به گزارش مشرق، ماجراهای اخیر مامه تیام از استقلال باعث شده نوک انتقادات به سمت مدیران باشگاه نشانه رود. برخی از هواداران اعتقاد دارند که مسئولان نقل و انتقالات باشگاه، قراردادهایی می‌بندند که بعدها به ضرر باشگاه بوده و خیلی راحت بازیکن می‌تواند از استقلال جدا شود، اتفاقی که سال گذشته برای کاوه رضایی افتاد. امسال علاوه بر تیام، امید نورافکن هم با دادن مبلغی، رضایت خود را برای پیوستن به شارلوای بلژیک گرفته است. بازیکنانی چون سید مجید حسینی و فرشید اسماعیلی هم قرارداد مشابهی دارند و می‌توانند با پرداخت مبلغی از استقلال جدا شوند.
در این گزارش قصد داریم به نحوه بستن قرارداد باشگاه استقلال با این بازیکنان بپردازیم و قضاوت را به اهالی فوتبال واگذار کنیم.
تیام: بازیکنی که 6 ماه بدون تیم بود، به استقلال آمد، آن هم روز آخر نقل و انتقالات زمستانی. شفر وقتی متوجه ضعف خط حمله استقلال شد، در نیم فصل دنبال گزینه‌های زیادی بود، اما هر بار بازیکنان مدنظرش از آمدن به ایران به بهانه‌های مختلف سر باز می‌زدند. گزینه آخر، تیام سنگالی بود. او که سابقه بازی در یوونتوس و اینترمیلان را داشت، به دلیل مصدومیت بدون تیم مانده بود. مسئولان استقلال متوجه شدند که تیام با یک تیم قطری مذاکره کرده و حتی برای او ویزا نیز گرفته‌اند. به همین دلیل، در مذاکرات جدی برای این بازیکن بلیت هواپیما گرفتند تا به ایران بیاید. مسئول نقل و انتقالات استقلال هم در CIP فرودگاه امام خمینی (ره) پس از چند ساعت مذاکره شبانه، با این بازیکن قرارداد بست.
تیام شرط کرده بود که تنها 6 ماه برای استقلال بازی می‌کند، اما پندار توفیقی معاون ورزشی باشگاه استقلال عنوان کرد که قرارداد باید یک ساله و نیم بسته شود و در صورت جدایی، مبلغ 200 هزار دلار به باشگاه استقلال بدهد. این مذاکرات به حدی طول کشید که دو مرتبه تا حد کنسل شدن پیش رفت. قرارداد تیام با استقلال حدود 300 هزار دلار برای نیم فصل بسته شد و 200 هزار دلار هم برای فسخ.
امید نورافکن: این بازیکن از رده‌های پایه خودش را به بزرگسالان تحمیل کرد و فصل گذشته عنوان پدیده لیگ را به خود اختصاص داد. نورافکن از سال گذشته مورد توجه تیم شارلوای بلژیک قرار داشت. مسئول نقل و انتقالات باشگاه به همراه علیرضا منصوریان سرمربی وقت استقلال با مدیربرنامه نورافکن صحبت کرده و به او می‌گوید بازیکنی که در استقلال رشد کرده، نباید به راحتی جدا شود. در جلسه بعدی، رضا افتخاری مدیرعامل استقلال و نورافکن و مدیربرنامه‌هایش حضور داشتند. مدیربرنامه نورافکن اصرار داشت که در صورت ماندن او، باید قرارداد یک‌ساله بسته شود، اما با اصرار مدیران باشگاه و مسئول نقل و انتقالات، قرارداد دو ساله بسته می‌شود تا در صورتی که پیشنهادی به نورافکن برسد، این بازیکن 50 هزار دلار به باشگاه برای فسخ بدهد. قرارداد نورافکن با استقلال 700 میلیون بسته شد و اکنون او باید مبلغ 50 هزار دلار به استقلال بدهد.
سیدمجید حسینی: شرایط او نیز همانند نورافکن بود، اما او پیشنهاد خارجی نداشت و تنها درخواست رقم بالای قراردادش را کرده بود. در جلسه‌ای که با حضور رضا افتخاری، مهدی رحمتی، محمد خرمگاه، حسینی و مدیربرنامه‌هایش تشکیل شد، مدیربرنامه حسینی اعلام کرد که این بازیکن پیشنهادات زیادی دارد. آنها رقم بالایی را به همراه شرط و شروط‌هایی درخواست کردند که مدیرعامل استقلال زیر بار این درخواست‌ها نرفت. در نهایت با صحبت‌هایی که انجام شد، قرارداد حسینی دو ساله و با مبلغ 700 میلیون بسته شد و برای شرط جدایی هم مبلغ 100 هزار دلار تعیین شد.
برای فرشید اسماعیلی هم چنین شرایطی وجود دارد و به نظر می‌رسد که باشگاه استقلال در صورتی که باشگاه استقلال چنین مواردی را عملی کند، خیلی از نظر مالی ضرر نخواهد کرد، اما هواداران متعصب معمولا چنین چیزهایی را نمی‌پذیرند و بیشتر دنبال ماندن یا جذب ستاره‌ها هستند و اگر باشگاه بنا به دلایلی با درخواست‌های بازیکنان موافقت نکند، باید فشار زیادی را تحمل کنند. ضمن اینکه نباید نقش برخی از مدیربرنامه‌ها یا به اصطلاح فوتبالی‌ها، «دلال‌ها» را فراموش کرد، چرا که اینها هستند که گاهی اوقات با اعلام مسائل غیر واقعی شرایط مذاکره را به هم می‌زنند و قیمت‌های کاذب ایجاد می‌کنند.
این نکته را هم باید مدنظر داشت که وقتی یک بازیکن با پیشنهادی بهتر از نظر مالی مواجه می‌شود طبیعی است که به جدایی فکر کند، به عنوان مثال تیام امروز پیشنهادی خوب از الکویت دارد و اینکه از استقلال برود امری غیر طبیعی نیست اما اینکه بخواهیم او را تحت فشار قرار دهیم و با پیش کشیدن پای هواداران این موضوع را احساسی کنیم هم غیر قابل قبول است. این اتفاق اکنون رخ داده و باشگاه استقلال به راحتی می‌تواند به هواداران خود بگوید که از لحاظ مالی توانایی حفظ تیام را ندارد اما بازیکن را مقابل هوادار قرار دادن کاری است که نمی‌توان آن را پذیرفت. نکته دیگر اینکه عمل نکردن به برخی تعهدات در باشگاه‌های ایرانی این فضا را برای بازیکنان خارجی مهیا می‌کند که به محض پایان قرارداد از تیم جدا شوند و حتی وقتی به آنها پیش از پایان فصل پیشنهاد تمدید قرارداد داده شود به دلیل سابقه بد باشگاه در مسائل مالی ساز جدایی را کوک می‌کنند.
