به گزارش مشرق، پس از مصدومیت تکراری کمال کامیابی‌نیا، پرسپولیس به ۲-۴-۴ با دو هافبک مرکزی متمایل شد. در واقع احمد نوراللهی یک ایستگاه عقب‌تر آمده و به عنوان هافبک دفاعی‌تر ایفای نقش می‌کند. این مسئله باعث کاهش شعاع حرکتی او برای بازی در زمین حریف شد و خب وقتی بیشتر در زمین خودی باشی طبیعتاً آمار‌های زمین خودی‌ات هم بیشتر می‌شود. فارغ از این تغییر پست، ویژگی حرکتی این دو بازیکن نیز در آمار ثبت شده تأثیرگذار بود. نوراللهی عموماً یک بازیکن استاتیک بوده که تمایل فراوانی به بازی در عرض زمین دارد.
نوراللهی با آرامش توپ را در مرکز زمین کنترل می‌کند و مهمترین فاکتور او شوتزنی و زدن گل‌های حساس و کلیدی است. همچنین نوراللهی هافبکی بازیساز است. فرم ارسال‌های او به گونه‌ای است که توپ به آرامی در هوا می‌چرخد و با شدت کم به بازیکن مورد نظر می‌رسد که باعث می‌شود بازیکنی که توپ به او می‌رسد برای کنترل به دردسر نیفتد.
بیشتر بخوانید:
نقش تصمیمات منطقی کالدرون در مهمترین برد پرسپولیس
شاید خیلی پاس گل ندهد، اما هافبک مطمئنی است که کمتر پاس اشتباه می‌دهد. شماره ۸ این روزها فرمانده میانه میدان پرسپولیس محسوب می‌شود. این بازیکن در فاز دفاعی همیشه سعی می‌کند بازیکن حریف حرکتِ اول را انجام دهد و کمتر در حرکات او دیده‌ایم که ریسک بالایی را بپذیرد. قدرت بازیخوانی نوراللهی در کار‌های تدافعی بالاست و این خصوصیت موجب می‌شود تا او جایگیری مناسبی داشته باشد. از طرف دیگر کمال کامیابی‌نیا خصوصیت درگیرشوندگی دارد و این زوج‌سازی همپوشانی نسبتاً قابل قبولی در این امر دارد. در فاز تهاجمی نوراللهی قابلیت انتقال سریع از دفاع به حمله را دارد و اکثراً به عنوان یک واصل مناسب بین خط دفاع و هافبک ایفای نقش می‌کند.
اگر احمد بتواند روند رو به رشد خود را حفظ کند در آینده‌ای نزدیک بهترین هافبک دفاعی روز‌های آینده تیم ملی فوتبال ایران خواهد بود.