گروه فرهنگی مشرق- چندی پیش در یکی از پارک های پایتخت اتفاقی رخ داد که اگر چه ظاهرش بی سابقه بود اما در باطن اتفاقی معمولی است که در هر تفریحگاه و مکان عمومی که دچار ضعف نظارت باشد احتمال رخ دادنش بعید نیست.
یکی از ویژگی های پارک آب و آتش تهران داشتن زمینه ای است که مردم می توانند یکی از قدیمی ترین و شیرین ترین بازی های دوره کودکی را در آن انجام دهند؛ بازی ساده ای است؛" آب بازی". اما ماجرا از این قرار است که در این پارک عده ای جمع شده اند و به صورت مختلط شروع به آب بازی کرده اند و بعد عکس هایشان در اینترنت و سایت های خبری منتشر شده است. شکی نیست که چنین اتفاقی در جامعه ای که به صورت سنتی و نه حکومتی حریمی را میان زن و مرد قایل است و در پیشینه تاریخی و مذهبی آن همیشه به این حریم احترام گذاشته شده و دربرابر اختلاط واکنش نشان می دهد چنین رویدادی یک هنجار شکنی محسوب می شود. اما در شرایطی که مشکل عدم نظارت بر یک تفریح گاه منجر به یک ناهنجاری شده تبدیل آن به یک معضل امنیتی نه تنها عاقلانه که تا حدی مشکوک است.
ممکن است بعضی ها بهانه بیاورند و دلیل که این بازی ها با قرارهای اینترنتی و شبکه های اجتماعی رخ داده که پاسخ اش ساده است، کافی است کسانی که با این شبکه ها آشنا نیستند سری به یکی از آنها بزنند تا ببینند روزانه چند قرار و دیدار جمعی در تهران و دیگر شهرهای تهران با هماهنگی های این شبکه ها انجام می شود؛ اما وقتی به این رخداد که باز هم تاکید می شود، ناهنجاری و بی هنجاری است مانند جرایم سازمان یافته برخورد می شود و شرکت کننده گان آن مانند اوباش پس از چند روز دستگیر می شوند و در حالی که در پشت به دوربین مقابل دیوار ایستاده اند اعتراف می کنند باید منتظر اتفاقات پس از آن هم بود.
ماجرا خیلی ساده است. ناهنجاری اجتماعی معمولی رنگ و بوی سیاسی و امنیتی می گیرد و از آن سو به راحتی خود ما گزک به دست رسانه های ضد انقلاب می دهیم که تا می تواند تبلیغات کند و این باز از آب بازی هم به عنوان ابزاری علیه نظام استفاده کند و سر آخر گرهی که می شد با برخورد به موقع چند مامور پارک یا حداکثر انتظامی باز شود، تبدیل به یک سریال به ظاهر مضحک اما تلخ می شود. سریالی که برخی بی تدبیری ها بر آن دامن زده و می زند و خود بخشی از تاریخ بی تدبیری ها در عرصه مدیریت اجتماعی و فرهنگی است.
