به گزارش مشرق، این مطلب به برخی از عجیب‌ترین نکته‌ها در رابطه با چگونگی انتخاب نخست‌وزیر بریتانیا می‌پردازد.
برای رای دادن لازم نیست هویت‌تان را اثبات کنید
در بریتانیا رای دادن در روز انتخابات کار بسیار ساده‌ایست. کافی است به مرکز رای‌گیری که معمولا با خانه‌تان فاصله زیادی ندارد، بروید، اسم و آدرس‌تان را به یکی از ماموران بدهید و برگه رای بگیرید.
با زدن علامت ضربدر در خانه کنار اسم نامزد مورد نظرتان، کار رای دادن شما تمام شده است.
اما نکته‌ای که ممکن است باعث تعجب شمار زیادی در سراسر دنیا شود، این است که برای رای دادن نیازی به ارائه مدرک شناسایی نیست و انگشت‌تان هم به هیچ نوع جوهر پاک‌نشدنی آغشته نخواهد شد.
دلیل اصلی این موضوع این است که در بریتانیا سیستم کارت شناسایی ملی وجود ندارد و حدود سه و نیم میلیون نفر حتی مدارک جایگزین مثل گواهینامه رانندگی یا گذرنامه هم ندارند.
ممکن است مرده‌ها تکلیف برنده را روشن کنند
در بریتانیا لازم نیست شخصا در انتخابات شرکت کنید؛ می‌توانید برای رای‌دادن از طریق پست درخواست بدهید تا برگه رای به آدرس‌تان فرستاده شود و آن را پر کنید و با پست برگردانید.
این کار را می‌توانید هفته‌ها پیش از روز انتخابات انجام دهید و با استناد به این واقعیت که بسیاری با این روش رای می‌دهند و در میان‌شان افراد سالمند هم وجود دارد، عده‌ای از رای دهندگان ممکن است موقع شمرده شدن رای‌شان دیگر در قید حیات نباشند.
در بریتانیا گاهی اوقات رقابت بین نامزدها بسیار تنگانگ می‌شود. در انتخابات گذشته یکی از نمایندگان پارلمان تنها با اختلاف دو رای برنده شد و به این ترتیب احتمال بالایی وجود دارد رای افرادی که از دنیا رفته‌اند، در تعیین نتیجه موثر باشد.
و در انتخابات سراسری پیش رو، آرای مردگان می‌تواند تکلیف نخست وزیر آینده کشور را هم مشخص کند.
بیشتر اعضای پارلمان انگلیس با رای‌گیری انتخاب نشده‌اند
پارلمان بریتانیا هم مثل بسیاری کشورهای دیگر از دو مجلس تشکیل شده: مجلس عوام با ۶۰۰ نماینده و مجلس اعیان که ۸۰۰ عضو دارد.
نمایندگان مجلس عوام همگی در انتخابات سراسری برگزیده می‌شوند اما اعضای مجلس اعیان را مردم عادی انتخاب نمی‌کنند.
تقریبا در بیشتر موارد، عضویت در مجلس اعیان بریتانیا مادام‌العمر است و افراد یا به دلیل اصل و نسب خانوادگی به آن راه می‌یابند یا به این سمت منصوب می‌شوند.
به نوشته بی بی سی، نزدیک به ۱۰ درصد اعضای مجلس اعیان بریتانیا به شکل موروثی به آن راه یافته‌اند. یکی از آنها بیستمین ارل کیث‌نس (منطقه‌ای در اسکاتلند) است که خانواده‌اش بیش از ۵۰۰ سال قبل در سال ۱۴۵۵ این عنوان را بدست آوردند و او به همین دلیل واجد شرایط حضور در مجلس اعیان بریتانیا شده است.
دلیل عضویت مادام‌العمر سایر اعضای مجلس اعیان هم این بود که یا در کار خود (در حوزه خدمات شهری، ارتش یا در مشاغل مربوط به هنر و علم) موفق بوده‌اند یا از سوی یک حزب سیاسی برای همکاری برگزیده شده‌اند.
هیچ قانون قطعی و ثابتی در این رابطه وجود ندارد اما معمولا حزب حاکم بیشتر اعضای مادام‌العمر مجلس اعیان را انتخاب می‌کند و به احزاب مخالف اجازه انتخاب تعداد کمتری را می‌دهد.
علاوه بر این ۲۶ اسقف عالی‌رتبه از کلیسای انگلستان هم تا زمان بازنشستگی خود از کلیسا در مجلس اعیان کرسی خواهند داشت. نمایندگان هیچ مذهب دیگری به طور خودکار به مجلس اعیان راه پیدا نمی‌کند.
برای نخست‌وزیر شدن در بریتانیا قانونی وجود ندارد
اگر می‌خواهید رییس جمهور آمریکا شوید، بنابر قانون اساسی باید زاده این کشور و تبعه آن باشید، دست‌کم ۳۵ سالتان باشد و حداقل ۱۴ سال در آنجا زندگی کرده باشید. برای این که نخست‌وزیر بریتانیا شوید اما هیچ قید و شرطی وجود ندارد.
تنها راهنمایی نوشتاری در این باره در دفترچه راهنمای کابینه بریتانیا آمده که می‌گوید: "نخست‌وزیر معمولا باید رهبر مورد قبول یک حزب سیاسی باشد که بر اکثریت مجلس عوام تسلط دارد."
با این حال در سال ۱۹۶۳، سر الک داگلاس-هوم در حالی نخست وزیر بریتانیا شد که عضو مجلس اعیان این کشور بود. او از لرد بودن انصراف داد و دو هفته شهروند عادی بریتانیا شد تا در انتخابات میان‌دوره‌ای به پیروزی رسید و به عضویت مجلس عوام در آمد.
البته این را هم در نظر بگیرید که دفترچه راهنمای کابینه یک سند رسمی نیست و فقط مجموعه‌ای از دستورالعمل‌هاست که کارمندان عالی‌رتبه آنها را نوشته‌اند.
این دفترچه همچنین مشخص می‌کند در صورتی که پس از انتخابات یک حزب اکثریت مجلس عوام را تصاحب نکرده باشد، مذاکرات برای ائتلاف چطور باید صورت بگیرد.
اما هیچ‌یک از دستورالعمل‌های این دفترچه از نظر قانونی لازم‌الاجرا نیستند و در صورتی که به دنبال یک انتخابات سراسری بدون نتیجه قطعی بین احزاب جدال تلخ و شدیدی شکل بگیرد (همانطور که بعد از برگزیت سیاست بریتانیا بسیار تلخ شده است) ممکن است کار به هرج و مرج کشیده شود.