در 4 سال اول مسئولیت خود قرار داشته اند، قاطعانه نخستین انتخابات مجلس در دوران کاری خود را برده اند ودولت آقای روحانی شاید تنها دولت پس از انقلاب است که در این کار بوضوح ناکام مانده است. با این حال، دولت اصرار دارد بگوید اکثریت مجلس از آن اوست. حتی اگر این ادعا را جدی بگیریم، مهم ترین پیام آن این است که د برخی حوزوه های انتخابیه مردم به کسانی رای داده اند که تصور می کرده اند از طریق همکاری با مقام های دولتی محلی می توانند برخی گره های کور معیشتی-خدماتی را بهتر و سریع تر باز کنند. تخمین ها نشان می دهد در واقع، رای به کاندیدای حامی دولت بیشتر به معنای «تقاضای کار بیشتر از دولت» و «گرفتن بهانه ها از آن» بوده تا حمایت خالص از ایده های سیاسی دولت، که در برخی شهرستان ها مسلما بی معناست.
بنابراین، اگر دولت مدعی است که اکثریت مجلس را در اختیار دارد باید لوازم این ادعا را که از جمله آنها سرعت گرفتن روند حل مشکلات مردم است، نیز بپذیرد.
اکنون در موقعیتی قرار داریم که داوری درباره نتایج انتخابات 7 اسفند را می توان بر داده های واقعی استوار کرد. ادعای غالب پس از انتخابات 7 اسفند این بود که اصلاح طلبان و حامیان دولت انتخابات را با قاطیت و در سراسر کشور برده اند. اصولگرایان از همان آغاز تاکید کردند این ادعا در انتخابات رییس و هیئت رییسه مجلس به آزمون گذاشته خواهد شد. جریان چپ رادیکال -که خود عملیات روانی خویش را باور کرده بود- با کاندیدا کردن محمدرضا عارف برای ریاست مجلس و حمایت تمام قد هاشمی و خاتمی از وی، همه چیز برای ترتیب دادن این آزمون بزرگ مهیا کرد. نهایتا و در روز رقابت روشن شد که عارف به عنوان نماد رادیکالیسم دوم خردادی و در شرایط قطبی شدن فضا میان این تفکر و اصولگرایان، بیش از 103 رای در مجلس ندارد. دیروز همچنین معلوم شد که اگر شخصیت عارف را فاکتور بگیریم و صرفا تفکر چپ ملاک انتخاب باشد، ممکن است این آرا به 11 نفر (رای کواکبیان) نیز تقلیل پیدا کند. از این جهت، مهم ترین پرسش درباره انتخابات 7 اسفند پاسخی غیر قابل بحث پیدا کرده است: آیا اصلاح طلبان برنده انتخابات بوده اند: قطعا خیر.
با این حال نتایج دو انتخابات 9و 11 اسفند هیئت رییس مجلس نشان دهنده پیچیدگی های مهمی است.
چند نکته تعیین کننده در این باره اینهاست:
1- مجلس دارای اکثریتی سیال است که بسته به موضوع تغییر می کند. رای صلب اصولگرایان و اصلاح طلبان را با اندکی خطا می توان به اندازه رای عارف در در روز یکشنبه (103 رای)، و رای محمد دهقان در روز سه شنبه (118 رای) محاسبه کرد. الباقی نمایندگان، افرادی لابی پذیر محسوب می شوند که بنا به مورد و تحت تاثیر ملاحظات فراوان شخصی، سیاسی و ... تصمیم خواهند گرفت که موقعیت خود را چگونه تعریف کنند.
2- آقای لاریجانی همچنان تعیین کننده ترین فرد از حیث تعیین جهت گیری های کلی مجلس است. با این حال، بر خلاف مجلس گذشته لاریجانی دیگر یک قدرت فائقه نیست و درهر مورد برای پیش برد دیدگاه خود، نیازمند لابی های گسترده خواهد بود. اگر علی لاریجانی بتواند میان رای اصولگرایان و اکثریت کسانی که به طور مستقل انتخاب شده اند یک ائتلاف نصفه و نیمه ایجاد کند، در موقعیتی خواهد بود که در مسائل کلیدی رای صلب فراکسیون امید را نادیده بگیرد. این اتفاق کم و بیش شبیه وضعیتی است که فراکسیون اصولگرایان در مجلس پیشین گاهی با آن مواجه می شد.
3- اکنون روشن شده است که لیست امید در مجلس لزوما مساوی فراکسیون امید نیست. عضویت در لیست امید در انتخابات 7 اسفند بیشتر یک روش برای رای آوری بوده تا اینکه شاخصی باشد از گرایش های سیاسی واقعی انتخاب شوندگان. به این نتیجه گیری، یک مطلب دیگر را هم می توان اضافه کرد و آن اینکه فراکسیون امید هم لزوما مساوی اصلاح طلبی خالص نیست. شکاف میان اولویت ها، مواضع و تحلیل های سیاسی محمدرضا عارف با سران اصلاحات در بیرون مجلس امری نیست که کسی بتواند آن را انکار کند. اصلاحات طلبی دوم خردادی، حتی در معنای هفت اسفندی آن دیگر یک جریان جمهوری خواه یا حتی مشروطه خواه نیست بلکه در بدترین حالت، در سیاست ورزی روزمره سلائقی متفاوت از اصولگرایان دارد. بنابراین، در این باره که تشکیل این فراکسیون به معنای پیشرفت یا حتی احیای پروژه اصلاح طلبی در ایران باشد تردید جدی وجود دارد. اصلاحات در سال 88 تعریفی کاملا اپوزیسیونی از خود ارائه داد و در 7 اسفند –یا شاید هم پیش از آن، زمانی که عارف در انتخابات 92 با نفی مشی فتنه گران کاندیدا شد (وبرخی ممکن است بگویند حتی پیش تر؛ زمانی که محمد خاتمی در انتخابات مجلس پیشین را یداد) آن تعریف را پس گرفت. این اما به معنی پایان بحران اصلاحات نخواهد بود. اینکه اصلاح طلبان تعریفی ظاهرا متفاوت از خود ارائه کنند لزوما به این معنا نیست که نظام هم این تعریف را از آنها پذیرفته است. مسیر اعتمادسازی جریان اصلاحات با نظام پیچیده تر و دشوارتر از آن است که به این سادگی ها قابل پیمودن باشد. اگر فرض کنیم، تیپ عارف در حال تبدیل شدن به تیپ استاندارد در میان اصلاح طلبان است، آن وقت نتیجه این خواهد بود که این سران اصلاحات در بیرون مجلس هستند که باید خود را با مشی عارف هماهنگ کنند نه برعکس و رد نتیجه پروژه اصلاحات دوم خردادی در حال پس رفت است نه پیشرفت.
4- برخی چهره های تندروی اصلاح طلب همچون غلامحسین کرباسچی پس از رویارو شدن با شکست های پی در پی که راهی برای توجیه آنها وجود نداشته، ادعا کرده اند هدف اصلی آنها در انتخابات اساسا نه تشکیل اکثریت و تعیین رییس مجلس بلکه جلوگیری از انتخاب برخی چهره های انقلابی مجلس پیشین بوده و به این هدف هم دست یافته اند. این ادعایی است که نباید آن را جدی گرفت. اگر از تیم آقای لاریجانی صرف نظر کنیم، اصولگرایان حداقل 118 رای قطعی در این مجلس دارند و این نسبت به تعداد اعضای فراکسیون اصولگرایان در مجلس پیشین اگر بیشتر نباشد کمتر نشده است.
5- آخرین نکته ای که باید به آن توجه کرد این است که دولت مسلما به میزانی که توقع داشت از مجلس نصیب نبرده است. تا امروز، دولت هایی که در 4 سال اول مسئولیت خود قرار داشته اند، قاطعانه نخستین انتخابات مجلس در دوران کاری خود را برده اند ودولت آقای روحانی شاید تنها دولت پس از انقلاب است که در این کار بوضوح ناکام مانده است. با این حال، دولت اصرار دارد بگوید اکثریت مجلس از آن اوست. حتی اگر این ادعا را جدی بگیریم، مهم ترین پیام آن این است که د برخی حوزوه های انتخابیه مردم به کسانی رای داده اند که تصور می کرده اند از طریق همکاری با مقام های دولتی محلی می توانند برخی گره های کور معیشتی-خدماتی را بهتر و سریع تر باز کنند. تخمین ها نشان می دهد در واقع، رای به کاندیدای حامی دولت بیشتر به معنای «تقاضای کار بیشتر از دولت» و «گرفتن بهانه ها از آن» بوده تا حمایت خالص از ایده های سیاسی دولت، که در برخی شهرستان ها مسلما بی معناست.
بنابراین، اگر دولت مدعی است که اکثریت مجلس را در اختیار دارد باید لوازم این ادعا را که از جمله آنها سرعت گرفتن روند حل مشکلات مردم است، نیز بپذیرد.
