عکس های جالبی بود از پیر مبارز ضد استعمار گری انگلیس. هند امروز بسیار به آن پیر دیروز مدیون است. استقلال بدون خود باوری محال است. ای کاش کمی هم مردم ما به تولیدات خودشان تکیه داشتند و اینقدر عشق برند و مارک خارجی اونا رو مجذوب خودشان نمی کرد. در سفری که در دهه هفتاد به پاکستان داشتم جهت سوغات برای خانواده اقدام به خرید پارچه کردم و زمانی که از فروشنده پرسیدم این محصول ساخت کجاست ؟ با افتخار پاسخ داد : مید این پاکستان. و این جمله ساخت پاکستان رو چنان با افتخار گفت که من فهمیدم در کیفیت محصول خود جای هیچ شکی ندارند و پارچه و حوله و البسته کتان در آنجا از بهترین هاست لذا با خودباوری تمام در معرفی محصول ساخت کشور خود هیچ تاملی نکرده و بلافاصله نام پاکستان را ضمیمه محصول فروخته شده کرد. یکی از دوستان می گفت که برخی پارچه های ایرانی گوی رقابت را از پارچه های خارجی و ترک هم ربوده است اما در بازار برای فروش باید مارک ترکیه یا ... را بزنیم تا با برند آن کشور خارجی راحت تر و بهتر به فروش برود. خدائی خوبه که دسترنج تولید کننده وطنی را با نام خارجی آب کنیم. آیا وقتی محصولمان جزو بهترین هاست نباید خودمان صاحب برند برتر باشیم و حتی در صادرات آن کالا تلاش کنیم و بازار کشورهای دیگر را نیز تصاحب کنیم؟؟!! تا کی بیگانه پرستی و خود کم بینی؟ زنده باد مرام امثال گاندی ها و همه کسانی که استقلال کشور را از خود شروع کرده و جز کالای ایرانی به دنبال کالای دیگری نیستند. زنده باد ایران من جاوید باد وطن من

ایشون رهبر کبیر هند بودن و پوزه انگیس هارو به ........ زد البته من خوندم که ریشه های فراموسونری تو روحش بوده.