به گزارش مشرق، در پایان رقابت‌های کشتی فرنگی قهرمانی جهان که طی روزهای 30 و 31 مرداد ماه با حضور 54 تیم به میزبانی پاریس در فرانسه برگزار شد، تیم ایران پس از روسیه با کسب 3 مدال برنز توسط محمدعلی گرایی، سعید عبدولی و حسین نوری در اوزان 71، 75 و 85 کیلوگرم و یک مقام پنجمی توسط محمد الیاسی در وزن 66 کیلوگرم و با 36 امتیاز به عنوان نایب قهرمانی رسید.
 
البته این نتیجه در حالی رقم خورد که تیم‌هایی مانند آلمان، کره‌جنوبی، ژاپن و صربستان موفق به کسب مدال طلا شدند، اما ایران نه تنها طلایی دشت نکرد بلکه حتی یک فینالیست هم در تمام این 8 وزن نداشت که می‌تواند جای سوال باشد.
 
البته با احترام به علی اشکانی و همکارانش در تیم ملی کشتی فرنگی بابت زحماتی که در طول این چند ماهه کشیدند و فرصت نه چندان زیادی که در اختیار داشتند، باید اذعان کنیم که نباید در باید این نایب قهرمانی بخوابیم، غفلت کنیم و فریب این عنوان را بخوریم چرا که تجربه ثابت کرده و نشان داده است چنین تفکری مانند سمی مهلک می‌تواند آفت هر تیمی باشد.
 
البته تیم ملی کشتی فرنگی کشورمان در حالی با ترکیبی 8 نفره گام به میدان جهانی پاریس گذاشت که 6 فرنگی‌کار برای نخستین بار حضور در میدان جهانی را تجربه می‌کردند؛ هر چند بسیاری از این نفرات جوان و البته کم‌تجربه نبودند چرا که سال‌ها در اردوهای تیم ملی حضور داشته‌اند و حضور در میادین مهم و مختلف بین‌المللی را تجربه کرده‌اند، پس نمی‌توان با میانگین سنی 25 - 26 سال این تیم را جوان هم نامید.
 
  اگر بخواهیم در این زمینه مقایسه‌ای با عملکرد فرنگی‌کاران در بازی‌های المپیک داشته باشیم که عملا مقایسه‌ای مع‌الفارق است چون به هیچ عنوان سطح این 2 میدان قابل قیاس نیست، باید گفت که نتیجه مطلوبی بدست نیامده است.
 
تیم ایران با 6 کشتی‌گیر در حالی در میدانی مانند المپیک موفق به کسب 2 مدال برنز شد که بسیاری از منتقدان و کارشناسان آن نتیجه را فاجعه‌ای برای کشتی فرنگی قلمداد کردند، اما تیم ملی کشتی فرنگی در مسابقات جهانی فرانسه با 8 کشتی‌گیر 3 مدال برنز بدست آورد آنهم در مسابقات جهانی بعد از المپیک، که به اذعان بسیاری از کارشناسان با توجه به پوست‌اندازی تیم‌ها به خصوص تیم‌های مطرح و آزمون و خطا، عملا پایین‌ترین سطح را در بین مسابقات جهانی داراست؛ مدعای آنهم غیبت قهرمانان المپیک مانند اسماعیل بوررو، میجان لوپز و تغییر وزن نفراتی مانند ولاسوف و مادسن است.
 
از سوی دیگر مدال‌های طلای اوزان هشت گانه در این دوره بین 6 کشور تقسیم شد و تنها ترکیه و ارمنستان بودند که موفق به کسب 2 مدال طلا شدند و حتی روس‌ها نیز با وجود حضور 2 فینالیست دستاشن از طلا کوتاه ماند که نشان از پوست اندازی این تیم دارد. البته این پوست‌اندازی تا حدودی در مورد تیم ایران نیز صادق است، اما باید دید نتیجه آن در آینده چه خواهد شد و نهایتأ در بازی‌های آسیایی و یا مسابقات جهانی سال آینده است که می‌توان اظهار نظر دقیق‌تر و درست‌تری در این رابطه داشت.
 
البته در رده‌بندی تیمی از نظر کیفیت مدالی ترکیه با 2 طلا یک برنز در جایگاه نخست قرار گرفت. ارمنستان با 2 طلا دوم شد و آلمان با یک طلا، یک نقره و یک برنز عنوان سوم را از آن خود کرد. کره جنوبی با یک طلا و یک برنز در جایگاه چهارم ایستاد، ژاپن و صربستان با یک طلا پنجم شدند و روسیه با 2 نقره و 2 برنز هفتم شد. قزاقستان با 2 نقره هشتم.... و ایران به همراه مجارستان با 3 برنز در جایگاه دوازدهم قرار گرفتند. گرجستان هم با 2 برنز سیزدهمدهم شد.
 
پس می‌توان گفت عملا تیم ما دوازدهم شده است؛ چراکه با نگاهی به نتایج می‌توان مشاهده کرد جایگاه واقعی ایران در مقایسه با آنچه در المپیک محاسبه می‌شود، رده دوازدهمی بوده است پس نباید خودمان را با عنوان نایب قهرمانی جهان فریب دهیم و در باد این عنوان بخوابیم چراکه چنین تفکری مانند سمی مهلک می‌تواند آفت هر تیمی باشد.
 
البته باید به اشکانی و همکارانش در کادر فنی تیم ملی فرصت داد تا با رفع نقاط ضعف و تقویت نقاط قوت تیمشان را بازسازی کنند تا بتوانند در میادین پیش رو عملکد موفق‌تری داشته باشند.