به گزارش مشرق، نخستین بازی تدارکاتی جدی و مهم تیم ملی ایران مقابل تونس در راه آماده سازی برای حضور در جام جهانی ۲۰۱۸ در سال ۹۷ با شکست همراه بود و دومین بازی برابر الجزایر منجر به پیروزی شد. 

ملی پوشان کشورمان در تونس به مصاف تیم ملی این کشور رفتند و در نهایت با گل به خودی میلاد محمدی بازی را به میزبان پرقدرتشان واگذار کردند. با این حال در دومین دیدار برابر الجزایر به پیروزی رسیدند. آنچه در این دو بازی بیشتر از همه چیز به چشم آمد استفاده کی روش از بازیکنان در پست های غیرتخصصی و متفاوت بود.

در همین رابطه مسعود اقبالی با اشاره به نحوه بازی ملی پوشان بیان داشت: کی‌روش هنوز نفرات اصلی و لاین آپ اصلی تیمش را نمی‌شناسد.

* بازیکنان در پست تخصصی بازی نکردند

کی‌روش هم مثل همه مربیان دیگری که تیم‌های شان را برای حضور در آوردگاه بزرگ روسیه آماده می‌کنند، در حال محک زدن نفرات مورد نظرش و ساختن زوج‌های مناسب در نقاط مختلف زمین می‌باشد. اما به نظر می‌آید کی‌روش هنوز «لاین آپ» اصلی تیمش را به دست نیارده و از آن بدتر این که نوع چیدمان بازیکنان در زمین مشخص می‌کند که حتی شاید هنوز شناخت کافی هم از نفراتش نداشته باشد. شاید این ادعای من عجیب باشد که مگر می‌شود کی‌روش بعد از این همه سال حضور در ایران بازیکنان را خوب نشناسد. اما استفاده از یکسری بازیکنان در پست‌های غیر تخصصی این شائبه را ایجاد می‌کند. وگرنه دلیلی ندارد که مثلا بازیکنی مثل کریم انصاریفر در پستی غیر تخصصی بازی کند.

البته موضوع فقط کریم انصاریفر نیست و ما چه در مقابل تونس و یا در بازی های قبلی مواردی دیدیم  کی‌روش از برخی بازیکنان در پست‌های غیر تخصصی استفاده کرده است. فرضیه ضعیف تر این است شاید کی‌روش نمی‌خواهد تا حضور در جام جهانی دستش را رو کند و یا شاید می‌خواهد از آسیب دیدن یکسری بازیکن که در تفکراتش جایگاه ثابتی دارند جلوگیری کند.

* یک تونسی بلای جان ملی پوشان شد

خوبی بازی‌های تدارکاتی این است که ضعف‌ها مشخص می‌شوند. دیدار با سیرالئون مشخص کرد ملی پوشان ما در مقابل تیم‌هایی که بازیکن قدرتی دارند از نظر قدرت بدنی کم می‌آورند و دیدار با تونس هم یکی دیگر از ضعف‌های ما را بروز داد. در این بازی یک بازیکن تکنیکی در بین مدافعان ما هرکاری خواست کرد و بارها مدافعان ما را مثل برگ خزان به زمین ریخت و یکبار هم با همین حرکت باعث شد تا بازیکنان ما گل به خودی بزنند. 

این نشان می‌دهد یک بازیکن تکنیکی که نمونه آنها در جام جهانی کم نیستند می‌توانند برای خط دفاعی ما بسیار خطرناک است. 

* غفوری کمی از رضاییان بهتر است

یکی از مهم ترین سئوالاتی که پیرامون تیم ملی مطرح می شود انتخاب نفر اول در پست دفاع راست است. در این منطقه یک رقابت سالم، جذاب و داغ بین دو بازیکن در گرفته هر دو نفرشان قابلیت نفر اول بودن در این پست و بازی در جام جهانی را دارند. 

هم رامین رضاییان و هم وریا غفوری در صورتی که در ترکیب اصلی تیم ملی قرار بگیرند از عهده وظایف خود در این پست به خوبی بر می آیند. اما خب متاسفانه ما در این پست تنها یک بازیکن می خواهیم و کی روش هم باید تصمیم نهایی خود را گرفته و نفر اول این پست را انتخاب کند.

به اعتقاد من علیرغم این که هر دو از توانایی های بالایی بهره می برند، اما وریا غفوری به دلیل قدرت بدنی بهتر یک پرده از رضاییان بهتر است و به همین دلیل ممکن است او نفر اول سمت راست دفاعی تیم ملی باشد. لااقل این را می گویم که اگر اتخاذ این تصمیم با من بود قطعا غفوری از نظر من نفر اول این پست می شد.

* حسینی می تواند از بیرانوند بهتر باشد

ابهام دیگر در ترکیب اصلی تیم ملی استفاده از بیرانوند یا حسینی در درون دروازه است. حسینی به یکباره در یکسال گذشته پیشرفت بسیار شگرفی داشت و توانست خودش را بعنوان یک دروازه بان مطرح و مدعی برای حضور در جام جهانی معرفی کند. 

بیرانوند اما بر خلاف حسینی رشدش در یک سال گذشته متوقف شد و تا حدودی هم پسرفت داشته است. اما بار تجربه او به خصوص در دیدارهای بین المللی و ملی به مراتب بیشتر از حسینی است. ممکن است در جام جهانی بیرانوند دروازه بان اول تیم ملی باشد و این احتمال کم نیست. اما اگر اینطور هم باشد قطعا بعد از جام جهانی اگر روند حسینی و بیرانوند همین باشد حسینی نفر اول تیم ملی می‌شود. ضمن این که بعید نیست در همین جام جهانی هم در نهایت حسینی شماره یک شود.

بهرحال حسینی لااقل و در بدترین حالت دروازه‌بان دوم تیم ملی است و در این دو ماه سرنوشت ساز باقی مانده تا جام جهانی باید میدان بیشتری در بازی‌های تدارکاتی به او داده شود. بیرانوند را می‌شناسیم. او همینی است که الان هست. اما باید حسینی را در دیدارهای سخت تر تدارکاتی محک بزنیم تا عیار او در چنین دیدارهایی هم به دست آید. در این دو ماه باقی مانده تا جام جهانی خیلی چیزها می‌تواند تغییر کند.

* ساختار دفاعی دچار ضعف است

به اعتقاد من ساختار دفاعی تیم ملی ما هنوز دچار ضعف و مشکل است. اگر شرایط تغییر نکند ناچار می‌شویم در جام جهانی با دفاع اتوبوسی به میدان برویم تا کیسه گل تیم‌های بزرگی مثل اسپانیا، پرتغال و مراکش نشویم.

این مشکل که از آن یاد کردم در واقع مشکل نفری نیست و بیشتر مشکل ساختار است. از هافبک‌های دفاعی آغاز می‌شود و به مدافعان میانی می‌رسد. یکی از اولویت‌های کی‌روش در این مدت باقی مانده تا جام جهانی باید برطرف کردن این مشکل در ساختار دفاعی باشد.

* چشمی روی گل تونس بی تقصیر نبود

گل تونس مقابل تیم ملی ایران حاصل یکسری اشتباهات سریالی در خط دفاعی بود. اما بزرگترین اشتباه را به اعتقاد من میلاد محمدی مرتکب نشد. بلک اشتباه بزرگتر از روزبه چشمی سر زد. چشمی ذاتا یک مدافع میانی نیست و در چنین دوئل هایی است که مشخص می شود پست تخصصی او دفاع وسط نیست. استقلالی‌ها چشمی را از سر ناچاری در دفاع وسط بازی دادند و حالا این پستی شده که در تیم ملی هم بازی می کند. اما در چنین صحنه هایی ضعف او در این پست به چشم می آید.

چشمی نباید در آن صحنه اقدام به زدن تکل می کرد و یا می نشست روی زمین که به راحتی از حریف دریبل بخورد. این حرکت چشمی یا منجر به پنالتی می شد یا همین اتفاقی که افتاد. یعنی بازیکن به راحتی از او عبور می‌کند. این باز می‌گردد به همان اشاره نخستم که یکسری بازیکنان تیم ملی در پست‌های تخصصی شان به بازی گرفته نمی‌شوند.