به گزارش مشرق، امیر تفرشی در کانال تلگرامی خود نوشت:

در مباحث مربوط به تحولات کنونی در ونزوئلا، صحبت از دو نوع دموکراسی است: دموکراسی معطوف به اصلِ «یک نفر، یک رای» و دموکراسی بر پایه «یک دلار، یک رای». طبیعتاً صرف‌نظر از میزان پولِ افراد، اصل اول وزنی مساوی به آحاد مردم می‌دهد و اصل دوم، وزن بیشتری به پولدارترها.

بیشتر بخوانید:

فرآیند انتخابات در ونزوئلا چگونه است؟

سه روز تاخیر قابل قبول نیست!

نولیبرال‌ها از جمله در ونزوئلا و ایران - به دلیل گرایش به بازار آزاد - در عمل به دموکراسی و تصمیمات دموکراتیک بر مبنای تساوی افراد تن نمی‌دهند. استدلالشان هم اینست که دموکراسی بر مبنای اصل اول، به اکثریتِ مستضعف امکان پیگیری سیاست‌هایی را می‌دهد که اقلیتِ ثروتمند را استثمار می‌کند؛ بدین‌سان، دموکراسی بر مبنای اصل «یک نفر، یک رای» انگیزه تولید ثروت را می‌خشکاند.

تحت نفوذ چنین تفکری، نولیبرال‌های ایران و ونزوئلا آرای مردمی که یک دولت یا حکومت غیرمتعهد به بازار آزاد را انتخاب می‌کنند، نادیده می‌گیرند و تنها رای آنانی را معتبر می‌شمارند که از طبقه ثروتمند باشند و یا حداقل متوسط. به تعبیری دیگر، نولیبرال‌ها دموکراسی را تا جایی می‌پذیرند که با بازار آزاد تقابل نکند. به همین دلیل، برخی از آنها میانِ پشتیبانی از دیکتاتوریِ پینوشه در شیلی و ستودن دموکراسی تناقضی نمی‌بینند.

نولیبرال‌ها مانند لیبرال‌های قدیم، باطناً معتقدند که دادنِ قدرت سیاسی به کسانی که در نظام موجودی اقتصادی، سهمی ندارند مسلماً به تغییر نامعقول وضعیت موجود خواهد انجامید. اما مسأله اینست که آنها در روزگاری زندگی می‌کنند که نمی‌توانند با دموکراسی آشکارا مخالفت کنند و لذا به آن برچسب پوپولیسم می‌زنند.