تفاوت در اینجاست: اینجا در سوریه همه چیز مخدوش است. این جنگ نه تاریخ شروع دارد، نه آغاز کننده، نه ادامه دهنده و نه کسی که آن را پایان دهد. کاش پایانی بود.
 نرگس فرشی هم در یادداشتش می نویسد: واقعیت جایی برای امید باقی نمی گذارد و واقعیت جنگ ناامیدانه از هر موقعیت احتمالی آنسوتر می رود آنقدر که چاره ای نمی ماند جز امید را برایش ساختن، برایش تولید کردن؛ یکبار با بافتن رویایی، بار دیگر با چیدن قصه ای و یک وقت هم با از نو بیادآوردن همه¬ی آنها و آن چیزها که دیگر نیستند.
"۹۶۳+" ساخته شده از همین وضعیت است در سوریه، سرزمینی با همه‌ی داشته هایی که ندارد اما هنوز میل به ساختن امید از هر واقعیتی در آن قدرتمندتر است.

باران کوثری هم معتقد است: آوار جنگ و نا امنى سوریه تنها بر سر خودش خراب نمى شود، تعداد کشته‌شدگان مستقیم و غیر مستقیم این آشفتگى، آوارگى کودکان، سلاح‌ها و بمب‌هاى رنگ و وارنگ و میزان خشم و خشونت آدم‌ها، تکرار مى کنم آدم‌ها عقل از سر مى پراند. در این میان، در میان این اخبار دلخراش و عکس‌ها و فیلم‌ها، حتما زنان و مردانى، آدم‌هایى در خاکستر جنگ به انتظار نشسته اند، انتظار فرزندى، مادرى، پدرى یا عشقى که در جایى جا مانده. ۹۶۳+ روایت جا ماندن است در میان یک شهر سوخته...