به گزارش مشرق، پوپولیسم یا عوام‌گرایی؛ این کلیدواژه رسانه‌های لیبرالیِ حامیِ حسن روحانی برای کوبیدن منتقدان دولت تدبیر، طی سال‌های گذشته بوده است. حال یکی از همین رسانه‌های وابسته به دولت، در گزارشی جالب، حسن روحانیِ محافظه‌کار را شخصی «مردم‌گرا» تصویر کرده است. رییس‌جمهوری که به زعم خودش حال خوب مردم را از پشت شیشه دودی ارزیابی می‌کند.
بیشتر بخوانید:
عوام‌گرایی یا پوپولیسم لفظ مورد علاقه لیبرال‌ها برای تخریب وجهه رقیبان خود است. عمدتاً آن‌ها از دولت محمود احمدی‌نژاد با این نام یاد می‌کنند. اصلاحاتی‌ها اساساً هر نیروی سیاسیِ واجدِ پایگاه اجتماعی وسیع که سیاست‌هایش، باب طبع مردم باشد را با مُهر عوام‌گرایی، از دور خارج می‌کنند. رسانه‌های تجدیدنظرطلب برای زدن متحدان وفادار جمهوری اسلامی ایران نیز از این مستمسک بهره می‌برند. یک روز بعد از کودتای نظامیان بولیویایی علیه مورالس، رییس‌جمهوری این کشور، روزنامه «سازندگی» ارگان تبلیغاتی حزب کارگزاران سازندگی از مهم‌ترین و محوری‌ترین حامیان دولت حسن روحانی، تیتر «عاقبت پوپولیست» را برای سرنوشت متحد استراتژیک ایران در منطقه آمریکای جنوبی انتخاب کرد؛ این درحالی است که مورالس در سخت‌ترین شرایط تحریمی علیه جمهوری اسلامی، همواره از سیاست‌های کشورمان در مجامع جهانی، دفاع جانانه‌ای به عمل می‌آورد.
همانطور که ابراز داشته شد، عوام‌گرایی کلیدواژه همیشگی اصلاح‌طلبان و اصحاب پاستور، برای زدن رقبای سیاسی خود بوده است. آن‌ها حتی طرح‌های مفیدی مانند «مسکن مهر» که با وجود همه مشکلات، کمک شایانی به اقشار ضعیف برای خانه‌دارشدن کرد را به بهانه پوپولیستی بودن، مردود شمردند؛ هرچند خودشان در قالب طرح‌های مشابه دیگری با نام «مسکن اجتماعی» راه اسلاف‌شان را در پیش گرفتند. بی‌شک الفاظ اینچنینی بیش از آنکه معطوف به منافع کلان ملی باشد، صرفاً وسیله‌ای خوش و خط خال برای از میدان به در کردن رقباست. حال در این میان، برخی رسانه‌های وابسته به دولت، تلاش کرده‌اند تا با واژه تراشی‌هایی مانند «عوام‌گرایی» و «مردم‌گرایی» لاقل به زبان هم که شده، ساکنان فعلی پاستور را هم‌سیاقِ مستاجران پیشین تصویر کنند.
گره زدن بی‌اعتمادی مردم به بنزین
روز گذشته خبرگزاری جمهوری اسلامی(ایرنا) رسانه تبلیغاتی دولت، در نوشته‌ای ضمن تمیز میان دو لفظ «عوام‌گرا» و «مردم‌گرا»، حسن روحانی و دولتش را جلوه‌ای از مردم‌گرایی برشمرد. این گزارش که روز گذشته یکشنبه با عنوان «دولت روحانی؛ غلبه مردم‌گرایی بر عوام‌گرایی» منتشر شد، تصریح داشت: «روی کار آمدن دولت روحانی در سال۹۲، برآیند مطالبات گسترده جامعه به‌ویژه در حوزه اقتصادی و سیاست خارجی بود. پاسخ به این مطالبات و اهمیت تأمین نظر مردم باعث نشد دولت به سمت رویکردهای پوپولیستی گرایش یابد». این رسانه وابسته در ادامه گزارش خود، اجرایی شدن طرح افزایش قیمت بنزین و هزینه‌های سیاسی و اجتماعی و اقتصادی حاصل از آن، پیش از انتخابات مجلس یازدهم را یکی از جلوه‌های عوام‌گرانبودن دولت روحانی قلمداد و تصریح کرد: «بسیاری می‌گویند دولت می‌توانست سهمیه‌بندی سوخت و افزایش نرخ بنزین را دست‌کم تا بعد از برگزاری یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی در اسفند98 به تأخیر اندازد. در این شرایط، امکان راه‌یابی نمایندگان طرفدار مشی اعتدالی به مجلس بیشتر می‌شد و به این ترتیب گروه‌های رقیب هم به بهانه و خوراک کمتری برای سوار شدن بر موج نارضایتی‌ها و هجمه به دولت دست می‌یافتند». به نظر می‌رسد توجیه ایرنا در این‌باره، انطباق چندانی با واقعیت نداشته باشد چون رویگردانی بی‌سابقه مردم از شبه گفتمان اعتدال، دولت روحانی و حامیان اصلاح‌طلبش، ارتباط عِلی محکمی با صرف اجرای طرح اصلاحات اخیر سوختی ندارد بلکه روند بی‌اعتمادی مردم از مدت‌ها پیش از این آغاز شده است.
دور از هیاهو؟
خبرگزاری جمهوری اسلامی در بخش دیگری از نوشته خود، در ادعایی جالب تصریح کرد: «دولت روحانی اما از سیاست‌های عوام‌فریبانه پرهیز می‌کند. این دولت تلاش کرده در سال‌های اخیر برنامه و سیاست‌های خود را به دور از هیاهو و برنامه‌های تبلیغاتی و به راه انداختن جاروجنجال رسانه‌ای پیش ببرد». ایرنا در شرایطی دولت را از غوغاسالاری و هیاهو برای اجرای سیاست‌های خود مبرا می‌داند که مشاهده اقدامات دولت در پیشبرد طرح‌هایش، چیزی جز هیاهو را به رخ مخاطب نمی‌کشاند. تبلیغات گسترده برای طرح تحول نظام سلامت و پروپاگاندای حقوق شهروندی در آستانه انتخابات ریاست جمهوری96 و از همه عیان‌تر، امضای طرح توافق برجام، سه نمونه مشخص از ده‌ها نمونه بساط هیاهوسالاری دولت و حامیانش بوده است.
گذشته از این‌ها، هر نیروی سیاسی می‌تواند داعیه‌دار مردم‌گرایی باشد لیکن نگاه به پیشینه سیاسی رییس‌جمهوری، مانع بهره‌برداری هواداران او از این لفظ پر طمطراق می‌شود. تبارشناسی سیاسی حسن روحانی، نشانگر عضویت او در جناح محافظه‌کاران ایران است و حمایت اصلاح‌طلبان در سال‌های92 و 96 از او، در واقع حمایت لیبرالیسم از محافظه‌کاری بود. اصول اندیشه سیاسی، نخبه‌گرایی و ذاتی دانستن نابرابری‌های اجتماعی و اقتدارگرایی را سه مؤلفه اساسی محافظه‌کاری می‌داند. سه مؤلفه‌ای که از قضا در دولت اعتدالی به وفور یافت می‌شود. یکی از نشانه‌های نخبه‌گرایی دولت حسن روحانی، به ماجرای نحوه اجرای افزایش بهای بنزین باز می‌گردد. بسیاری از کارشناس و اهالی فن باور دارند که طرح اصلاحات سوختی دولت، هر چند به لحاظ درون‌مایه، برکاتی را برای کشور به همراه خواهد داشت، اما نحوه اجرای یکباره آن بدون آماده‌سازی فضای ذهنی مردم، بدون تردید از نقصان‌های این طرح بوده است.
منبع:صبح نو