به گزارش مشرق، بعد از شیوع ویروس کرونا در کشور برخی بیمارستان‌ها، بیمارانی که کمتر به امکانات و تجهیزات بیمارستانی احتیاج داشتند را مرخص کردند که میثم زارع نیز یکی از همین بیماران بود، کشتی‌گیر جوانی که چندی پیش به علت تصادف، دچار ضایعه نخاعی شد.
بیشتر بخوانید:
ضایعه نخاعی کشتی‌گیر ملی‌پوش در تصادف
آن زمان و بعد از رسانه‌ای شدن وضعیت وخیم دارنده مدال برنز کشتی آزاد نوجوانان جهان و نقره آسیا پس از تصادف در استان کرمانشاه، وی به بیمارستان رفیده تهران منتقل شد.
پزشک معالج برای انجام کارهای توانبخشی و جراحی زخم بستر این جوان، سه دوره 21 روزه در بیمارستان رفیده را تجویز کرد که وضعیت زارع رو به بهبود پیش رفت. پس از آن نیز بیمارستان با اضافه شدن یک دوره 21 روزه دیگر موافقت کرد. چرا که با توجه به سکونت خانواده زارع در یکی از روستاهای اطراف استان کرمانشاه، امکانات و شرایط لازم برای ادامه درمان او وجود نداشت.
میثم در حال گذراندن دوره چهارم بازتوانی و توانبخشی بود که بیمارستان به وی اعلام کرد به دلیل شیوع کرونا، باید بیمارستان را ترک کند. همان وقت پدر میثم زارع گفت که به دلیل وضعیتی که منزلشان در روستا دارد و شرایطی که میثم با آن روبه‌روست نمی‌تواند پسرش را به کرمانشاه منتقل کند و به زحمت در شهر اندیشه خانه‌ای اجاره کردند.
این روزها اما کرونا بیش از سایر مردم برای خانواده زارع دردسر و نگرانی و اضطراب ایجاد کرده است. میثم به خاطر زخم بسترش تحت درمان بود و فقط می‌تواند روی شکمش بخوابد.
پدر زارع در این باره به تسنیم گفت: روز شنبه بود که میثم را از بیمارستان خارج کردیم. گفتند با شما در مورد آینده کار درمانی‌اش در ارتباط هستیم. سرویس بهداشتی خانه ما در روستا، در حیاط است و عملا نمی‌شد میثم را آنجا برد. به همین دلیل به زحمت پولی تهیه و خانه‌ای در اندیشه اجاره کردیم. خانه رطوبت دارد، از پنجره‌هایش باد شدید می‌آید و به زحمت با چند پتو میثم را گرم می‌کنیم. خانه 12 پله دارد و من باید او را برای جابه جایی بغل کنم. پول‌مان نرسید خانه بهتری اجاره کنیم.
پدر این کشتی‌گیر آسیب‌دیده اظهار داشت: به خیلی ها زنگ زدم که برایش یک ویلچر بگیرم، اما هیچ کدام از آنها به من پاسخی ندادند. میثم تمام مدت روی شکم خوابیده و روحیه‌اش خراب شده است. می‌گوید کاش لااقل بتوانم روی ویلچر بنشینم. همسرم گفت به بهزیستی برو، شاید از آنجا بتوانی ویلچر تهیه کنی.
زارع با گریه ادامه داد: من غیرت دارم و پولی از کسی نمی‌خواهم. در کرمانشاه با کامیون مردم کار می‌کردم و خرج زن و بچه‌ام را درمی‌آوردم، اما حالا به خاطر اتفاقی که برای میثم افتاده کارم را هم از دست داده‌ام. دو بچه کوچکترم را هم به اندیشه آورده‌ایم. میثم مدال جهانی دارد اما دفترچه درمانی ندارد. یک دفترچه روستایی دارد که هیچ جا قبول نمی‌کند. من چیزی از کسی نمی‌خواهم فقط بچه‌ام اگر ورزش را ادامه دهد، دوباره راه می‌افتد. این بچه 20 سال بیشتر ندارد، دلم می‌سوزد که ببینم گوشه خانه افتاده، در حالی که می‌تواند دوباره راه برود. دکتر گفته بود اگر فیزیوتراپی و توانبخشی را ادامه دهد، می‌تواند دوباره به زندگی طبیعی برگردد اما نمی‌دانم چطور و کجا باید او را ببرم که از این امکانات استفاده کند، خصوصا در این روزها. خیلی برایم سخت است که این حرف‌ها را بزنم، فقط شرایطی ایجاد کنند که بتوانم میثم را به مراکز درمانی و فیزیوتراپی ببرم.