به گزارش مشرق، علیرضا بیرانوند بعد از تساوی مقابل ماشین‌سازی تبریز گفت: واقعاً شرمنده هواداران شدیم. دوست داشتیم با پیروزی در این مسابقه خوشحال شوند اما نشد. بازی خوبی بود اما نتوانستیم از موقعیت‌هایمان استفاده کنیم و پنالتی را هم خراب کردیم. 

وی در پاسخ به این سؤال که آیا می‌دانست که علی علیپور قرار است پنالتی را چیپ بزند، اظهار داشت: واقعاً نمی‌دانستم اما با او صحبت کردم و به او گفتم زمان مناسبی برای پنالتی زدن تو نیست. درست است که در بازی قبلی هت‌تریک کرده بود اما این دیدار حساسیت‌های خودش را داشت. قرار بود جشن قهرمانی برگزار شود و دوست داشتیم با برد این جشن را برگزار کنیم.

دروازه‌بان تیم فوتبال پرسپولیس تصریح کرد: به علیپور گفتم خواهش می‌کنم این کار را نکن و اجازه بده ترابی پنالتی را بزند؛ حتی به کالدرون هم گفتم پنالتی را به بازیکن دیگری بدهد.

بیرانوند افزود: علی دوست دارد آقای گل شود. فشار زیادی هم روی او وجود دارد. از هواداران می‌خواهم علی را حمایت کنند. از پیروانی شنیدم می‌خواهند مهاجم بیاورند که این صحبت‌های خوبی نیست. 6 بازی تا نیم‌فصل داریم و نباید روحیه علیپور را خراب کنیم. وقتی روحیه‌اش خراب شود، دیگر نمی‌تواند گل بزند، از هواداران هم خواهش می‌کنم او را حمایت کنند.

وی درباره شعار "حیا کن رها کن علیه علیپور" گفت: بازی‌های زیادی را برای پرسپولیس انجام داده و بهترین گلزن تیم در تاریخ لیگ برتر است. این اتفاق برای هر بازیکنی می‌افتد. زمانی مهدی طارمی در حالی که دو فصل آقای گل لیگ برتر شده بود، با شعار هواداران مواجه شد که گریه کرد. این اتفاق برای هر بازیکنی ممکن است رخ دهد؛ به خصوص بازیکنان استقلال و پرسپولیس.

دروازه‌بان تیم فوتبال پرسپولیس درباره دریافت جایزه نقره AFC و اینکه گفته می‌شود اگر او برای دریافت جایزه به مالزی می‌رفت حتماً جایزه طلایی به او اهدا می‌شد، عنوان کرد: اگر می‌رفتم صد درصد این اتفاق می‌افتاد اما این جایزه برای مردم ایران است چون من تنها نماینده آنها بودم و تنها کمک‌های آنها را به مناطق سیل‌زده رساندم. گران‌بهاترین جایزه‌ای بود که در زندگی‌ام گرفته‌ام اما به خاطر این بازی نتوانستم بروم و ترجیح دادم اینجا بمانم و به پرسپولیس کمک کنم. 

بیرانوند در خصوص اینکه آیا زمان درستی برای اهدای جایزه سوپرجام به پرسپولیس انتخاب شده بود، گفت: تصمیم درستی نبود. قبل از بازی هم با بچه‌ها صحبت کردیم چون اگر می‌باختیم هیچ کس برای جشن بالا نمی‌آمد. جشن خوبی هم برگزار نشد چون همه ناراحت بودیم. وقتی پیروزی را از دست دادیم همه ناراحت شدند و تعداد زیادی از تماشاگران هم رفتند و برای جشن قهرمانی نماندند.