به گزارش مشرق، مورچه‌ای طعم شیرین عسل را چشید و لذت برد، اما بدون توجه به اینکه ممکن است در عسل فرود برود و جانش را از دست بدهد، به خوردن ادامه داد. مورچه در عسل فرو رفت و زمانی که سیر شد و قصد بیرون آمدن داشت، به عسل چسبیده بود و جان خود را از دست داد. این ماجرا بی شباهت نیست به حال و روز این روزهای فوتبال پایه ما؛ فوتبال پایه‌ای که پس از موفقیت‌های تیم نوجوانان و جوانانش که صعود به جام‌های جهانی زیر 17 و زیر 19 سال هند و کره‌جنوبی بود، حالا طعم شکست را به گونه‌ای می‌چشد که هیچ شباهتی به موفقیت‌های اخیر نداشته، چرا؟ پاسخ آن شاید غرق شدن زیادی در موفقیت‌هایی بود که به دست آمد. پاسخ آن لذت بردن بی‌اندازه از موفقیت‌های به دست آمده بود که باعث بی توجهی یا کم توجهی به آینده شد.
تیم نوجوانان و جوانان ایران در دوره قبلی توانستند با حضور در جمع چهار تیم برتر آسیا جواز حضور در جام جهانی را کسب کنند. تیم‌هایی که در ساختاری که تشکیل شده بودند پس از سال‌ها توانستند به موفقیتی دست یابند، اما پس از رسیدن به این موفقیت، تصمیمات اشتباه آغاز شد. اولین تصمیم اشتباه در خصوص انتخاب سرمربی تیم زیر 23 سال یا همان تیم امید بود. فدراسیون انتخاب سرمربی این تیم را آنقدر به تعویق انداخت تا تیم جوانان با امیرحسین پیروانی جام جهانی زیر 19 سال کره جنوبی را به پایان برساند. پیروانی پس از ناکامی در جام جهانی با همان تیم به عنوان سرمربی تیم زیر 23 سال انتخاب شد و نفراتی چون صادق محرمی را هم به تیمش اضافه کرد، اما نتیجه حذف در مرحله انتخابی مسابقات قهرمانی زیر 23 سال آسیا بود.
فدراسیون فوتبال پس از ناکامی پیروانی در تیم زیر 23 سال، تصمیم گرفت با این مربی که همزمان هدایت تیم جوانان را هم به عهده داشت قطع همکاری کند، اما گزینه‌ای برای جایگزینی پیروانی وجود نداشت و پس از مدت‌ها رفت و آمد گزینه‌های مختلف، فرهاد پورغلامی به عنوان سرمربی این تیم انتخاب شد. تیم جوانان ایران هم راهی مرحله انتخابی مسابقات قهرمانی زیر 19 سال آسیا در اردن شد و پس از کسب دو تساوی مقابل سوریه و اردن و پیروزی مقابل فلسطین نتوانست جواز حضور در مرحله نهایی را کسب کند. حذف تیم جوانان ایران به معنای از دست رفتن حضور در دوره بعدی جام جهانی است و عملاً فوتبال ایران در بخش پایه دو ناکامی متوالی را تجربه کرد. آن هم در روزهایی که خوشحال از پنج ستاره معرفی شدن از سوی فیفا بود و مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال تأکید زیادی روی این موفقیت داشت. موفقیتی که با صعود تیم‌های نوجوانان، جوانان، بزرگسالان، فوتسال و فوتبال ساحلی به جام جهانی رقم خورده بود.
نکته جالب اما به اظهارات فرهاد پورغلامی باز می‌گردد که پس از حذف تیم ایران به عجیب بودن قوانین AFC اشاره کرد که باعث شد ایران نتواند به عنوان یکی از بهترین تیم‌های رده دوم راهی مسابقات قهرمانی آسیا شود. آنطور که پیداست، قوانین AFC نه فقط به ایران، بلکه به چند تیم دیگر هم که در رده دوم قرار داشتند و امتیاز بیشتری کسب کرده بودند، اجازه حضور در مرحله نهایی را نداد، چراکه امتیاز کسب شده مقابل تیم‌های انتهای جدولی محاسبه نشد. یعنی اگر ایران توانسته بود مقابل اردن یا سوریه به برتری برسد، دیگر به قوانین AFC و تفسیر آن هم نیاز نبود. البته باید در این خصوص نیز روشنگری شود که آیا مسئولان فدراسیون فوتبال، کمیته بین‌الملل و تیم جوانان قوانین مسابقات را مطالعه کرده بودند یا نه؟ اگر از قوانین اطلاعی وجود داشته و پورغلامی هم از آن باخبر بوده، صحبت‌ها پس از حذف تیم جوانان توجیهی بیش نیست و اگر هم اطلاعی از قوانین وجود نداشته، این موضوع کوتاهی است.
حالا با حذف تیم جوانان، زنگ خطر برای فدراسیون به صدا درآمده است. فدراسیونی که در شیرینی موفقیت پنج ستاره شدن بود و حالا ناکامی را به شکلی خاص تجربه می‌کند، یکی پس از دیگری. فدراسیون فوتبال باید حذف تیم زیر 23 سال و زیر 19 سال را هشداری جدی بداند و البته کمیته فنی و کمیته جوانان هم باید در این زمینه پاسخگو باشند که انتخاب مربیان از سوی آنها بر اساس چه معیاری بوده است. حتی نیاز است هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال هم در بررسی گزینه‌های پیشنهادی دقت را بالاتر ببرد تا انتخابات اشتباه، فوتبال ایران را به مسیر شکست سوق ندهد.
