مسی به جرات از آن چهره هایی است که کره خاکی به خود نخواهد دید. هر آنچه دیگران با سختکوشی و تمرین شبانه روزی به دست می آورند این بازیکن در نهاد خود از آن برخوردار است. مردی کم حرف که فقط بازی می کند و حاشیه در قاموس وی جایی ندارد. راست است که لیونل مسی هیچ جامی را با آرژانتین نبرده است (صرفنظر از قهرمانی المپیک ۲۰۰۸ پکن که مربوط به فوتبال زیر ۲۳ سال می شود). این بازیکن در سال ۲۰۱۱ و زمانی که آرژانتین میزبان کوپا آمه ریکا بود در ضربات پنالتی مقابل اروگوئه در مرحله یک چهارم نهایی حذف شد اما پنالتی اش را گل کرد.
در کوپا آمه‌ریکای سال قبل آرژانتین در ضربات پنالتی با نتیجه ۴ بر یک به شیلی باخت و جالب اینکه تنها کسی که پنالتی اش گل شد همین مسی بود.
در کوپا آمه‌ریکای اخیر نحسی 23 سال جام نبردن آرژانتین و ترس از باختن به جانش افتاد و پنالتی اول تیمش را از دست داد. با این اوصاف او کسی بود که با وجود مصدومیت کمر، خود را به تیم رساند و حتی ۵ گل زد و پایه گذار چهار گل بود.
اکنون دیه گو مارادونا حتما به خود می بالد که حدس وی در خصوص شخصیت رهبری نداشتن مسی درست بوده است. و البته طرفداران مارادونا هم همین نظر را خواهند داشت. اما واقعیت امر این است که همین فشارها بود که این بازیکن را و البته آرژانتین بدون جام گذاشت. در هر سه فینال قبلی مسی جزو بهترین نفرات تیم ملی آرژانتین بود. اما بدبیاری هایی نظیر مصدومیت های نابهنگام «آنخل دی ماریا» قهرمانی را از آرژانتین گرفت.
اکنون وقت آن است که مسی بیاساید. و البته که چرخ فوتبال دنیا بدون او هم می چرخد؛ اما چه چرخیدنی. مسی به فوتبال طراوت بخشید. او کسی است که همین چند روز قبل توپ را از فاصله ای بسیار دور و از زاویه ای تنگ، وارد دروازه آمریکا کرد. اما حالا باید برود و فوتبال ملی را از هنرنمایی خود ناکام بگذارد.
آن آرژانتینی هایی که می گفتند مسی برای تیم ملی کشورش مایه نمی گذارد اکنون می توانند آسوده بخوابند. اما کافی است تاریخ را ورق بزنند. مسی سزاوار چنین رفتاری نبود. او همیشه بهترین می ماند.
