"من به یاد دارم زمانیکه او به جنبش مقاومت پیوست، هنوز گروه های مقاومت فلسطینی علیه اسرائیل مبارزه میکردند. آن زمان ایشان جوانی حدود 15 یا 16 ساله بودند با این وجود همگان در مقاومت از ایشان حرف شنوی داشتند و همین امور موجب میشد تا علاقه من به ایشان بیشتر شود.
وی در ادامه میافزاید شهید سید عباس، بیشتر وقت آزاد خود را با خانواده میگذراند و راهنمای ما بود بدون انکه بخواهد برایمان سخنرانی کند و با اعمال و کردار خود معنای واقعی و درست زندگی را به من نشان میداد.پس از ازدواج ایشان با دختر عمویمان،ام یاسر، و سکونت ایشان در منزل پدری رابطه من با ایشان بیش از پیش شد.
او بسیار مهربان بود و به فقرا و ایتام نظر ویژه داشت و به امور آنها رسیدگی میکرد و در زندگی شخصی بسیار متواضع بود و درجات معنوی بالایی داشت و در عین حال در مواجهه با دشمن بسیار شدیدالعمل و استوار بود.
منیره سادات موسوی در ادامه میگوید سید عباس در سال 1991 دبیرکل حزب الله لبنان شد و پس از آن او به بیروت رفت و ما در بعلبک اقامت داشتیم، اما با این حال رابطه و علاقه ما با ایشان از هم گسسته نشد و همیشه تا قبل از شهادتشان هرگاه به بیروت میرفتم منزل سید عباس تنها منزلگاه من بود.
وی تصریح میکند که زمان برای سید عباس موسوی متبلور شده بود و خانواده او نیز به نقش الهام بخش و تعیین کننده و حساس ایشان در مقاومت اسلامی پی برده بودند. شهید سید عباس به مثابه یک نقش در جامعه بود که به دفاع از حقوق و آزادی است و در تفکر شهید عباس، این دفاع از ارزش های اسلامی است که سعادت و آرامش را برای بشریت به ارمغان میاورد.
خواهر شهید سید عباس موسوی در پایان تصریح میکند که برادر شهیدش 20 روز قبل از شهادتش را در خانه خود به سر برده بود و تنها یک شب خانه را (برای شرکت در مراسم سالگرد شهید شیخ راغب حرب) ترک کرد تا به شهادت برسد و به آسمانها صعود کند."
آری، صدای عباس صدای بی صدایان بود و همسر و خواهرانش، زینب وار به صدای او مبدل گشتند. او حامی کسانی بود که هیچ حامی نداشتند. وی حامل تعالیم اسلامی و انسانیت بود و برای همرزمانش در مقاومت مانند چراغ راهی بود که مسیر مبارزه را برای مقاومین روشن میکند.