سیامک رحمانی با تمجید از فیلم مانی حقیقی آن را بهترین فیلم تا اینجای جشنواره خواند و نوشت:

انتظارها به سر رسید. پس از سه روز نمایش فیلم‌های متوسط و زیر متوسط در سالن مطبوعات برج میلاد، روز یکشنبه، اکران «پذیرایی ساده» مانی حقیقی باعث شد تا کمی نفس‌ها را رها کنیم و اخم‌ها باز شود. یک فیلم دیدنی که توانست یک ساعت و نیم تماشاگرانش را روی صندلی بنشاند و به نظرم کمتر کسی در پایان احساس غبن می‌کرد، حتی اگر فیلم را نپسندیده باشد.

ماجرای فیلم در عین پیچیدگی به نظر ساده هم بود. از این داستان‌هایی که در دو خط می‌شود توضیحش داد. داستان دو تا آدم، مانی حقیقی و ترانه علیدوستی، که راه افتاده‌اند در کوه و کمر تا مبلغی را به عنوان نذری بین آدم‌های مستحق توزیع کنند. مبلغ البته زیاد است و دویست تا کیسه چهار پنج میلیون تومانی است (مقایسه کنید با کلاهبرداری خنده‌دار 15 هزار یورویی در یک سطر واقعیت!) و قرار هم هست که هر کیسه را تنها به یک نفر بدهند و از این تحویل هم با موبایل‌هایشان فیلم بگیرند تا بعداً بتوانند جواب پس بدهند. البته همه اینها هم وجه ظاهری ماجراست. فیلم و کارگردانش هیچ علاقه‌ای ندارند به ما بگویند این آدم‌ها کی هستند و برای چی دارند این کار را می‌کنند چون لزومی هم ندارد! ما نه می‌فهمیم که این آدم‌ها چه کاره‌اند و نه هیچ اطلاعات دیگری از کاراکترهایشان به دست می‌آوریم چون هیچکدام به درد این حکایت نمی‌خورد. قصه، قصه دنیاست و تقدیر، قصه خوشبختی و بدبختی و قصه سبعیتی که تمول به همراه دارد. حتی اگر نخواهید گره‌های بیشتری را باز کنید، اگر نخواهید در اعماق فیلم پايین و پايین‌تر بروید، می‌توانید به همین بسنده کنید که وقتی کسی پول در دست دارد – که اینجا زوج شهرنشین ما با لکسوس مشکی شاسی بلندشان هستند – چگونه هوس می‌کند که زندگی ادم‌ها را به بازی بگیرد. چطور از به قله و حضیض بردنشان لذت می‌برید و خلاصه چطور به یک فرعون تبدیل می‌شوید. این بلایی است که مانی حقیقی در فیلم سر بنی بشر می‌آورد. با آزار دادن آدم‌ها برای ددن پولی که می‌تواند حقشان باشد. با بازی کردن با آنها تا شرافتشان را بفروشند. مثال صحنه‌ای است که از راننده کامیون و برادرش می‌خواهد بارشان را در دره خالی کنند تا بسته پول را به آنها بدهد. برای تحویل دادن پول به صلابه‌شان می‌کشد و در یک لحظه شاهین خوشبختی را از شانه یکی بلند می‌کند و بر شانه دیگر می‌نشاند تا به گونه‌ای رابطه خدایگان و بنده را تداعی کرده باشد. مثال دیگر جایی است که از معلم نگون‌بخت فرزند از دست داده، می‌خواهد تا به خاطر چند میلیون پول، به خاطر آینده بچه‌های دیگرش، فرزند از دنیا رفته را وانهد تا به گفته مانی، گرگ‌ها هم بتوانند سدجوع کنند! و همه اینها فیلم حیرت‌انگیزی را رقم می‌زند که مطمئناً بیش از یک بار باید آن را دید. فیلمی که این لایه سیاه و خونین از روایتش، را دیالوگ‌های شیرین رد و بدل شده میان مانی حقیقی و ترانه علیدوستی قابل تحمل می‌کند. اینجا جایی است که باید از آن به عنوان نقطه ثقل – و نه نقطه قوت – فیلم نام برد. در «پذیرایی ساده» در کنار همه آن سبعیت، با یک مانی حقیقی بذله‌گو و به شدت سمپاتیک طرفیم که شباهت بسیار زیادی به مانی حقیقی «ورود آقایان ممنوع» دارد. تیپی که حتی تکرارش هم می‌تواند برای او محبوبیتی بیشتر و بیشتر به همراه بیاورد؛ اتفاقی که دارد برای ترانه هم به شکلی دیگر می‌افتد. ترانه علیدوستی هم به نظرم با همه هوش و سوادی که دارد، هنوز نتوانسته خودش را به جایی برساند که لایقش هست و در «جا» می‌زند. اگرچه «جا»یش خوب است. این را هم باید مدیون فرهادی و همین مانی حقیقی باشد که می‌بینندش و برایش جای مناسبی در فیلم‌هایشان کنار می‌گذارند. ترانه علیدوستی در این فیلم هم همان سانتی‌مانتالیسم آشنا را با خود به جاده‌های دور پیچ‌درپیچ برده است گرچه آن را به شیرینی بازی و نقش درآمیخته است. هرچه هست «پذیرایی ساده» روی کاکل دو بازیگر اصلی‌اش می‌گردد و به خاطر ازی همان‌ها هم هست که دیدنی‌تر شده (واقعاً بازی بازیگر دیگری به جای حقیقی قابل تصور نیست.)

با همه اینها، درک اینکه تماشاگران در دو روز اول جشنواره «پذیرایی ساده» را در بین فیلم‌های اکران شده به عنوان دومین فیلم محبوب خود برگزیده‌اند، چندان راحت نیست. «پذیرایی ساده» فیلمی نیست که به دل تماشاگر عادی سینما خوش بنشیند. این از آن دغدغه‌های هنرمندانه است که روزی باید به تصویر درمی‌آمده و آمده. اما تماشاگری که به سادگی عادت کرده و همه چیز را راحت‌الحلقوم می‌خواهد آن را نخواهد پسندید. این تماشاگر ترجیح می‌دهد «گشت ارشاد» و مزه‌پرانی‌های پولاد کیمیایی را ببیند. اما «پذیرایی ساده» فیلمی است که پشتش بی‌خوابی‌های سازنده‌اش را می‌توان دید. اینکه این همه بازیگر تئاتری را با این داستان عجیب برداری ببری وسط کوه و دره و فیلمی اینقدر شخصی بسازی، و وقتی مانی حقیقی باشی با همه توقعی که از تو می‌رود، باید هم نتیجه کارت اینقدر متفاوت باشد. او در «کنعان» و بیشتر از آن در «کارگران مشغول کارند» هم نشان داده بود که برای سینما چه استعداد و چه بی‌تابی‌ای دارد.

حالا «پذیرایی ساده» به نظر پخته‌تر و حرفه‌ای تر می‌رسد. خودش می‌گوید فیلم‌های قبلی‌اش به دلیل کنایه‌ها و تداعی‌هایش ضربه خورده و به همین دلیل در این فیلم از گرایی پرهیز کرده است، اگرچه به نظر می‌رسد این فیلم نمادین‌ترین فیلم او هم هست. فیلمی با لایه‌های فلسفی، سیاسی و... همه آن تابوهایی که نباید! اینها را رها کنید. پذیرایی هیچ چیز دیگری که نداشته باشد این وید را می‌دهد که یک بازیگر خوش‌تیپ و میانسال در سینمای ایران تثبیت شده است. یک جرج کلونی جذاب ایرانی. مبارک باشد!