به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، «آیت الله دکتر بهشتی»، نخستین رییس «قوه قضاییه جمهوری اسلامی» و دبیرکلِ «حزب جمهوری اسلامی»، خود را این چنین معرفی میکند:

«من «محمدحسینی بهشتی»، که گاه به اشتباه «محمدحسین بهشتی» می‌نویسند، نام اولم «محمد» و نام خانوادگی‌ام ترکیبی است از «حسینی» و «بهشتی». بنده در دوم آبان 1307 در شهر «اصفهان» در محله «لنبان» - از مناطق قدیمی شهر و نزدیک به «زاینده‌رود» - متولد شدم.»

وی از توان‌مندترین بازوهای «حضرت روح الله» در هدایت «نهضت اسلامی» خصوصا در آخرین ماه های منتهی به پیروزی «انقلاب اسلامی» به شمار می رفت. مدارج بالای علمی در حوزه و دانشگاه («مجتهد مُسَلم» و «دکترای فلسفه» از دانشگاه تهران)، تسلط به سه زبان خارجی، تیزهوشی و تدبیر ذاتی، از وی شخصیتی ممتاز می ساخت که در هر جمعی، به سرعت در صدر قرار می گرفت و درخششی خیره کننده می یافت. شاید همین امتیازاتِ متراکمِ علمی و شخصیتی بود که مدت کوتاهی پس از پیروزی «انقلاب اسلامی»، درست در مقطعی که در بازسازی و ساماندهی سرزمینِ خسته از اباحه گری، استبداد و استعمارِ خود، در جای‌گاهی صحیح و موثر قرار گرفت، موجی از حسادت و رقابت به سوی وی برخاست. با این وجود «آیت الله بهشتی» تنها طی دو سال و اندی فعالیت (که غالبا در چالش با دشمنان کوتاه قد و تنگ نظرش گذشت) با تمرکز بر محور نظام‌سازی، چنان بنیان‌های مستحکمی از خود به یادگار گذاشت که امروز، پس از سه دهه، هنوز نقاط ثقلِ اصلی نظامِ جمهوری اسلامی بر آن‌ها استوار است.
سرانجامِ  در شام‌گاه هفتم تیر ماه سال 1360شمسی، طی انفجار تروریستی دفتر مرکزی «حزبِ جمهوری اسلامی»، در خیابان سرچشمه‌ی تهران، بال در بال ملائک گشود.مقتدا و مرادش «حضرت روح الله»، که بیش از سایرین به گوهر وجودِ شاگردِ خویش معرفت داشت، چند روز بعد، در رثای او، جمله ای فرمود که در تاریخ انقلاب ماندگار شد: «بهشتی یک ملت بود برای ملت ما».

آن‌چه پیش رو دارید، 100 لحظه ی ثبت شده در قاب، از حیات مردی است که لحظه لحظه ی حیات کوتاهش، لبریز از برکات بود. دانشمندی که هنوز هم در تلاطم امواج سیاسی و اجتماعی کشورش، ناشناخته باقی مانده  و بی شک، آینده گان، قدر او را بیش از ما گرفتارانِ حجاب معاصرت، خواهند شناخت.