"پارسای بی ادعا"یی که تا آخرین روز حیاتش را در همین گمنامی گذراند تا همانطور که می خواست، به دوستان شهیدش ملحق شود.

مردی که آرزوی بزرگش شلیک اولین موشک به نقطه سرطانی جهان اسلام در سرزمین های اشغالی بود و اگرچه مزد این تفکر را بسیار زود گرفت اما مسیری که شروع کرد بدون شک به آروزی بزرگش ختم خواهد شد.

"حاج حسن تهرانی مقدم" را وقتی شناختیم که دیگر در میان ما نیست و سخت است نوشتن درباره کسی که ندانسته هایمان از او بسیار زیاد است.

فردا باید اربعین سربازی را به سوگ بنشینیم که بدون شک صاحب عزای او مقتدای مسلمین جهان است.

پس چطور این قلم قاصر از "حاج حسن" بنویسد؟