به گزارش مشرق، رقابت نزدیک به ۱۰۰۰ تکواندوکار از ۱۸۳ کشور دنیا بعد از ۷ روز مبارزه زیبا، جذاب و دیدنی عصر جمعه با قهرمانی کره جنوبی به پایان رسید. روسیه نایب قهرمانی جهان شد و تیم ملی ایران هم در گروه مردان به عنوان سومی دست پیدا کرد. نتایج تیم ملی را باید از چند منظر مورد بررسی قرارداد که مهمترین آن نمایش دور از انتظار ملی‌پوشان کشورمان به لحاظ فنی است.
افت محسوس نسبت به دو سال قبل
دو سال پیش در رقابتهای ۲۰۱۵ چلیابینسک، تیم ملی ایران در گروه مردان با ۳ مدال طلا، یک برنز و کسب ۶۵ امتیاز بر سکوی قهرمانی جهان ایستاده بود و روسیه با ۲ مدال نقره و ۳ برنز و ۵۰ امتیاز نایب قهرمان شد. ازبکستان با یک طلا، دو نقره و ۴۳ امتیاز بر جایگاه سوم ایستاد. کره جنوبی و اسپانیا به ترتیب با ۴۲ و ۳۴ امتیاز نیز چهارم و پنجم شدند.
صعود سه پله ای کره جنوبی
در این دوره کره جنوبی قهرمان ۲۱ دوره این رقابتها، همه جوره تلاش کرد تا با سه پله صعود، یکبار دیگر عنوان قهرمانی را کسب کند. روسیه عنوان نایب قهرمانی دوره قبل خود را تکرار کرد و ایران با دو پله نزول جای ازبکستان را روی سکوی سوم گرفت و آذریها هم تا پله چهارم بالا آمدند.
ایران در چه شرایطی سوم شد؟
اینکه رده بندی تیم‌ها همیشه درحال تغییر است و هیچ عنوان قهرمانی تضمین شده نیست، برد و باخت از اجزای جدا نشدنی ورزش و ... از واقعیت‌های ورزش حرفه‌ای است و شاید در نوع خود ایرادی به عنوان سومی وارد نباشد. اما وقتی بدانیم این عنوان سومی با چه کیفیت فنی و چه روندی به دست آمده، آنجاست که انتقاد وارد است و باید از متولیان و تصمیم گیرندگان این رشته پرطرفدار ایراد گرفت و پرسید؛ چه بر سر تکواندو آورده‌اید؟
عناوین شایسته در ۲۰ سال گذشته
تکواندوی ایران از جام جهانی ۱۹۹۷ مصر که با طلای مهدی بی باک ۱۷ ساله نایب قهرمان جهان شد و در مسیر قهرمانی قرار گرفت، تاکنون همواره یک پای سکوی قهرمانی جهان بوده است. در واقع در طول ۲۰ سال گذشته، غیر از مسابقات جهانی ۲۰۰۱ جیجو در کره جنوبی که تیم ایران با طلای بهزداد خداداد و نقره هادی افشار، عنوان سوم جهان را کسب کرد، در سایر ادوار ۵ عنوان نایب قهرمانی و دو عنوان قهرمانی کسب کرده است.
عقب گرد ۱۰ ساله تیم ایران
هرچند نتیجه‌ای که در ۲۰۱۷ «موجو» رقم خورد، به لحاظ نتیجه تیمی همان عنوان سال ۲۰۰۱ مسابقات جهانی است، اما به لحاظ کیفیت، تیم کشورمان عقب‌گردی ۱۰ساله داشته و به سال ۲۰۰۷ بازگشته است، همان جاییکه در مسابقات جهانی چین با دو نقره مرتضی رستمی و امید غلامزاده، به همراه تک برنز هادی ساعی، تیم ایران بدون مدال طلا نایب قهرمان شد. عنوانی که پایه‌های حضور حسن ذوالقدر سرمربی تیم ملی را سست کرد تا بعد از چندماه رضا مهماندوست جایگزین او شود.
ناکامی هایی که اتفاقی نیست
در واقع نباید از تیمی که پله‌های ترقی را یکی بعد از دیگری طی کرده و از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۶ قهرمانی در جهان، قهرمانی در آسیا و قهرمانی در بازیهای آسیایی را تجربه کرده، انتظار چنین نتیجه و از همه مهمتر چنین نمایشی داشت. از دست دادن مدال‌های با ارزش المپیک، شکست تحقیرآمیز در جام جهانی باکو و حالا هم نتایج ضعیف در پیکارهای قهرمانی جهانی کره جنوبی، نمی تواند اتفاقی باشد!
مدیریت فدراسیون نقشی نداشته است؟
شاید اولین و بزرگترین دلیل این نتایج را باید در مدیریت فدراسیون جستجو کرد. آنجا که تیم ملی روند ناخوشنایندی را از رقابتهای جام جهانی ۲۰۱۴ در پیش گرفت و شخص رییس فدراسیون به جای مقابله با آن، خود عامل اصلی بروز و شدت گرفتنش بود. واقعا چرا زمین و زمان، از رسانه‌ها تا به قول آقای رییس بدخواهان در نتایج تیم‌ملی دخیل هستند، اما مدیریت فدراسیون هیچ نقشی در آن نداشته است؟
مدال کیمیا مرهمی بر زخم های کهنه
بعد از المپیک که مدال برنز کیمیا علیزاده، مانع از نمایان شدن ضعف‌های ریشه ای تکواندو شد، آیا یکبار دیگر باید انتظار این را داشته باشیم که مدال نقره این دختر نابغه تکواندو، سرپوشی باشد بر زخم‌های عمیق این رشته ورزشی؟ تا چه زمان باید از قهرمانی و نتایج قبلی برای سرپوش گذاشتن روی ضعف ها استفاده ابزاری کرد؟ چرا بزرگان تکواندوی ایران امروز از فدراسیونی که خانه آنهاست، فرسنگ‌ها دور هستند؟ چند فدراسیون ورزشی در ایران سراغ داریم که فردی پرافتخار و فنی مثل هادی ساعی داشته باشد و نه تنها او را ترد کنند که حتی عکس‌های او را از در و دیوار فدراسیون، سالن مسابقات و حتی محل تمرین ورزشکاران جمع کنند؟
خروجی کمیته همانی است که خودشان می خواهند
شورای فنی و کمیته فنی تشکیل می‌دهند، خروجی همانی می‌شود که خود می‌خواهند. آیا شورای فنی که نظارت بر کار تیم های ملی را یکی از وظایف خود می دانست به آن عمل کرده است؟ فردی را برای مسئولیت رییس سازمان تیم‌های انتخاب می‌کنند که در «وزن» این مسئولیت نیست و بعد شنیده می‌شود که در حساس‌ترین لحظات ممکن با سرمربی تیم ملی دچار مشکل می‌شود و به جای آنکه در روزهای سخت کنار ملی پوشان باشد، از روی سکوها مسابقات را تماشا می کند.
تبریک عجیب وزیر ورزش برای سومی!
تا چه زمان مربیان، قهرمانان تکواندو و .. قربانی مدیریت پراز ناکامی فدراسیون باشند و وزارت ورزش هم به دنبال وفاق و همدلی در این رشته بگردد؟ ورزش ایران چه زمانی تبریک وزیر برای عنوان سومی را در خاطر دارد؟ آیا چوب رفاقت و برخی رابطه ها را باید جامعه تکواندو نوش جان کنند؟
منتقدان دور یک میز نیستند
برخلاف نظر داورزنی معاون فنی وزارت ورزش، معتقدیم حقیقت ماجرا این است که رئیس فدراسیون تکواندو نمی تواند و به زبانی شیواتر نمی‌خواهد اهالی تکواندو را از منتقد تا موافق دور یک میز جمع کرده و برای ایجاد اتحاد و همدلی و حل مشکلات چاره‌ای بیاندیشد و آن‌را رفع کند. وزارت ورزش و جوانان می بایست به مطالبات جامعه تکواندو بیشتر توجه کرده و از همین امروز مشکلات تکواندو را ریشه‌ای ارزیابی و حل کند تا شاهد اتفاقاتی بدتر از المپیک، جام‌جهانی و مسابقات قهرمانی جهان نباشیم!
تکواندو در مسیر ناکجا آباد
در روزهایی که کشورهای قاره کهن برای کسب مدال در بازیهای آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ و ارتقای جایگاه کاروان کشورشان در جدول توزیع مدال، به روی تک‌تک رشته‌های مدال‌آورشان حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند. تکواندو ایران در حال طی مسیر به ناکجاآباد است.
درمان کردن زخم کهنه تکواندو همین امروز هم دیر است و مسئولان ورزش باید هرچه زودتر در پی مطالبات خانواده تکواندو باشند و غرض ورزی های شخصی و کینه ورزی ها را از این فدراسیون دور کنند و شرایط را برای وفاق و همدلی فراهم کنند.
