به گزارش مشرق، ورزشگاه آزادی که از دید مسئولان استاندارترین ورزشگاه ایران است و طبیعتا بازیهای ملی هم در آن برگزار می شود با وجود همه زحماتی که برای سرپا نگه داشتن آن کشیده می شود اما همچنان ضعف های بزرگی دارد که البته برخی از آنها به کج سلیقگی مسئولان هم برمی گردد.

تیم فوتبال پرسپولیس روز چهارشنبه با حضور هواداران پرتعدادش جشن قهرمانی گرفت و طبیعتا برخی از پیشکسوتان این باشگاه هم راهی ورزشگاه شدند تا در کنار هواداران جشن را نظاره گر باشند. نقایص و کمبودهای جشن و بی نظمی های فراوان آن به کنار. نکته ای که اشاره می کنیم به جایگاه مقامات و مسئولان و پیشکسوتان است.

ورزشگاه آزادی چند جایگاه ویژه دارد که یکی از آنها کنار تماشاگران است و هر فرد عادی هم می تواند بلیت آن را تهیه کند و در آنجا بنشیند. در این جایگاه اصولا پیشکسوتان و مهمانان ویژه ورزشی را هم جای می دهند. 

این ورزشگاه یک جایگاه دیگر هم دارد که با شیشه محصور شده و از آن به عنوان جایگاه «وی وی آی پی» نام برده می شود که البته آن هم استانداردهای لازم جهانی را ندارد اما به هر حال با این عنوان از آن یاد می شود. این جایگاه معمولا در اختیار افراد سیاسی و غیرورزشی قرار می گیرد که اکثرا هم برای بازی های تیم ملی به ورزشگاه می آیند.

نکته تاسف بار دیدار پرسپولیس و پدیده در همین جایگاه ها بود. جایی که علی پروین به عنوان پرافتخارترین و ماندگارترین مرد باشگاه پرسپولیس در بین تماشاگران و افراد عادی در جایگاه بدون سقف نشسته بود و طبیعتا به خاطر فشردگی صندلی ها و رفت و آمدهای زیاد اذیت هم شد.

پرسش این است که آیا جایگاه VVIP فقط باید در اختیار افراد سیاسی و وزیران و برخی چهره های امنیتی قرار بگیرد؟ آیا در پرسپولیس از علی پروین بزرگتر داریم؟ آیا نباید علی پروین و البته احمدرضا عابدزاده و چند پیشکسوت دیگر را به جایگاه اصلی می بردند و احترامشان را بیشتر حفظ می کردند؟ آیا این جایگاه باید فقط برای سیاسیون باز شود؟

این اتفاق در بازی پرسپولیس رخ داد و قطعا در دیدارهای استقلال هم شاهد آن بوده ایم. بهتر است مسئولان سازمان لیگ، فدراسیون فوتبال و مدیران مجموعه ورزشی آزادی شرایط را برای تکریم بیشتر پیشکسوتان فراهم کنند و از افرادی مثل علی پروین استقبال و پذیرایی بیشتری داشته باشند.

اینطور نباشد که فقط زمانی که این پیشکسوتان به دیار باقی شتافتند بخواهیم تکریم شان کنیم و ده ها مراسم و یادبود بگیریم. تا زنده هستند حداقل جایگاه ویژه ای در ورزشگاه به آنها بدهیم که سالها عمرشان را گذاشته اند و موجب شادی مردم شده اند. این کمترین حق آنها می تواند باشد.