به گزارش گروه خواندنی های مشرق به نقل از سلامت، دکتر هرمز شمس عضو هیئت مدیرۀ انجمن چشم پزشکی ایران در گفت و گو با خبرنگار سلامت نیوز دربارۀ طرح بینایی سنجی در مدارس گفت : « این طرح ، حرکت بسیار خوبی است که می توان تنبلی و دید یک چشم را در حالتی که چشم سالم است ولی دید بسیار کمی دارد درمان کرد.»
وی افزود: «تنبلی چشم در سنین پایین به خصوص کودکان سه تا ده سال به وسیلۀ بستن چشم و تجویز عینک درمان می شود و از این طریق می توان بینایی از دست رفته را باز گرداند حتی با این روش می توان یک چشم تقریبا نابینا را درمان کرد. »
دکتر شمس در درمان افراد مبتلا به این بیماری گفت : «البته درمان تنبلی چشم در ممالک مختلف حتی در ایران مختص کودکان نیست ، بلکه در سنین بالاتر هم می شود این درمان را انجام داد ، اما درمان در سنین بالا با مشکلاتی همراه است و روند درمانی طولانی تری دارد ، در صورتی که درمان این بیماری در کودکی با بستن چشم سالم به راحتی درمان پذیر است.»
این استاد دانشگاه تهران افزود :« در حال حاضر کمتر از سه درصد از افراد جامعه به تنبلی چشم مبتلا هستند .»
وی درباره پیگیری و استقبال خانواده ها ازطرح بینایی سنجی گفت :« افرادی که در شهرهای بزرگ زندگی می کنند و یا فرهنگ بالاتری دارند حساسیت بیشتری نسبت به این آزمایشات دارند و دغدغه اصلی ما باید شهرها و روستاهای دور افتاده باشد که این امر نیازمند همیاری بیشتر خانواده ها است .»
وی با بیان اینکه این طرح باید با یک حرکت جهادی در نقاط دور افتاده انجام پذیرد افزود : « این طرح برای اولین بار برای درمان تنبلی چشم پیشنهاد و با استقبال مسئولین مواجه شد اما طرح های دیگری هم مانند یافتن موارد ابتلا به آب سیاه و یا سرطان چشم و پیگیری درمان آن خصوصا در اطفال وجود دارد که باید در مراکز مختلف پیگیری شود . البته هنوز این طرح در حد پیشنهاد است و در کشورهایی نظیر آمریکای جنوبی در حال اجراست.»
وی در خصوص معاینه نوزادان نارس به خبرنگار سلامت نیوز گفت : « در نتیجه انجام این آزمایشات خوشبختانه آمار کودکانی که بینایی خود را از دست می دهند کاهش یافته است.»
وی در خصوص کودکانی که از تحصیل محروم هستند و تحت پوشش این طرح قرار ندارند ابراز تاسف کرد و افزود :«کودکان کار یا اطفالی که به دلیل مشکلات خانوادگی از تحصیل محروم هستند از سطح فرهنگ پایین وغالبا فقیر جامعه محسوب می شوند و طرح بینایی سنجی ازسوی خانواده های این افراد پیگیری نمی شود و خانواده های آنها اهمیتی به درمان این بیماری فرزندانشان نمی دهند.»
