به گزارش مشرق، رقابتهای دوچرخه سواری سی و یکمین دوره بازیهای المپیک ریودوژانیرو، با توزیع ۵۴ مدال در دو بخش زنان و مردان و در رشته های جاده استقامت، پیست، بی.ام.ایکس و کوهستان به پایان رسید اما سهم قاره آسیا از این مدالها تنها یک طلای زنان چین در پیست و اولین مدال دوچرخه سوار مالزیایی در تاریخ المپیک در کایرین و به رنگ برنز بود. این یعنی اینکه سهم قاره آسیا از مدالهای توزیع شده در المپیک ۲۰۱۶ تنها سه درصد بوده است.
این در حالی بود که بریتانیایی ها به لطف دوچرخه سواران زن خود ۱۲ مدال در این رشته صید کردند. بعد از بریتانیا، هلند ۶ و آمریکا ۵ مدال بدست آوردند. بریتانیایی ها به غیر از کسب این مدالها در بخش پیست رکوردهای جهان و المپیک را نیز جابجا کردند.
در بخش مسابقات جاده مردان که رکابزنان ایرانی هم حاضر بودند، ۶۳ ورزشکار از ۱۴۴ رکابزن از خط پایان مسیر ۲۴۱ کیلومتری المپیک ریو گذشتند که از بین ۱۰ آسیایی حاضر در این بخش تنها دو رکابزن قزاق و تک رکابزن ژاپن نام خود را به عنوان نفری که از خط پایان گذر کرده ثبت کرده اند!
برگزاری مسابقات دوچرخه سواری جاده در المپیک به سال ۱۸۹۶ برمی گردد و قدمت ۲۴ دوره ای دارد و تا الان رقابتهای این رشته ادامه داشته. تایم تریل بعد از چند دوره که به صورت تیمی برگزار شد و ایران نیز در این بخش حضور داشته است به طور رسمی طی ۹ دوره از سال ۱۹۶۰ به صورت انفرادی دنبال شده است. مسابقات بخش کوهستان از سال ۱۹۹۶ و طی 6 دوره و بی.ام .ایکس جوان ترین رشته دوچرخه سواری نیز از سال ۲۰۰۸ در المپیک و سه دوره برگزار شده است که ایران تاکنون موفق به کسب سهمیه در این بخش و همین طور بخش پیست نشده است.
در طی ادوار المپیک ۷۲۲ مدال در تمامی بخش های دوچرخه سواری توزیع شده که سهم زنان ۱۵۳ مدال بوده است. در این بین رکابزنان فرانسوی به تنهایی ۹۰ مدال کسب کرده اند. ایتالیا و بریتانیا نیز دوم و سوم هستند.
اما سهم کشورهای آسیایی در مدال آوری در رشته های دوچرخه سواری بسیار اندک است. آسیایی ها تنها ۱۵ مدال در مجموع کل مدال های این رشته ها بدست آورده اند. یعنی سهم قاره آسیا از ۷۲۲ مدال دوچرخه سواری از سال ۱۸۹۶ تاکنون تنها دو درصد بوده است!
از بین کشورهای آسیایی تنها قزاقستان که کشوری نیمه آسیایی نیمه اروپایی است ، موفق شده توسط الکساندر وینوکوو از المپیک ۲۰۰۰ مدال نقره و در ۲۰۱۲ لندن مدال طلا گرفت تا تنها رکابزنی باشد که از بین دوچرخه سواران مرد آسیا بتواند مدال طلای المپیک را صید کند. تاکنون هیچ رکابزنی از قاره آسیا غیر از این قزاق که در تورهای اروپایی پا می زند نتوانسته بر روی سکوی المپیک در بخش استقامت یا تایم تریل مردان و زنان بایستد. در کسب مدال بخش تایم تریل سهم آسیا صفر بوده است.
در بخش پیست آسیایی ها موفق تر بوده اند. اولین مدال طلای کشورهای آسیایی در بخش پیست در المپیک ۲۰۱۶ برزیل بدست آمد. چینی ها که ۷ مدال در سابقه المپیکی خود در رشته های دوچرخه سواری دارند در این دوره توسط تیم زنان خود و در ماده تیم اسپرینت طلا گرفتند تا اولین مدال طلای دوچرخه سواری کشور خود و آسیا در بخش پیست را بدست بیاورند. چینی ها غیر از این مدال در کل ادوار المپیک ۳ نقره و ۳ برنز را در کارنامه کاری خود دارند.
مالزی برای اولین بار توسط رکابزن مرد خود در رشته کایرین یک برنز در المپیک ۲۰۱۶ کسب کرده تا به جرگه مدال آوران آسیایی بپیوندد. ژاپنی ها هم پیش از این یک نقره و ۳ برنز و هنگ کنگی ها هم یک برنز در المپیک های قبلی بدست آورده اند.
سهم آسیایی ها در کسب مدالهای بخش کوهستان و بی ام ایکس المپیک نیز صفر بوده است.
اما ایران در بین کشورهای آسیایی حاضر در المپیک تنها کشوری است که در چند دوره پیاپی با ایستادن بر روی سکوی اول آسیا توانسته سهمیه کامل سه نفر در بخش استقامت جاده را بدست آورد اما سهم صدرنشین آسیا از مدال نه تنها هیچ بوده بلکه رکابزنان بخش استقامت جاده ایران در نیمی از ادوار حضورشان در المپیک موفق به عبور از خط پایان رقابتها نیز نشده اند و این بار نیز سه نماینده ایران از خط پایان نگذشتند.
با بررسی نتایج کشورهای مختلف حاضر در رشته های دوچرخه سواری به این می رسیم که ظاهرا حد آسیا و شاید ایران در دوچرخه سواری المپیک همین است و نباید بیشتر از این، از رکابزنان توقع داشت.
اما اگر نیم نگاهی هم به حضور موفق یک رکابزن قزاق و اولین مدال مالزی و مدالهای چین و ژاپن در پیست بیاندازیم این سوال مطرح می شود که چطور این کشورها صاحب عنوان شده اند اما نمایندگان ایران به عنوان سلطان جاده های آسیا در میدان بزرگ المپیک حتی نمی توانند از خط پایان بگذرند!
یا اینکه چرا از سال ۲۰۰۰ که سهمیه رشته های پیست در المپیک در مسابقات جهانی توزیع شد ایران نه تنها در بسیاری از رقابتهای جهانی به دلیل آنچه مشکلات مالی و اعتباری مطرح شده، هرگز نتوانسته نماینده ای در این بخش راهی المپیک کند! چه مانعی بر سر راه رکابزنان برای موفقیت در میدان المپیک است؟
این مشکل را در دو بخش مدیریتی و امکاناتی می توان بررسی کرد؛ مدیریتی که هر چهار سال یکبار با اولین نتیجه ای که به مذاق دوستداران دوچرخه سواری خوش نیاید باید کوله بار خود را ببندد و برود یا وعده ساخت پیست ساری که بعد از ۱۷ سال هنوز سقفی ندارد یا رکابزنانی که برای بهره از پیست کهنه کار ایران در آزادی باید منتظر برگزاری مسابقه و رقابتی از سوی فدراسیون باشند تا شانس ساعتی رکاب زدن در این پیست را بدست آورند!
دوچرخه سواری برای طی کردن راه پر پیچ خم خود برای کسب حداقل موفقیت ها در میادین بزرگ المپیک و جهان نیاز به همدلی بیشتر و تغییر نگاه برای پشتوانه سازی دارد؛ پشتوانه ای با حضور مربیان مطرح و با علم روز جهان، حضور نوجوانان و جوانان و پوست اندازی در تیم های مختلف در کنار توسعه امکانات سخت افزاری چون ساخت پیست در شهرهای اصلی کشور و امکان حضور متوالی و کسب تجربه در مسابقات مهم و تورهای اروپایی و افزایش اعتبارات برای حضور متداوم رکابزنان پیست در میادین جهانی و این مهم با تغییر نگاه مسئولین عالی رتبه ورزش کشور میسر خواهد شد تا دیگر تنها امیدمان عبور از خط پایان نباشد.
این در حالی بود که بریتانیایی ها به لطف دوچرخه سواران زن خود ۱۲ مدال در این رشته صید کردند. بعد از بریتانیا، هلند ۶ و آمریکا ۵ مدال بدست آوردند. بریتانیایی ها به غیر از کسب این مدالها در بخش پیست رکوردهای جهان و المپیک را نیز جابجا کردند.
در بخش مسابقات جاده مردان که رکابزنان ایرانی هم حاضر بودند، ۶۳ ورزشکار از ۱۴۴ رکابزن از خط پایان مسیر ۲۴۱ کیلومتری المپیک ریو گذشتند که از بین ۱۰ آسیایی حاضر در این بخش تنها دو رکابزن قزاق و تک رکابزن ژاپن نام خود را به عنوان نفری که از خط پایان گذر کرده ثبت کرده اند!
برگزاری مسابقات دوچرخه سواری جاده در المپیک به سال ۱۸۹۶ برمی گردد و قدمت ۲۴ دوره ای دارد و تا الان رقابتهای این رشته ادامه داشته. تایم تریل بعد از چند دوره که به صورت تیمی برگزار شد و ایران نیز در این بخش حضور داشته است به طور رسمی طی ۹ دوره از سال ۱۹۶۰ به صورت انفرادی دنبال شده است. مسابقات بخش کوهستان از سال ۱۹۹۶ و طی 6 دوره و بی.ام .ایکس جوان ترین رشته دوچرخه سواری نیز از سال ۲۰۰۸ در المپیک و سه دوره برگزار شده است که ایران تاکنون موفق به کسب سهمیه در این بخش و همین طور بخش پیست نشده است.
در طی ادوار المپیک ۷۲۲ مدال در تمامی بخش های دوچرخه سواری توزیع شده که سهم زنان ۱۵۳ مدال بوده است. در این بین رکابزنان فرانسوی به تنهایی ۹۰ مدال کسب کرده اند. ایتالیا و بریتانیا نیز دوم و سوم هستند.
اما سهم کشورهای آسیایی در مدال آوری در رشته های دوچرخه سواری بسیار اندک است. آسیایی ها تنها ۱۵ مدال در مجموع کل مدال های این رشته ها بدست آورده اند. یعنی سهم قاره آسیا از ۷۲۲ مدال دوچرخه سواری از سال ۱۸۹۶ تاکنون تنها دو درصد بوده است!
از بین کشورهای آسیایی تنها قزاقستان که کشوری نیمه آسیایی نیمه اروپایی است ، موفق شده توسط الکساندر وینوکوو از المپیک ۲۰۰۰ مدال نقره و در ۲۰۱۲ لندن مدال طلا گرفت تا تنها رکابزنی باشد که از بین دوچرخه سواران مرد آسیا بتواند مدال طلای المپیک را صید کند. تاکنون هیچ رکابزنی از قاره آسیا غیر از این قزاق که در تورهای اروپایی پا می زند نتوانسته بر روی سکوی المپیک در بخش استقامت یا تایم تریل مردان و زنان بایستد. در کسب مدال بخش تایم تریل سهم آسیا صفر بوده است.
در بخش پیست آسیایی ها موفق تر بوده اند. اولین مدال طلای کشورهای آسیایی در بخش پیست در المپیک ۲۰۱۶ برزیل بدست آمد. چینی ها که ۷ مدال در سابقه المپیکی خود در رشته های دوچرخه سواری دارند در این دوره توسط تیم زنان خود و در ماده تیم اسپرینت طلا گرفتند تا اولین مدال طلای دوچرخه سواری کشور خود و آسیا در بخش پیست را بدست بیاورند. چینی ها غیر از این مدال در کل ادوار المپیک ۳ نقره و ۳ برنز را در کارنامه کاری خود دارند.
مالزی برای اولین بار توسط رکابزن مرد خود در رشته کایرین یک برنز در المپیک ۲۰۱۶ کسب کرده تا به جرگه مدال آوران آسیایی بپیوندد. ژاپنی ها هم پیش از این یک نقره و ۳ برنز و هنگ کنگی ها هم یک برنز در المپیک های قبلی بدست آورده اند.
سهم آسیایی ها در کسب مدالهای بخش کوهستان و بی ام ایکس المپیک نیز صفر بوده است.
اما ایران در بین کشورهای آسیایی حاضر در المپیک تنها کشوری است که در چند دوره پیاپی با ایستادن بر روی سکوی اول آسیا توانسته سهمیه کامل سه نفر در بخش استقامت جاده را بدست آورد اما سهم صدرنشین آسیا از مدال نه تنها هیچ بوده بلکه رکابزنان بخش استقامت جاده ایران در نیمی از ادوار حضورشان در المپیک موفق به عبور از خط پایان رقابتها نیز نشده اند و این بار نیز سه نماینده ایران از خط پایان نگذشتند.
با بررسی نتایج کشورهای مختلف حاضر در رشته های دوچرخه سواری به این می رسیم که ظاهرا حد آسیا و شاید ایران در دوچرخه سواری المپیک همین است و نباید بیشتر از این، از رکابزنان توقع داشت.
اما اگر نیم نگاهی هم به حضور موفق یک رکابزن قزاق و اولین مدال مالزی و مدالهای چین و ژاپن در پیست بیاندازیم این سوال مطرح می شود که چطور این کشورها صاحب عنوان شده اند اما نمایندگان ایران به عنوان سلطان جاده های آسیا در میدان بزرگ المپیک حتی نمی توانند از خط پایان بگذرند!
یا اینکه چرا از سال ۲۰۰۰ که سهمیه رشته های پیست در المپیک در مسابقات جهانی توزیع شد ایران نه تنها در بسیاری از رقابتهای جهانی به دلیل آنچه مشکلات مالی و اعتباری مطرح شده، هرگز نتوانسته نماینده ای در این بخش راهی المپیک کند! چه مانعی بر سر راه رکابزنان برای موفقیت در میدان المپیک است؟
این مشکل را در دو بخش مدیریتی و امکاناتی می توان بررسی کرد؛ مدیریتی که هر چهار سال یکبار با اولین نتیجه ای که به مذاق دوستداران دوچرخه سواری خوش نیاید باید کوله بار خود را ببندد و برود یا وعده ساخت پیست ساری که بعد از ۱۷ سال هنوز سقفی ندارد یا رکابزنانی که برای بهره از پیست کهنه کار ایران در آزادی باید منتظر برگزاری مسابقه و رقابتی از سوی فدراسیون باشند تا شانس ساعتی رکاب زدن در این پیست را بدست آورند!
دوچرخه سواری برای طی کردن راه پر پیچ خم خود برای کسب حداقل موفقیت ها در میادین بزرگ المپیک و جهان نیاز به همدلی بیشتر و تغییر نگاه برای پشتوانه سازی دارد؛ پشتوانه ای با حضور مربیان مطرح و با علم روز جهان، حضور نوجوانان و جوانان و پوست اندازی در تیم های مختلف در کنار توسعه امکانات سخت افزاری چون ساخت پیست در شهرهای اصلی کشور و امکان حضور متوالی و کسب تجربه در مسابقات مهم و تورهای اروپایی و افزایش اعتبارات برای حضور متداوم رکابزنان پیست در میادین جهانی و این مهم با تغییر نگاه مسئولین عالی رتبه ورزش کشور میسر خواهد شد تا دیگر تنها امیدمان عبور از خط پایان نباشد.
