به گزارش مشرق، دونده سرعت ایران است، نخستین دونده زنی که در اروپا لژیونر شد. با باشگاه پارتیزان بلگراد تمرین کرد و در مسابقات صربستان 2بار رکورد دوی 60متر را شکست و به رکورد ورودی مسابقات قهرمانی جهان داخل سالن رسید و مدتی بعد هم در تورنمنت بین‌المللی استانبول رکورد جدیدی ثبت کرد؛ 7 و 25صدم ثانیه.
فرزانه فصیحی درباره مسایل روز دوومیدانی، موج مهاجرت ورزشکاران در سال 1398 و دیگر مسایل همچون کرونا ویروس و المپیک 2020 توکیو حرف زد.
متن این پرسش و پاسخ را در ادامه می خوانید:
* خانم فصیحی! شما سال 1397 از دنیای ورزش حرفه ای خداحافظی کرده بودید؟
- حس کردم با وجود همه زحماتی که در این ورزش می کشیدم به من کم لطفی یا حتی گاهی بی توجهی می شد. کلی رکورد داشتم ولی کسی آنها را نمی دید و هر زمان بحث اعزام می شد من دیده نمی شدم. یادم هست وقتی برای ورودی بازیهای آسیایی رکورد ورودی گذاشته شده بود من از همه دخترهای ایران رکوردی نزدیکتر داشتم ولی باز هم نگذاشتند به بازیها بروم.
* همان وقت بود که خداحافظی کردید؟
- بله! برای اینکه از قبل با خودم چنین قراری گذاشته بودم. گفتم دیگر تمرین کردنم به درد نمی خورد. چون مدرک مربیگری داشتم گفتم می روم سراغ این کار.
* ظاهرا مربیگری هم کردید؟
- بله! 3 ماه هم داشتم کار می کردم و از درآمدم هم راضی بودم. هر هفته شاگردانم هم بیشتر می شدند. تا اینکه همسرم به من حرف جالبی زد.
* چه گفت؟
- از من سئوال کرد در زندگی چند بار 25 ساله می شوی؟ من هم وقتی فکر کردم دیدم هیچ وقت دیگری این شرایط بدنی و انگیزشی را ندارم. این شد که قصد بازگشتم را به فدراسیون اعلام کردم.
بیشتر بخوانید:
رکوردشکنی بانوی دونده ایران در استانبول
* در واقع همسرتان دلیل این بازگشت بود؟
- بله! دلیل اصلی اش بود. دیگر تصمیم را گرفته بودم که هرگز برنگردم. اصرارهای همسرم مرا مجاب کرد و الان خیلی از وضعیتم راضی هستم. البته یک شرط هم داشتم.
* چه شرطی؟
- چون نمی خواستم این بار باز هم شکست بخورم شرط کردم به خارج بروم و مربی خارجی بگیرم. از طریق دوستان با یک مربی حرف زدم و رکوردهایم را ارسال کردم و در نهایت آن مربی برایم دعوتنامه ارسال کرد و ما به صربستان رفتیم. رفتم با این فکر که نمی دانستم چه اتفاقی قرار است برایم بیافتد. در واقع نوعی ریسک بود. اما شکر خدا سربلند شدم.
* پس نرفتن تان به بازیهای آسیایی مسیر زندگی ات را تغییر داد؟
- شاید! به هر حال من دنبال اثبات توانایی های خودم بودم و این مسیر پیش پایم قرار گرفت. الان هم خیلی راضی هستم و چون لااقل به خودم اثبات کردم که خواستن توانستن است.
* در سال رو به پایان، موجی از مهاجرت بین ورزشکاران ایجاد شده بود. چه عواملی باعث می شود ورزشکاران از ایران خارج شوند و زیر پرچم کشورهای دیگر ورزش کنند؟
- به نظر من مهاجرت یک تصمیم شخصی است که هر انسانی نظرش در موردش متفاوته! دانشجویان، تاجرها، ورزشکاران و غیره. همه در مقطعی به دلایل مختلف کشور دیگری را برای ادامه فعالیت های کاری و یا آنچه علاقمندش هستند انتخاب می‌کنند. به نظرم باید دید زندگی افراد چطور پیش رفته و چه چشم اندازی برای خودشان در آینده متصور شده بودند یا هستند.
* چه کاری باید کرد که این اتفاق رخ ندهد؟
- به نظرم موضوعی که مدنظر شماست مهاجرت به اون معنی نیست، بلکه مدلی از قهر است. چون مهاجرت خیلی کار سختی است. برای هر آدمی در هر شغل و جایگاهی. فکرش را بکنید که باید دیگر خانواده تان را نبینید و خاک وطن و کشورتان را ترک کنید. این اصلا کار آسانی نیست و قطعا تصورش هم سخت است. هیچکس راضی به این کار نیست مگر اینکه حس کند برای پیشرفت و ادامه راه دیگری ندارد.
* چه پیشنهادی برای ایجاد اتحاد بیشتر بین ورزشکاران دارید؟
- به نظرم این یک موضوع اجتماعی است و ورزش هم یه اجتماع کوچیک از کل جامعه به شمار می رود. متاسفانه در حال حاضر وضعیت اتحاد و همدلی بین ورزشکاران از هر موقع دیگری کمتر به نظر می رسد.
* حرفی درباره پوشش اسلامی تان در مسابقات دوومیدانی ندارید؟
- من یک دختر ایرانی هستم. اتفاقا همه رقبایم در مسابقات بین المللی این سئوال را از من می پرسند ولی من توضیح می دهم که این لباس ها پوشش زنان ایرانی است و خوشحالم با همین لباس ها توانسته ام رکورد بزنم.
* در روزهای کرونایی چه توصیه ای به مردم و ورزشکاران دارید؟
واقعا تا حد ممکن از خانه هایشان بیرون نروند. موارد بهداشتی را رعایت کنند و لطفا زیاد پیگیر اخبار اضافی نباشند و از منابع معتبر از وضعیت و هشدارها مطلع شوند.
* فکر می کنید تا المپیک 2020 کرونا از بین می رود؟
- واقعا نمی دانم چه بگویم! این بحث در تخصص من نیست. ولی شنیدم این بیماری در فصل گرما از بین می رود. اما الان وقت آماده سازی و حضور ورزشکاران در مسابقات انتخابی است که متاسفانه زمان هم مثل برق و باد دارد از دست می رود.
* حرف باقیمانده؟
- من و شما و همه مردم ایران سال سخت و تلخی را سپری کردیم. البته سال 1398 برای من همراه با اتفاقات خوشی هم بود که دوست ندارم الان که وضعیت به این شکل است درباره اش حرف بزنم. در مجموع آرزو می کنم با کهنه شدن سال 1398 همه تلخی ها هم به پایان برسند و دیگر هرگز چنین روزهایی برای هموطنان عزیزم تکرار نشود. بهترین ها را برای مردم خوب ایران آرزو دارم و فرا رسیدن سال جدید را به همه تبریک می گویم.