1- پروژه اول مقصر سازی از نهادهای انقلابی است تا مردم ایران باور کنند مقصر عدم گشایش اقتصادی در دوران پسابرجام این نهادها هستند نه امریکا. داده های تجربی می گوید امریکا فعلا در اجرای این پروژه به نحو افتضاحی شکست خورده است.

2- شیرین سازی های موقت هم در دستور کار است با این هدف که ایرانیان از طریق دریافت چند «آب نبات» به امریکا امیدوار نگه داشته شوند. این پروژه هم اثر چندانی نخواهد داشت چرا که اولا هنوز از همان شیرین سازی مختصر هم خبری نیست و ثانیا از همین حالا می توان پیش بینی کرد رییس جمهور بعدی امریکا چه ترامپ باشد و چه کلینتون حتی به همین هم اعتقادی ندارد. مسئله کلیدی تر هم این است که جامعه ایرانی اکنون دیگر فرق شیرین سازی را با رفاه می فهمد و نمی توان تاکتیک را به جای استراتژی به آن قالب کرد.

3- همچنین نشانه هایی وجود دارد که امریکایی ها مایلند تنش های میان ایران و برخی طرف های منطقه ای مانند سعودی را تشدید کرده و بعد خود به عنوان قهرمان مصالحه و فرشته نجات وارد صحنه شوند. این هم روش ابهانه ای است چرا که ایران خود دشمنان منطقه ای اش را تادیب خواهد کرد و برای این کار نیازی به فرشته نجات ندارد.

4- آخرین پروژه احتمالی فروبردن جامعه ایرانی در سیلابی از دوقطبی های فرهنگی و اجتماعی است برای تولید آنچه در ادبیات امنیتی امریکا «لجاجت ملی» در ایران خوانده می شود تا به این ترتیب بدون عمل به برجام یا حتی هرگونه شیرین سازی، فضای جامعه ایرانی را به نفع امریکا مهندسی کنند. یکی از مقام های امنیت ملی امریکا اخیرا به صراحت عجیبی این بحث را مطرح کرده است که «امریکا باید از همه فرصت های ممکن برای ایجاد همه دو قطبی های ممکن میان نظام و مردم در ایران استفاده کند». فقط اندکی هوشیاری رسانه ای این بازی خطرناک را خنثی خواهد کرد. وقتی یک طرف در دوقطبی مشارکت نکند، خود به خود دوقطبی شکل نخواهد گرفت و طرف مقابل هر چه هم تلاش کند، پروژه پیشاپیش شکست خورده است.