به گزارش مشرق، پیروزی دیروز مقابل صنعت نفت یعنی ادامه یک مسیر و رسیدن به جام حذفی. لیگ هم هنوز برای پرسپولیس می‌تواند هزار و یک پیچ و خم و هزار و یک راه برای بازگشت به صدر داشته باشد. استقلالی که این‌روزها تحسین‌اش می‌کنیم بعد از هزار و اندی روز از پرسپولیس سبقت گرفته و خود را به کورس قهرمانی رسانده است اما پرسپولیس انگار تلاش می‌کند موقعیت خود را فراموش کند و همه چیز را از نو بسازد.

این نکته را از حرف‌های گابریل کالدرون می‌توان فهمید که اصرار دارد بگوید همه چیز را باید از نو ساخت. او علی علیپور، مهاجم گلزن و فوق‌العاده قرمزها را بی‌روحیه و گرفتار جلوه می‌دهد و به امید خریدهای تازه نشسته است، در حالی‌که خودش جونیور را خرید و حالا پرونده او را بسته و کنار گذاشته است.

پرسپولیس دیروز از نفت آبادان گذشت تا جام حذفی را برای خود زنده نگه دارد. در لیگ برتر نیز هنوز چیزی از دست نرفته اما کالدرون تمجید از تیم‌های دیگر و بحرانی بودن وضعیت نیروی انسانی در پرسپولیس را هشدار می‌دهد. این روش خوبی برای بازسازی یک تیم نیست. کالدرون بعد از پیروزی مقابل نفت آبادان گفته: «فعلاً شرایط تا دسامبر به همین شکل است. من به تمام تیم‌های دیگر تبریک می‌گویم چون واقعاً خوب بازی می‌کنند اما یک تیم بزرگ همیشه یک مهاجم سطح بالا نیاز دارد. علیپور الان مهاجم ماست اما از لحاظ روحی در شرایط خوبی نیست.» این عبارت‌ها در تضاد با کاری هستند که یک مربی باید انجام دهد. او درباره جونیور هم چنین کرد تا برای مهاجمش هیچ روزنه‌ بازگشتی باقی نگذارد. جونیور هر چقدر که ناکارآمد بود اما امیدش در تمرین می‌توانست هنوز زنده بماند و به تیم تا پیش از فسخ قرارداد کمک کند اما کالدرون می‌خواست دست خالی خود را نشان دهد و با او زودتر از موعد خداحافظی کند.

بیشتر بخوانید:

دوست دارم پرسپولیس به استقلال بخورد

کالدرون حمله به بازیکنانش را با عبارت‌های اینچنینی در کنفرانس دیروز هم ادامه داد: «در یک تیم بزرگ آمار نشان می‌دهد که مهاجم چه می‌کند. وقتی آمار خوب نیست و وقتی مربی می‌گوید این آمار خوب نیست و وقتی این فشار را نمی‌توانند تحمل کنند، نمی‌توانند در تیم‌های بزرگ باشند. این فوتبال حرفه‌ای است.» در فوتبال حرفه‌ای اما بازیکنان را دور نمی‌ریزند، بلکه آنها را تغییر می‌دهند، می‌سازند و برمی‌گردانند. انتخاب مسیر کالدرون در برخورد با بازیکنان عجیب است. این رفتارها شامل سختگیری به سبک مربیان نیست بلکه بیشتر به فرار از واقعیت شباهت دارد.

همیشه سخت است که برای پرسپولیس و استقلال از هم مثال بیاوریم. همیشه سوءتفاهم می‌سازد و نگاه را هوادارانه جلوه می‌دهد اما ما درباره فوتبال حرف می‌زنیم و در فوتبال تجربه‌های نزدیک به ما همیشه پر از نکته‌های به درد خور هستند. استقلال در همین فصل از بدترین روزها به این روزهای خوش رسیده. پرسپولیس اما با کالدرون انگار تلاش می‌کند تمام توجیه‌ها و استدلال‌ها را برای اینکه بگوید نمی‌تواند موفق شود، پیدا کند. کالدرون دراین‌باره از هر باشگاه حرفه‌ای تذکر جدی دریافت می‌کند که چرا چنین مسیری را برای گفت و گو با رسانه‌ها انتخاب کرده است.

کالدرون باید بتواند با ساختن فضایی مثبت درباره بازیکنانش و بازگرداندن امید موفقیت در تیمش، هواداران را نیز به ورزشگاه فرابخواند. همین دیروز بعد از بازی با نفت آبادان، علیرضا بیرانوند که دوران موفقیت را در پرسپولیس تجربه کرده و اهمیت هواداران را در موفقیت‌های بزرگ سال‌های اخیر می‌داند، چنین گفته: «نیامدن هواداران پرسپولیس ناراحتم کرده است. برای گرم کردن که آمدیم، از آقای پیروانی پرسیدم مگر بازی بدون هوادار است. ما در سه سال هفت قهرمانی داشتیم. البته هوا هم سرد است. من امروز برای آینده پرسپولیس نگران شدم.» حرف‌های بیرانوند که تجربه روزهای خوب و موفق را با پرسپولیس دارد، عاقلانه‌تر و هوشمندانه‌تر است. در خود دعوت و امید دارد. در حرف‌های کالدرون اما چنین خبری نیست. او وقتی تیمش را ملامت می‌کند و این ملامت از حد هشدار به سیاق و عرف مربیان می‌گذرد، امیدی باقی نمی‌گذارد. این برای پرسپولیس اتفاق خوشایندی نیست.