سرزمین سیستان که در شرقی ترین نقطه ایران و در همسایگی افغانستان واقع شده است، روزهای خشک و بی رمقی را پشت سر می گذارد و مردمش گردی از خشکسالی، فقر و بیکاری بر چهره دارند. اما حکایت زنان زابل حکایت ناگفته هاست. زنان به دلیل فقر خانواده اغلب در سن کم ازدواج کرده و مجبور به ترک تحصیل می شوند. حاصل آن خانواده های پر جمعیتی است که به دلیل بیکاری مرد خانه، زندگی تنها با یارانه می گذرد. یارانه ای که یک روزه در بازار محلی خرج نیازهای اولیه خانواده می شود. محرومیت در زابل بیداد می کند. این در حالیست که زنان زابل به رغم توانمندی و سختکوشی، به علت فقیر بودن و نداشتن توان مالی، نمی‌توانند از مهارت‌هایشان برای کسب در آمد استفاده کنند. زنان زابل تنها برای لباس خودشان سوزن می زنند نه برای درآمدزایی زیرا کسی راه را به آنها نشان نداده و منتظر فعالیت و پیش قدم شدن افراد دیگر هستند. اما با این وجود در این شرایط سخت باز هم زنان هستند که به رغم نداری سعی در چرخاندن زندگی دارند