به گزارش مشرق، در نظر گرفتن پاداش برای ورزشکاران موفق در فدراسیون‌های ورزشی یک امر عادی است و با توجه به حقوق‌های ناچیز ورزشکاران ملی‌پوش در فدراسیون‌ها، این پاداش‌ها می‌تواند یک درآمد خوب برای آنها و عاملی انگیزشی برای افزایش روحیه ملی‌پوشان باشد.
این پاداش‌ها معمولا بعد از درخشش ورزشکاران به خصوص در کسب سهمیه المپیک و یا مدال‌های جهانی و المپیک در نظر گرفته می‌شود. پرداخت پاداش به ورزشکاران معمولا در هیئت رئیسه فدراسیون‌ها تصویب و سپس به ورزشکاران اهدا می‌شود. اما متاسفانه اهدای پاداش به ورزشکاران در برخی از فدراسیون‌ها تنها جنبه تبلیغاتی دارد و بدون در نظر گرفتن بودجه فدراسیون و یا توان فدراسیون در پرداخت آن در رسانه‌ها مطرح می‌شود.
گاهی اعلام پاداش‌های میلیونی توسط یک فدراسیون تنها سودی که دارد این است که سایر ورزشکاران را نسبت به دریافتی خود در سایر فدراسیون‌ها نا امید و یا توقع آنها را از فدراسیون خود بالا می‌برد اما نکته قابل توجه اینجاست که این پاداش‌های چند صد میلیونی گاهی تنها به یک وعده خلاصه می‌شود و هیچگاه به دست ورزشکار نمی‌رسد. ملی‌پوشان نیز برای حفظ جایگاه خود در تیم ملی و گاهی نیز از ترس رانده شدن از فدراسیون اعتراض نمی‌کنند و تنها منتظر می‌مانند تا وعده‌های روسا عملی شود.
فدراسیون تیراندازی با کمان یکی از فدراسیون‌هایی است که پس از کسب مدال و یا سهمیه المپیک وعده‌های پاداش چشمگیری به ورزشکاران خود داده است؛ پاداش‌هایی که تنها در رسانه‌ها مطرح شد و در عمل تنها به یک وعده غیرممکن خلاصه شد.
زهرا نعمتی، بانوی معلول کشورمان در آبان سال 94 و در مسابقات آسیایی تایلند، در رشته ریکرو انفرادی زنان موفق به کسب سهمیه المپیک 2016 ریو شد؛ سهمیه‌ای که تک سهمیه تیراندازی با کمان ایران لقب گرفت و تا حدودی هم از بار انتقادات به فدراسیون در کسب سهمیه المپیک کاست.
پس از کسب این سهمیه قرار شد محمدعلی شجاعی، رئیس فدراسیون تیراندازی با کمان از این کماندار معلول المپیکی در مراسم ویژه‌ای تجلیل و 100 میلیون تومان به وی پاداش داده شود اما با گذشت 14 ماه از این وعده رئیس فدراسیون، زهرا نعمتی حتی ریالی از پاداش خود را دریافت نکرده است و همچنان منتظر وعده بدون عمل رئیس فدراسیون است.
اسماعیل عبادی، ملی‌پوش کامپوند کشورمان نیز که نخستین مدال تاریخ تیراندازی با کمان ایران در بازی‌های آسیایی را کسب کرده است، دیگر ورزشکاری است که همچنان به دنبال دریافت پاداش خود از فدراسیون است. فدراسیون تیراندازی با کمان پس از کسب مدال طلای بازی‌های آسیایی اینچئون توسط عبادی وعده پاداش 200 میلیون تومانی به این ورزشکار داد اما با گذشت 28 ماه از پایان این مسابقات تنها 100 میلیون تومان به این ورزشکار پرداخت شده است.
البته اسماعیل عبادی در این باره به خبرنگار تسنیم گفت: شجاعی خوش قول است و این مبلغ را پرداخت خواهد کرد و من به وی اطمینان دارم.
مسئولان فدراسیون تیراندازی با کمان فدراسیون مشکلات اعتباری در سال گذشته را دلیل عدم پرداخت این پاداش دانستند و وعده دادند که در صورت تامین اعتبارات و مرتفع شدن بحث اسپانسرینگ فدراسیون، به زودی به تمام کسانی که در رقابت‌های مختلف آسیایی، جهانی و... موفق به کسب مدال و یا سهمیه المپیک شدند، تا پایان سال پاداش پرداخت خواهد کرد اما نکته قابل توجه اینجاست که اعلام چنین پاداش‌هایی در شرایطی که اعتبار آن وجود ندارد چه سودی برای ورزش دارد؟
آیا جز این است که ورزشکار پس از روبه‌رو شدن با وعده‌های توخالی بی‌انگیزه خواهد شد؟ بهتر نیست که پیش از آنکه روسای فدراسیون‌ها جوگیر شوند و پاداش‌های چند صد میلیونی اعلام کنند، نگاهی هم به خزانه فدراسیون خود بیندازند؟
این پاداش‌ها معمولا بعد از درخشش ورزشکاران به خصوص در کسب سهمیه المپیک و یا مدال‌های جهانی و المپیک در نظر گرفته می‌شود. پرداخت پاداش به ورزشکاران معمولا در هیئت رئیسه فدراسیون‌ها تصویب و سپس به ورزشکاران اهدا می‌شود. اما متاسفانه اهدای پاداش به ورزشکاران در برخی از فدراسیون‌ها تنها جنبه تبلیغاتی دارد و بدون در نظر گرفتن بودجه فدراسیون و یا توان فدراسیون در پرداخت آن در رسانه‌ها مطرح می‌شود.
گاهی اعلام پاداش‌های میلیونی توسط یک فدراسیون تنها سودی که دارد این است که سایر ورزشکاران را نسبت به دریافتی خود در سایر فدراسیون‌ها نا امید و یا توقع آنها را از فدراسیون خود بالا می‌برد اما نکته قابل توجه اینجاست که این پاداش‌های چند صد میلیونی گاهی تنها به یک وعده خلاصه می‌شود و هیچگاه به دست ورزشکار نمی‌رسد. ملی‌پوشان نیز برای حفظ جایگاه خود در تیم ملی و گاهی نیز از ترس رانده شدن از فدراسیون اعتراض نمی‌کنند و تنها منتظر می‌مانند تا وعده‌های روسا عملی شود.
فدراسیون تیراندازی با کمان یکی از فدراسیون‌هایی است که پس از کسب مدال و یا سهمیه المپیک وعده‌های پاداش چشمگیری به ورزشکاران خود داده است؛ پاداش‌هایی که تنها در رسانه‌ها مطرح شد و در عمل تنها به یک وعده غیرممکن خلاصه شد.
زهرا نعمتی، بانوی معلول کشورمان در آبان سال 94 و در مسابقات آسیایی تایلند، در رشته ریکرو انفرادی زنان موفق به کسب سهمیه المپیک 2016 ریو شد؛ سهمیه‌ای که تک سهمیه تیراندازی با کمان ایران لقب گرفت و تا حدودی هم از بار انتقادات به فدراسیون در کسب سهمیه المپیک کاست.
پس از کسب این سهمیه قرار شد محمدعلی شجاعی، رئیس فدراسیون تیراندازی با کمان از این کماندار معلول المپیکی در مراسم ویژه‌ای تجلیل و 100 میلیون تومان به وی پاداش داده شود اما با گذشت 14 ماه از این وعده رئیس فدراسیون، زهرا نعمتی حتی ریالی از پاداش خود را دریافت نکرده است و همچنان منتظر وعده بدون عمل رئیس فدراسیون است.
اسماعیل عبادی، ملی‌پوش کامپوند کشورمان نیز که نخستین مدال تاریخ تیراندازی با کمان ایران در بازی‌های آسیایی را کسب کرده است، دیگر ورزشکاری است که همچنان به دنبال دریافت پاداش خود از فدراسیون است. فدراسیون تیراندازی با کمان پس از کسب مدال طلای بازی‌های آسیایی اینچئون توسط عبادی وعده پاداش 200 میلیون تومانی به این ورزشکار داد اما با گذشت 28 ماه از پایان این مسابقات تنها 100 میلیون تومان به این ورزشکار پرداخت شده است.
البته اسماعیل عبادی در این باره به خبرنگار تسنیم گفت: شجاعی خوش قول است و این مبلغ را پرداخت خواهد کرد و من به وی اطمینان دارم.
مسئولان فدراسیون تیراندازی با کمان فدراسیون مشکلات اعتباری در سال گذشته را دلیل عدم پرداخت این پاداش دانستند و وعده دادند که در صورت تامین اعتبارات و مرتفع شدن بحث اسپانسرینگ فدراسیون، به زودی به تمام کسانی که در رقابت‌های مختلف آسیایی، جهانی و... موفق به کسب مدال و یا سهمیه المپیک شدند، تا پایان سال پاداش پرداخت خواهد کرد اما نکته قابل توجه اینجاست که اعلام چنین پاداش‌هایی در شرایطی که اعتبار آن وجود ندارد چه سودی برای ورزش دارد؟
آیا جز این است که ورزشکار پس از روبه‌رو شدن با وعده‌های توخالی بی‌انگیزه خواهد شد؟ بهتر نیست که پیش از آنکه روسای فدراسیون‌ها جوگیر شوند و پاداش‌های چند صد میلیونی اعلام کنند، نگاهی هم به خزانه فدراسیون خود بیندازند؟
