با این حال لوو پیش از این ثابت کرده استادِ تغییر پلن ها در تورنمنت ها محسوب می شود. او 2 سال پیش در برزیل سرنوشت تیمش را با تغییر دادن پست لام پس از بازی مقابل الجزائر، عوض کرد و این بار نیز همین کار را پس از بازی مقابل لهستان انجام داد. تمامی دغدغه های مارکوتی را او در بازی مقابل ایرلند شمالی برطرف کرد. کیمیچ را به عنوان بازیکنی که خیلی بیشتر شبیه مدافعان کناری است به جای هوودس به زمین فرستاد و در نهایت قبول کرد که این ماریو گوتزه در 9 کاذب جواب نمی دهد. ماریو گومز هر چه قدر فرسوده شده باشد، باز هم یک 9 تخصصی است و حداقل تعادل ترکیب تیم را به هم نمی زند. این طور شد که کیمیچ فوق العاده کار کرد و تک گل را هم گومز به ثمر رساند. در بازی مقابل اسلواکی تعادل ترکیب آلمان شکل بهتری هم گرفت. تمامی علامت سوال هایی که پیش از این به نظر می رسید، در بازی مقابل اسلواکی کمرنگ شد تا حالا شرایطی به وجود آید که همه از خود بپرسند، این آلمان اصلا نقطه ضعفی هم دارد؟
روی کاغذ و با دیدن تعادل ترکیب و مهره ها و مسائل تاکتیکی، جواب منفی است. تعادل ترکیب آلمان فوق العاده است. در پست مدافع میانی اوج گیری استثنایی بواتنگ حجت را تمام کرده است. مدافع قدرتمند آلمان را اکنون خیلی راحت می توان یک «all-round defender» نامید. مسئله ای که او را تبدیل به بهترین زوج برای متس هوملس می کند. هوملسی که یک «ball-playing defender» است و در فاز تدافعی صرف، ضعف های مشهودی دارد. 1-3-2-4 لوو، برای من در خط میانی دو خطی اش بسیار لذت بخش می شود. جایی که در جلوی مدافعان، زوج هیجان انگیز کروس و خدیرا حضور دارد. نکته اصلی اینجاست که بر خلاف بیشتر 1-3-2-4 ها، لوو در جلوی مدافعان از یک «destroyer» صرف استفاده نکرده است. کاری که خیلی از مربیان در 1-3-2-4 می کنند و دست کم 1 بازیکن با خصوصیات دفاعی صرف و شعاع حرکتی محدود در جلوی مدافعان قرار می دهند. لوو اما زوج کروس، به عنوان یک «deep-lying playmaker» و سامی خدیرا را انتخاب کرده است. سامی خدیرا یک «destroyer» محض نیست. توانایی های او در قرار گرفتن در فضاها و حفره ها خارق العاده است و همین باعث می شود تا خدیرا نقش اهرمی را در خط میانی به جلو و عقب بازی کند. همین می شود که گاهی می بینیم او با پاس های بلند بواتنگ با دروازه بان حریف در شرایط تک به تک قرار می گیرد.
نکته جذاب دیگر در ذهن یواخیم لوو، خط جلو است. جایی که توماس مولر رفته رفته دارد به شرایط آرمانی می رسد. مولر در نقش «inside forward» قرار گرفته و از بازی ایرلند شمالی به این سمت، به خوبی توانسته خود را در این نقش قرار دهد. مسئله اصلی این نیست که مولر موقعیت های خوبی را درون باکس در کنار گومز هدر می دهد، بلکه مسئله اصلی این است او در شرایط موقعیت گل قرار می گیرد. مادامی که مولر موقعیت گل داشته باشد، نگرانی وجود ندارد. او در هر صورت راه خودش را پیدا خواهد کرد. درک متقابل مولر و گومز، مسئله مهمی است که نمودارش از بازی ایرلند شمالی به این سمت، کاملا صعودی بوده است.
استاد مارکوتی اگر امروز در آستانه بازی مقابل ایتالیا بخواهد مطلب تحلیلی دیگر ی بنویسد، احتمالا دیگر مسئله خاصی برای مردد شدنش به این تیم وجود نداشته باشد. همه چیز سر جای خود است و تعادل استثنایی در آلمان به وجود آمده است. اما شاید نکته جای دیگری باشد. رافائل هونیگشتاین، فوتبال نویس مشهور آلمانی، پس بازی مقابل لهستان در مطلبی نکته فوق العاده جالبی را مطرح کرد. آن جا که گفت این آلمان از لحاظ تاکتیکی، فنی و ریاضی استثنایی است اما جایی که اوضاع حماسی می شود، مشکل دارد. منظور هونیگشتاین همان روح و قلب فوتبالی است. یعنی همان پارامتری که در ایتالیا شما به وضوح یافت می کنید.
آلمان لوو در جام جهانی 2014 در مراحل حذفی، همواره ابتکار عمل را در دست داشت، آن ها هیچ گاه عقب نیفتادند و تا اینجا در یورو نیز به همین سبک پیش رفته اند. سوال اینجاست اگر این تیم عقب بیفتد و بازی به جایی برسد که «روح تیمی» سرنوشت ساز باشد، این آلمان چه واکنشی نشان می دهد؟ برای هونیگشتاین، اینجا علامت سوال وجود دارد و برای من هم ایضا همین طور. این همان پارامتری است که آلمان ها همواره برابر ایتالیا مغلوب آن شده اند. شور، شوق و از جان تلاش کردن بازیکنان ایتالیا مسئله ای است که همواره به آلمان ها چربش داشته است. شنبه اگر بازی حماسی شود، مشخص نیست آلمان چه واکنشی نشان دهد اما اگر قرار باشد همه چیز ریاضی وار پیش رود، این آلمان نقطه ضعف خاصی ندارد...
* شهاب احمدی (تحلیلگر سایت طرفداری)
