محمد حسين رنجبران در بخشي از جديدترين مطلب وبلاگ "اتاق شيشه اي يک خبرنگار" نوشت: يکدفعه به ياد جمع دوست داشتني سفرهاي استاني و سفرها و برنامه هاي فشرده دکتر افتادم .. چند تا سفر بود که پس از مراسم استقبال مي ديدم بچه هاي حفاظت دنبال چسب زخم براي دکتر مي گردند اولين سفري که اين مورد پيش اومد گفتم حتما اتفاق خاصي افتاده که دکتر احتياج به چسب زخم پيدا کرده و لزومي نداره که بپرسم اما وقتي ماجرا، توي چند تا سفربعدي هم تکرار شد کنجکاو شدم و از فرمانده حفاظت پرسيدم موضوع چسب زخم چيه!
گفت..دکتر در طول مسير هيچ موقع نمي شينه و درعين حال سعي مي کنه با دست خودش هم نامه هاي مردمي اطراف ماشين رو جمع کنه و هم به احساسات مردم با دست دادن به اونها جواب بده وقتي هم ما دخالت مي کنيم که مثلا فاصله رعايت بشه از دست ما ناراحت ميشه و اجازه نميده چنين کاري بکنيم اما هميشه وقتي به اخر مسير و جايگاه سخنراني مي رسيم مي بينيم که دست هاي دکتر از شدت فشار و ابرازاحساسات مردم زخمي شده و داره خون مياد اخه هر کدام از مردم دوست دارن هرطورشده دکتررو از نزديک ببينند توي همين ابراز احساسات هم، مردم مشتاق ناخودگاه ناخنهاشون به دست رييس جمهور کشيده ميشه و به دست دکتر کمي اسيب مي رسه ...
سردار، هرچي از ابراز احساسات اين مردم شريف مي گفت کم گفته بود من خودم به چشم ديده بودم که چگونه ذوق و شوق خودشون رو نشون ميدن ،دربسياري از سفرها بودند افرادي که حتي نتوانسته بودند نامه خودشون رو بدست اقاي رييس جمهوربرسونند اما خوشحال بودند وقتي دليلش رو مي پرسيديم اينگونه مي گفتن..
((همين که رييس جمهورمون به ميان ما مياد و از نزديک او رو مي بينيم و او هم مشکلات ما رو ازنزديک مي بينه براي ما کافيه...))
ياد سفر اقاي رييس جمهور به نيويورک و موفقيتها و استحکام و اعتماد به نفسش ميافتم ،ياد مصاحبه هاي موفقش که اخر سر خبرنگاران مجرب و مدعي امريکايي رو جلوي دوربين کيش و مات مي کنه ... ياد کلام گهربار رهبر معظم انقلاب ميافتم که درديدار با ائمه جمعه سراسر کشور چنين تعبيري را براي سفر دکتر احمدي نژاد به نيويورک انتخاب مي فرمايند..
((سفر رييس جمهور محترم به سازمان ملل متحد.. سفري پرمغز و پرکار ))
آخه مگه ميشه اين همه اخلاص رو خداوند متعال بي جواب بگذاره...