به گزارش مشرق، در بهمن ماه سال 1357 زمانی که انقلاب اسلامی‌ایران به پیروزی رسید، تنها یک ساختمان به اصطلاح دیپلماتیک هدف خشم انقلابیون قرار گرفت؛ پایگاه دیپلماتیک رژیم صهیونیستی در خیابان کاخ تهران که البته در آن زمان تخلیه شده بود. این خیابان بعدها فلسطین نام گرفت و ساختمان هم در اختیار سازمان آزادیبخش فلسطین قرار گرفت. این واقعه و صد البته جهت‌گیری کلی رهبران نظام جمهوری اسلامی‌پیش و قبل از انقلاب به خوبی نشان می‌دهد حمایت از آرمان فلسطین و مقابله با رژیم اشغالگر قدس تا چه اندازه با ماهیت انقلاب اسلامی‌گره خورده است.
جالب اینجاست که پیش از انقلاب اسلامی‌هم تمام مبارزان انقلابی که داعیه سرنگونی نظام شاهنشاهی را داشتند، اعم از گروه‌های اسلامی‌و گروه‌های چپ‌گرا با گروه‌های نظامی‌فسلطینی رابطه نزدیکی داشتند. طی 40 سال گذشته و از زمان پیروزی انقلاب اسلامی‌ایران سرسخت‌ترین دشمن رژیم صهیونیستی در دنیا بوده است. این امر هزینه‌های فراوانی را بر این رژیم تحمیل کرده و با قاطعیت می‌توان گفت تل‌آویو علی‌رغم پشتیبانی تمام‌عیار آمریکا و سایر کشورهای غربی در متزلزل‌ترین وضعیت راهبردی خود از زمان تشکیل در سال 1948 روبرو است.
ایران توانسته به مدد نفرت فزاینده مردم منطقه از رژیم صهیونیستی و کمک به تشکیل گروه‌های مستقل مقاومت در منطقه کمربند محاصره رژیم صهیونیستی را محکم کند. وضعیت به گونه‌ای است که رژیم صهیونیستی حتی بیم حمله موشکی از سوی گروه‌های مقاومت از یمن را هم دارد. از سوی دیگر موفقیت محور مقاومت در شکست دادن تروریست‌های تکفیری در سوریه نیز توانسته است نقاط نفوذ این کمربند را محکم‌تر کند و حملات مداوم هوایی نیز نتوانسته ایران و متحدینش را از جولان و استان قنیطره سوریه براند. سازمان اطلاعات نظامی‌رژیم صهیونیستی به عنوان اصلی‌ترین رکن مقابله کننده با تهدیدات فرامرزی نظامی‌از سال 2015 به این سو به صراحت از ضرورت آماده‌سازی نیروهای نظامی‌این رژیم برای نبرد در چند جبهه خبر داده است.
در چنین شرایطی است که ناگهان طرح جدیدی برای برقراری صلح در منطقه به نام «معامله قرن» مطرح می‌شود. طرحی که زاییده سه یهودی ارتدوکس‌ــ جرد کوشنر، جیسون گرینبلات و دیوید فریدمن‌ــ بوده و ترامپ با تایید آن به دنبال اجرایی کردن آن است.
سئوال اینجاست که معامله قرن قرار است چه تغییری در وضعیت ناپایدار کنونی رژیم صهیونیستی ایجاد کند؟
*سرکوب فلسطینی‌ها برای مقابله با محاصره همه‌جانبه
«دیوید بن‌گوریون»، اولین نخست وزیر رژیم صهیونیستی زمانی یکی از اشتباهات خود را عدم اخراج تمام فلسطینی‌ها از مرزهای ادعایی این رژیم عنوان کرده بود. واقعیت این است که هم اکنون مناطق فلسطینی‌نشین از جمله نوار غزه و کرانه باختری تبدیل به یک چالش بزرگ برای ارتش رژیم صهیونیستی شده است. گروه‌های مقاومت در غزه امروز با جسارت بیشتری عمق خاک مناطق اشغالی را هدف قرار می‌دهند و رژیم صهونیستی نیز حتی توان متوقف کردن این موشک‌ها را با استفاده از حملات هوایی ندارد.
در کرانه باختری نیز علی‌رغم استقرار تشکیلات خودگردان فلسطین که همچنان به توافقنامه قبلی پایبند است، وضعیت در حال میل به انفجار و آغاز یک انتفاضه دیگر است. به این ترتیب علاوه بر فشار از بیرون، رژیم صهیونیستی با نوعی فروپاشی امنیتی از داخل نیز روبرو است. نکته مهم اینجاست که علی‌رغم این که تل‌آویو می‌تواند به حمایت برخی مجامع جهانی در خصوص مقابله با رشد توانایی‌های ایران در منطقه امیدوار باشد اما دعاوی ارضی فلسطینی‌ها از پشتیبانی جدی قطعنامه شورای امنیت و مجمع عمومی سازمان ملل متحد برخوردار است. به این ترتیب برای مقابله با تهدیدات بیرونی حل مشکل فلسطین در داخل مرزهای رژیم صهیونیستی یک امر ضروری است.
در طول 70 سال گذشته همواره راه حل دو دولتی مهم‌ترین راهکار روی میز برای مذاکره بین فلسطین و رژیم صهونیستی بوده است. صرفنظر از این که این راه حل هیچگاه با رویکرد رژیم صهیونیستی قابل مذاکره نبود اما نوعی دلخوشی برای تشکیلات خودگران فلسطین محسوب می‌شود. حالا ترامپ تمام این قواعد را به سطل زباله ریخته است.
طرح معامله قرن توانسته است، رژیم صهیونیستی را از هر زمان دیگر به چشم‌انداز رویایی خود نزدیک کند. چشم‌اندازی که بر روی پرچم این رژیم نیز نقش بسته است. نگاهی به مطبوعات رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد که احساسی همانند پیروزی در جنگ 1967 در ساکنان این رژیم جریان دارد.
در مقابل فلسطینی‌ها نیز هیچ انتخاب دیگری ندارند. اساسا این طرح بدون مشارکت آنان طراحی شده و بدون مشارکت آنان نیز مطرح شده است. این طرح سرزمین‌های فلسطینی را به 8 کلونی جداگانه تقسیم می‌کند که نه ارتش و نه سیاست مستقل خارجی نخواهد داشت. نوار غزه و این مناطق نیز از طریق گذرگاه‌ها و تونل‌هایی به هم ارتباط پیدا می‌کنند که تحت کنترل اسراییلی‌ها خواهند بود. برای حل مشکل عدم وجود فضای زیستی کافی در نوار غزه نیز بخش کوچکی از بیابان خشک و لم‌یزرع نقب به این منطقه الحاق خواهد شد. فلسطینی‌ها علاوه بر حاکمیت بر قدس شرقی تسلط بر مناطق زرخیر رود اردن را از دست خواهند داد و تمام شهرک‌های اسراییلی نیز حفظ خواهند شد. این قسمت حتی صدای بخشی از دموکرات‌های آمریکا را نیز در آورده است.
در مقابل چنین طرحی به احتمال زیاد پاسخ فلسطینی‌ها نه خواهد بود و جالب اینجاست که رژیم صهیونیستی از این پاسخ به شدت استقبال خواهد کرد.
در حقیقت از هم اکنون تل‌آویو برای الحاق سرزمین‌های باقی مانده در کرانه باختری به خود خیز برداشته است. نتانیاهو به دنبال آن بود که بخش‌های مهمی از کرانه باختری را به مناطق تخت اشغال الحاق کند که بنا به برخی ملاحظات آن را به تعویق انداخته است. «بنی گانتز» رقیب نتانیاهو نیز موضع یکسانی در مقابل این طرح دارد و از آن حمایت می‌کند.
*الحاق نژادپرستانه
برای این که بتوانید مفهوم الحاق را به خوبی درک کنید، می‌توانید نگاهی به نحوه تصویب آن در سال 1980 به عنوان بخشی از قوانین پایه رژیم صهیونیستی بیاندازید. این قانون عملا تمام مناطق الحاق اعم از سنگ و چوب را زیر حاکمیت رژیم صهونیستی در می‌آورد اما انسان‌ها را به طور کامل کنار می‌گذارد.
به عنوان مثال فلسطینی‌ها از چهل سال پیش عملا در بخش اشغال شده شهر بیت المقدس زندگی می‌کنند و امروز چهل درصد جمعیت این شهر را تشکیل می‌دهند و با این که از نظر قضائی زیر سطله رژیم صهونیستی زندگی می‌کنند و از قانون اسرائیلی تبعیت کرده به آن مالیات می‌پردازند، هرگز اجازه رای دادن در انتخابات این رژیم به آنان داده نشده است.
این درست همان مفهومی‌است که دولت آپارتاید در آفریقای جنوبی اجرا می‌کرد. یک نظام نژادپرستانه کامل که یک سیستم جدید از تبعیض را به نمایش می‌گذارد.
*وقتی ترور سردار سلیمانی در خدمت معامله قرن قرار می‌گیرد
در این میان اگرچه ایران به صورت رسمی در این بازی بزرگ حضور ندارد، اما در همه جا حضور دارد. مکالمه چندی پیش محمود عباس با محمد جواد ظریف به خوبی نشان می‌دهد که تشکیلات خودگردان فلسطین به اهمیت این معامله کاملا واقف است.
ایران تنها کشوری است که هنوز کمک‌های گسترده نظامی در اختیار گروه‌های مبارز فلسطینی قرار می‌دهد و سبب ترس و وحشت صهیونیست‌ها از تبعات اقدامات تهاجمی خودشان می‌شود. جالب اینجاست که دونالد ترامپ در مراسم رونمایی از معامله قرن به ترور سردار سلیمانی نیز اشاره می‌کند و وی را از موانع برقراری صلح در منطقه خاورمیانه معرفی می‌کند.
*ترامپ بزرگترین امید تل‌آویو
رژیم صهیونیستی برای تضعیف ایران در مقابل معامله قرن به تقابل دولت ترامپ با تهران امید بسته است. در طول 3 سال گذشته ترامپ تلاش کرده تا با گسترش فشارها علیه ایران و سفت‌تر کردن حلقه تحریم‌ها تهران را از مواضع خود عقب براند. این فشارها تاکنون نه تنها موفق نبوده بلکه موجب شده ایران تلاش‌های خود را برای تاثیرگذاری در معادلات منطقه‌ای دوچندان کند.
مهم ترین ابزار تاثیرگذاری ایران گروه‌های مقاومت فلسطینی و غیر فلسطینی در منطقه است. حزب‌الله لبنان به عنوان مهم‌ترین تشکل غیردولتی مقاومت در منطقه هم‌اکنون توانمندی در سطح یک ارتش نظامی در منطقه دارد. حماس و جهاد اسلامی نیز در نوار غره روابط حسنه‌ای با ایران دارند.
در سوریه نیز ایران و روسیه نیز در تلاش برای آزادسازی ادلب و اتمام کار تروریست‌ها در سوریه هستند.
*حامیان بالقوه ایران در مقابل معامله قرن کجا هستند؟
در شرایط فعلی به نظر می‌رسد با توجه به حمایت برخی کشورهای عربی از این طرح تلاش صهیونیست‌ها برای پیشروی ادامه خواهد داشت.
با این حال ایران در مخالفت با این طرح تنها نیست. ترکیه به عنوان کشوری که قصد ایستادگی در مقابل مثلث مصر، امارات و عربستان را دارد از هم اکنون علم مخالفت با این طرح را برداشته است. اشتراک نظر ایران و ترکیه در این باره می‌تواند برای رژیم صهیونیستی خطرناک باشد. از سوی دیگر اردن به عنوان کشوری با اقلیت 40 درصدی از فلسطینیان به شدت از اجرایی شدن این طرح احساس خطر می‌کند.
به این ترتیب تهران با هوشمندی می‌تواند هر قدم پیشروی رژیم صهیونیستی را به سمت اهداف خود را با هزینه سنگین روبرو کند. در طرف مقابل تل‌آویو تلاش خواهد کرد تا از طریق آمریکا فشار بر ایران را سنگین کند، منتها تهران می‌داند که اگر اجازه اجرایی شدن این اهداف را به رژیم صهیونیستی بدهد باید در عمق راهبردی خود در منطقه درگیر شود.
*طرحی برای آغاز بزرگترین نبرد قرن
معامله قرن را می‌توان طرحی برای آغاز یک نبرد جدید عنوان کرد و به طور حتم تهران در قلب جبهه معارض با رژیم صهونیستی قرار خواهد.
معامله قرن به معنای پایان دادن به آرمان فلسطین و به فراموشی سپردن آن است، امری که قطعا ایران در برابر آن خواهد ایستاد.
بدون شک یکی از اهداف فشارهایی که واشنگتن از هر سو در سه سال اخیر به ایران وارد کرده، موفقیت طرح معامله قرن بوده است، تا چهره منطقه و معادلات آن را برای همیشه تغییر دهد. ایران همان‌طور که در برابر این فشارها ایستاده، لاجرم در برابر هدف غایی آن فشارها نیز ایستادگی خواهد کرد.