سرویس جهان مشرق - شاید تاکنون چیزی از «سفره های رحمان مسیحیان در ماه مبارک رمضان» نشنیده باشید و یا با شنیدن آن تعجب کنید که تعجب آور نیز می باشد، این گزارش نگاهی به این سفره ها دارد که عمدتا در میان مسیحیان کشور مصر رایج و متداول است و برخلاف تبلیغات ضد اسلامی غرب نشان از  همزیستی دیرینه و عمیق پیروان ادیان مختلف در کشورهای مسلمان منطقه دارد.

سفره های رحمان مسیحیان در واقع تاکید می کند، تمام ادیان آسمانی پیروان خود را به کارهای خیر و نیک، از جمله دستگیری مستمندان و نیازمندان توصیه می کنند و در سال های اخیر این اعمال در کشوری چون مصر نه تنها کاهش نیافته، بلکه رشد چشمگیری داشته و علاوه بر اقدامات شخصی، حتی کلیساهای این کشور را نیز در برگرفته است و در این زمنیه تحلیل های مختلفی ارائه شده است، از جمله اینکه بسیاری از تحلیلگران و کارشناسان مصری این سفره ها را نماد و سمبل اتحاد و یکپارچگی طوایف مختلف مصر در دوره ای دانسته اند که مردم این کشور به خصوص طایفه مسیحیان مصر در معرض آن قرار دارند.

 عمو «جمیل بنایوتی» یکی از این قبطی های مصری است که می گوید، ۳۵ سال است، در ماه رمضان برای روزه داران مسلمان کشورش چنین سفره های می اندازد و یکی از بزرگ ترین سفره های رمضانی است که در منطقه «شبرا» انداخته می شود.

وی چند سالی است که با آغاز حملات تروریستی در مصر بر این سفره های رمضانی نام «سفره وحدت ملی» نهاده و خاطر نشان می کند که اهالی محله از بزرگ و کوچک در تدارک آن، از جمله پخت غذا که شامل انواع غذاهای محلی است، مشارکت دارند.

افزون بر آن کلیسای منطقه پر جمعیت شبرا هم چادرهایی موقت برای پذیرایی از مستمندان و فقرا در ماه رمضان بر پا می کند. پدر «مرقس» اسقف کلیسای «الانبا» شبرا در این باره می گوید: «ماه رمضان امسال نیز کلیساهای مصر و از جمله کلیسای ما در تمام طول ماه رمضان با همت مسیحیان منطقه و هم چنین شماری از مسلمانان منطقه شاهد برپایی سفره های رحمن بوده است.

پذیرایی مسیحیان مصر از مسلمانان این کشور در ماه مبارک رمضان تنها به انداختن سفره های رمضانی رحمن محدود نمی شود، بلکه بسیاری از جوانان مسیحی منطقه «بنها» در کمپین های مردمی و خودجوشی مشارکت می کنند که اقدام به تهیه بسته های غذایی ویژه ماه مبارک رمضان برای روزه داران مصری می کنند، این بسته های غذایی شامل بطری های آب و خرما و آب میوه است که در زمان گفتن اذان مغرب و وقت افطار بین روزه داران در راه بازگشت به خانه توزیع می شود.

در محله «سکة التل» منطقه « شبین القناطر»، واقع در استان «القلیوبیه» سفره های افطار استاد « حلیم میخائیل» در ماه رمضان معروفیت خاصی دارد. وی که تاجر حبوبات است با هزینه شخصی خود با بر افراشتن چادرهای بزرگ و انداختن سفره در تمام طول ماه مبارک اقدام به افطاری دادن به روزه داران مصری در این منطقه می کند.

اغلب چادرهای افطاری استاد « حلیم میخائیل» در مناطق روستایی بر پا می شود و در حالی که او هر شب بر سر یکی از این سفره ها حاضر می شود، حلول ماه مبارک رمضان را به مسلمانان روزه دار تبریک می گوید.

 در این بین طی سال های اخیر برخی از شیوخ مذاهب سلفی تکفیری و تندرو که پس از انقلاب ژنوایه ۲۰۱۱ میلادی مردم مصر در این کشور شکل گرفته و اعلام موجودیت کرده و اغلب جیره خوار شیوخ عرب حاشیه خلیج فارس از جمله عربستان سعودی مهد وهابیت تکفیری هستند، شک و شبهه هایی را در میان مسلمانان مصر در گرفتن غذا از دست مسیحیان ایجاد کرده و موجب شده اند تا در برخی مناطق کلیساها از گشودن سفره های رحمن ماه مبارک رمضان منصرف شده تنها به توزیع بسته های غذایی افطار بین روزه داران در راه مانده اکتفا کنند.

استاد « حلیم میخائیل» می گوید: «در تمام طول عمرمان به زندگی مسالمت آمیز با مسلمانان و پیروان ادیان دیگر خو گرفته ایم، آنها خواهران، برادران، دوستان، همسایگان، شرکای کاری و سرانجام هم وطن من هستند و من تفاوتی بین آنها احساس نمی کنم».

وی معتقد است که کارهای خیر و نیک، کارهایی مختص پیروان یک یا دو مذهب مانند اسلام و مسیحیت نیست که در مصر پیروان این ادیان یک ساختار واحد و منسجم اجتماعی را تشکیل می دهند، بلکه کارهایی بشر دوستانه و انسانی است.

استاد « حلیم میخائیل» می افزاید: « بیش از ۱۸ سال است که طی ماه رمضان در امر انداختن سفره های افطار و تهیه غذا برای روزه داران مسلمان مشارکت داشتم و به جز محله و منطقه محل سکونتم، در سفره های افطاری مسیحیان دیگر محله های قاهره مانند منطقه المرج مشارکت داشتم و در این کار گروهی از هم کیشان من نیز در این امر همکاری دارند».

وی تاکید می کند: «اگرچه ما همچون مسلمانان روزه نمی گیریم و ماه رمضان نداریم، اما طی این ماه به خصوص در محل کار به احترام روزه دارای همکاران مسلمانم تقریبا هیچ چیز نمی خورم و تقریبا روزه هستم و تنها هنگام افطار با حضور سر سفره با دوستان و همکاران و هم وطنانم غذا می خورم».

«محمد فتحی» (۲۷ ساله) با شور و شوق بسیار در تدارک افطاری های استاد «حلیم میخائیل» مشارکت دارد، وی می گوید: «قبل از افطار در کنار آشپزها هستم تا نیازهای آنها را تامین کنم، در زمان افطار هم در جاده و مسیر تردد کامیون های سنگین که مسافت طولانی را طی کرده اند، می ایستم و آنها را برای خوردن افطار بر سر سفره های استاد میخائیل دعوت می کنم».

این جوان مصری لذت بخش ترین و بزرگ ترین شادی خود را در زمان افطار و اینکه احساس می کند، در تهیه افطار روزه داران مشارکت داشته است، توصیف می کند.

از سوی دیگر «هانی جرجس» (۶۰ ساله) از قبطی های مصر که صاحب چاپخانه ای در منطقه «الزیتون» قاهره است، می گوید: «سال هاست که عادت کرده ام، ماه رمضان که از راه می رسد، یک آشپز استخدام می کنم تا برای کارگران روزه دار چاپخانه افطاری تهیه کند، اما از سال گذشته به این فکر افتادم که سفره افطاریم را بزرگ تر کنم و تا جایی که توان مالی دارم، در افطاری دادن به رهگذاران روزه دار افطاری دهیم.

جرجس سفره های افطار مسیحیان برای روزه داران مسلمان در ماه رمضان را حامل پیام مهر و محبت می داند، چراکه همین جوانان مسلمان بودند که در روزهای انقلاب از چاپخانه من مقابل دست اندازی ها و غارت و چپاول اوباش و سارقان محافطت کردند.

اولین سفره افطاری که مسیحیان برای مسلمانان روزه دار مصری در ماه مبارک رمضان انداختند و آن را سفره «وحدت ملی» نامیدند، به سال ۱۹۸۵ میلادی باز می گردد، زمانی که «انور سادات»، رئیس جمهوری وقت مصر اقدام به برکناری اسقف کلیسای «ودای النطرون» و تشکیل کمیته ای پنج جانبه متشکل از اسقف های مصر برای اداره امور این کلیسا کرد.

این اقدام سادات اعتراض هایی را در میان قبطی های مصر به دنبال داشت، لذا اسقف منطقه «بنی سویف» به عنوان یکی از اعضای این کمیته برای ایجاد آشتی و از بین بردن اختلافات پیش آمده، اقدام به دعوت شماری از شخصیت های سیاسی، اصحاب رسانه، رهبران دو طایفه مسلمانان و مسیحیان به سفره افطاری کرد که آن را سفره «وحدت ملی» نامیده بود و از آن تاریخ تاکنون انداختن این سفره ها از سوی مسیحیان برای مسلمانان رایج گشت.

روزنامه «الاهرام» مصر می نویسد که «بر سر این سفره افطار حدود ۱۵۰ مهمان مسلمان حضور داشتند».

از زمان انقلاب ۲۵ ژانویه ۲۰۱۱ میلادی و حوادث امنیتی پس که مصر شاهد آن بوده، نه تنها این رسم زایل نشده، بلکه هر سال انتشار بیشتری می یابد، شعار اغلب این سفره ها «مسلمان .. مسیحی .. همه مصری هستیم و هیچ تفاوتی بین ما وجود ندارد» است.